Przejdź do zawartości

Ludowa Partia Demokratyczna (Turcja)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludowa Partia Demokratyczna
Halkların Demokratik Partisi
Partiya Demokratîk a Gelan
Państwo

 Turcja

Skrót

HDP

Lider

Mithat Sancar, Pervin Buldan

Data założenia

12 sierpnia 2012

Adres siedziby

ul. Büklüm Sokağı 117 06680, Ankara, Turcja

Ideologia polityczna

socjalizm demokratyczny, antykapitalizm, regionalizm, feminizm

Poglądy gospodarcze

socjalizm

Liczba członków

40 528 (2021)[1]

Członkostwo
międzynarodowe

Sojusz Progresywny[2], Międzynarodówka Socjalistyczna (partia doradcza)[3]

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Partia Europejskich Socjalistów (stowarzyszona)

Barwy

     fioletowy

     zieleń
Obecni posłowie
55/600
Strona internetowa

Ludowa Partia Demokratyczna (tur. Halkların Demokratik Partisi, HDP; kurd. Partiya Demokratîk a Gelan) – prokurdyjska partia polityczna o charakterze socjalistyczno-demokratycznym działająca na terenie Turcji[4]. Została założona jako część Kongresu Ludowo-Demokratycznego, przez członków kurdyjskiej Partii Pokoju i Demokracji. HDP jako oddzielna partia funkcjonuje od 2012[5][6].

HDP stoi w obliczu zamknięcia od 2021. Selahattin Demirtaş oświadczył, że jeśli partia zostanie zamknięta, kandydaci do parlamentu znajdą się na listach Partii Zielonej Lewicy (YSP) w wyborach powszechnych w 2023. Ponadto kierownictwo partii HDP ogłosiło, że przekaże aktywną pracę polityczną YSP[7]. Już w październiku 2022 YSP zmieniło swoje logo, aby bardziej przypominało HDP[8]. W efekcie w wyborach parlamentarnych w 2023 oba ugrupowania startowały jako Ludowa Partia Równości i Demokracji (DEM)[7].

Ideologia

[edytuj | edytuj kod]

Ideologia ugrupowania skupia się na obronie praw mniejszości etnicznych na terenie Turcji, a w szczególności mniejszości Kurdyjskiej. Z partią związane są jednak grupy reprezentujące środowiska Ormian, Alewitów, Asyryjczyków, Czerkiesów czy innych mniejszości. Poza tym, HDP jest zwolennikiem egalitaryzmu, zielonej polityki, demokracji bezpośredniej oraz przeciwnikiem kapitalizmu, w swoich działaniach wspiera środowiska LGBT. Często podkreślane jest poparcie dla równości płci, co wyraża się m.in. poprzez wybór dwójki liderów, kobiety i mężczyzny[6][9][10][11]. W wyborach parlamentarnych 7 czerwca 2015, pośród 550 kandydatów znajdowało się aż 268 kobiet[12].

HDP została opisana przez jej założycieli jako partia, której celem jest wyeliminowanie wyzysku siły roboczej i fundamentalne przywrócenie demokracji, w której jednostki mogą żyć razem jako równi obywatele[13]. Dalej była opisywana jako partia dążąca do fundamentalnej zmiany istniejącego systemu kapitalistycznego poprzez zjednoczenie szerokiego zakresu lewicowych ruchów opozycyjnych. Jedna z założycielek, Fatma Gök, twierdziła, że każdy ruch polityczny o podobnych celach do HDK, który nie połączył się z partią, jest do tego bardziej niż mile widziany. Jednak Yavuz Önen twierdził, że HDP wejdzie do wyborów jako partia indywidualna, a nie jako część szerszego sojuszu wyborczego, dodając, że sama partia składa się przede wszystkim z szerokiej koalicji sił politycznych[14].

Najdłużej współkierujący HDP, Selahattin Demirtaş starał się poszerzać elektorat partii poza społeczność kurdyjską. W swoich wypowiedziach odcinał się od sposobu prowadzenia polityki przez Partię Pracujących Kurdystanu, która w Turcji i na świecie uchodzi za organizację terrorystyczną[15].

Partia od dawna opowiada się za utworzeniem lokalnych „parlamentów ludowych” w celu zwiększenia demokratycznej reprezentacji i decentralizacji władzy. Stara się zjednoczyć obywateli w całej Turcji poprzez opozycję wobec rządzącej konserwatywnej Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), którą HDP oskarżyła o autorytarność, wyzysk i dyskryminację mniejszości religijnych[16]. Polityka zagraniczna HDP zakłada także otwarcie granicy z Armenią, która jest zamknięta od 1993, ze względu na tureckie wsparcie Azerbejdżanu podczas pierwszej wojny o Górski Karabach[17]. HDP jest jedyną dużą partią polityczną w Turcji, która nie popiera zaprzeczania ludobójstwu Ormian[18] i wzywa Turcję do powołania komisji oraz wzięcia odpowiedzialności za jej rolę w I wojnie światowej[19].

Po jednej z konferencji w czasie kampanii wyborczej Selahattina Demirtaşa wybuchły kontrowersje, ponieważ w czasie jej trwania nie wystawiono żadnych tureckich flag. W odpowiedzi Demirtaş utrzymywał, że HDP szanuje flagę, stwierdzając, że reprezentuje ona wszystkich obywateli Turcji[20]. Partia w swoich działaniach zwraca się do szerokiego spektrum wyborców, mając kandydatów o różnej płci i pochodzeniu społecznym, narodowym i religijnym. Duży udział kobiet, a także kandydatów alewickich, ormiańskich, jezydzkich i asyryjskich zmieszanych z kandydatami tureckiej lewicy odegrał kluczową rolę w powodzeniu wyborów parlamentarnych w czerwcu 2015[19].

Przynależność międzynarodowa

[edytuj | edytuj kod]

HDP jest stowarzyszona z Partią Europejskich Socjalistów[21], jest członkiem Sojuszu Progresywnego[2] oraz posiada status partii konsultatywnej w Międzynarodówce Socjalistycznej[22].

Udział w wyborach

[edytuj | edytuj kod]
Wiec wyborczy zwolenników partii w 2018.
Kongres HDP w 2013.

Partia pierwszy raz wystartowała podczas wyborów samorządowych w 2014. Razem z Partią Pokoju i Demokracji zdobyła 6,29% głosów. W tym samym roku partia wystawiła swojego kandydata na prezydenta, którym był Selahattin Demirtaş. Demirtaş zdobył 9,77% głosów zajmując trzecią pozycję[23]. 7 czerwca 2015 partia wystartowała pierwszy raz w wyborach parlamentarnych i otrzymała 13,12% głosów, co zapewniło 80 miejsc w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji[24]. Był to pierwszy przypadek w historii Turcji, kiedy partia tworzona przez Kurdów weszła do parlamentu[25]. Kilka miesięcy później, w przedterminowych wyborach, które odbyły się 1 listopada 2015, partia zdobyła 10,76% i uzyskała 59 miejsc w parlamencie[26].

W wyborach parlamentarnych 24 czerwca 2018 partia zdobyła 5 865 664 (11,70% ogółu), co zapewniło jej 67 miejsc w parlamencie. W tym samym dniu odbyły się również wybory prezydenckie, w których kandydatem partii był ponownie Selahattin Demirtaş, przebywający wówczas w więzieniu pod zarzutem wspierania terroryzmu[27]. Zajął trzecie miejsce, otrzymując wówczas 4 205 219 (8,40% ogółu)[28].

Przed wyborami parlamentsrnymi w 2023 HDP 25 sierpnia 2022 zawiązała koalicję wyborczą Sojusz Pracy i Wolności, razem z Partią Pracujących Turcji (TİP), Partią Ruchu Robotniczego (EHP), Partią Pracy (EMEP), Partią Wolności Społecznej (TÖP) oraz Federacją Zgromadzeń Socjalistycznych (SMF)[29][30].

Liderzy

[edytuj | edytuj kod]

Partia posiada zawsze dwójkę liderów, jedną kobietę oraz jednego mężczyznę.

Liderzy HDP
Imię i nazwisko lidera imię i nazwisko liderki okres urzędowania
Yavuz Önen Fatma Gök 15 października 2012 - 27 października 2013
Ertuğrul Kürkçü Sebahat Tuncel 27 października 2013 - 22 czerwca 2014
Selahattin Demirtaş Figen Yüksekdağ 22 czerwca 2014 - 9 marca 2017
Serpil Kemalbay 9 marca 2017 - 11 lutego 2018
Sezai Temelli Pervin Buldan 11 marca 2018 - 23 lutego 2020
Mithat Sancar 23 lutego 2020 - nadal

Oskarżenia i prześladowania

[edytuj | edytuj kod]

17 grudnia 2016 koło godziny 21:30 (UTC + 3) cztery zamaskowane osoby zaatakowały biuro HDP w dzielnicy Beylikdüzü w Stambule, które znajduje się w centrum handlowym. Napastnikom udało się pokonać ochronę i rozpalili pożar, który spowodował eksplozję dwóch rur gazowych wewnątrz budynku. Jeden policjant i ochroniarz odnieśli drobne obrażenia. Tej samej nocy, padły strzały przez niezidentyfikowanych sprawców w siedzibie HDP w Darıca[31][32][33]. Zgłoszono również ataki na inne biura HDP w całym kraju, w tym w İzmirze, Çanakkale, Hatay, Ankarze i Erzincan[34].

W dniu 1 marca 2018 Dilek Öcalan, siostrzenica Abdullaha Öcalana, jednego z członków założycieli Partii Pracujących Kurdystanu (PKK), została skazana na dwa lata i sześć miesięcy więzienia za „propagandę terroru”. Dwa miesiące później cofnięto członkostwo dwóch posłów, Osmana Baydemira i Selmy Irmak, po tym, jak zostali uznani za winnych i skazani na podstawie zarzutów karnych związanych z PKK[35][36]. W tym samym miesiącu były zastępca Aysel Tuğluk został skazany na dziesięć lat więzienia za przynależność do organizacji terrorystycznej (PKK)[37].

W sierpniu 2018 była członkini HDP, Leyla Birlik, uciekła do Grecji, gdzie podobno ubiegała się o azyl. Według tureckich źródeł została aresztowana w listopadzie 2016 za propagandę terrorystyczną i zwolniona w oczekiwaniu na proces, ale mimo zakazu podróżowania opuściła kraj[38].

11 sierpnia 2018 jeden z parlamentarzystów partii, Mahmud Togrul, został skazany na dwa i pół roku więzienia za propagandę terroru[39]. Dwa miesiące później były ustawodawca Sırrı Süreyya Önder został skazany na 3 lata i 6 miesięcy więzienia za szerzenie propagandy terroru[40].

We wrześniu 2020 rząd turecki nakazał zatrzymanie dotychczasowego burmistrza Kars Ayhan Bilgen wraz z innymi wybitnymi członkami HDP, takimi jak byli parlamentarzyści Ayla Akat Ata czy Sırri Süreyya Önder za ich poparcie dla protestów Kobanê w 2014, które stanowił wyraź wsparcia dla ludności kurdyjskiej obleganej w Kobanê przez Islamskie Państwo Iraku i Lewantu (ISIL)[41]. Do października 2020 portal Duvar poinformował, że tylko sześciu z sześćdziesięciu pięciu wybranych burmistrzów HDP nadal pełniło funkcję. Pozostałych zastąpiono powiernikami tureckiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[42].  W czerwcu 2020 Leyla Güven i Musa Farisogullari zostali pozbawieni immunitetu parlamentarnego i aresztowani[43]. Od lutego 2021 wobec kilku parlamentarzystów toczy się śledztwo w związku z zaangażowaniem partii w protesty podczas oblężenia Kobanê w październiku 2014[44]. Ömer Faruk Gergerlioğlu został pozbawiony członkostwa w parlamencie 17 marca 2021[45] i skazany za szerzenie „propagandy terroru” w tweecie z 2016, w którym wyraził wsparcie wobec ewentualnych rozmów pokojowych z PKK[46]. W tym samym dniu prokurator Naczelnego Sądu Apelacyjnego Bekir Şahin wniósł pozew do Sądu Konstytucyjnego Republiki Turcji o zamknięcie HDP ze względu na rzekome powiązania organizacyjne z PKK. Wezwał również do pięcioletniego zakazu prowadzenia polityki dla 687 polityków HDP. Wśród osób, które mają zostać wykluczone z polityki, są wszyscy byli przywódcy partii, w tym Selahattin Demirtaş i Figen Yüksekdağ, a także dziesiątki byłych i obecnych posłów do parlamentu[47].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Halkların Demokratik Partisi [online], yargitaycb.gov.tr (tur.).
  2. a b Parties & Organisations [online], Progressive Alliance [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  3. Members [online], Socialist International [dostęp 2021-05-07] (ang.).
  4. Wybory parlamentarne w Turcji. Partia Erdogana będzie rządzić samodzielnie - Wiadomości - polskieradio.pl [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  5. HDK Bileşeni Kurumlar [online], Halkların Demokratik Kongresi, 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15] (tur.).
  6. a b The People’s Democracy Party (HDP): a short history [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  7. a b Günce Akpamuk, Yeşil Sol Parti, HDP'nin parti üzerinden seçime girme ihtimaline nasıl bakıyor? [online], bbc.com, 14 marca 2023 [dostęp 2024-08-03] (tur.).
  8. Yasemin Altunterim, Yeşil Sol Parti ( Yeşiller ve Sol Gelecek ) Nedir, HDP ile İlişkisi Ne? Yeşil Sol Parti Seçime Girecek mi? [online], Onedio, 2023 [dostęp 2024-08-03] (tur.).
  9. Who Are We? | Peoples' Democratic Party in English [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  10. 'Kongre'si bitmeyen parti kuruldu - Politika Haberleri - Radikal [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  11. Meet the Women of the HDP: Gender, Resistance and Radical Democracy -…, „archive.is”, 26 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-26].
  12. Inclusive HDP candidate list aspires to pass 10 pct election threshold, „archive.is”, 26 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-26].
  13. HDK partileşti HDP oldu [online], Milliyet [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-01] (tur.).
  14. Halkların Demokratik Partisi (HDP) Eş Başkanları Fatma Gök ve Yavuz Önen: "Başarmaktan başka çaremiz yok" [online], www.halklarindemokratikkongresi.net [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07] (tur.).
  15. 'Kurdish Obama' challenges perceptions with Turkish presidential bid, „Reuters”, 9 sierpnia 2014 [dostęp 2016-06-16].
  16. Otoriter lidere alternatifim [online], www.hurriyet.com.tr [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06] (tur.).
  17. Armenia considers prospect of open borders with Turkey [online], Eurasianet [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-28] (ang.).
  18. Özlem Belçim Galip, New Social Movements and the Armenian Question in Turkey: Civil Society vs. the State, Palgrave Macmillan, 2020, ISBN 978-3-030-59399-5.
  19. a b Turkey’s Newest Party: Understanding the HDP [online], Heinrich Böll Stiftung [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-02] (ang.).
  20. Demirtaş'tan Türk Bayrağı mesajı-Politika Haberleri – Zaman Gazetesi [online], zaman.com.tr, 1 lutego 2016 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-01].
  21. PES congratulates associate parties HDP and CHP with historic election result - Party of European Socialists [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  22. Socialist International - Progressive Politics For A Fairer World [online], 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  23. YSK, 10 AĞUSTOS 2014 PAZAR GÜNÜ YAPILAN ONİKİNCİ CUMHURBAŞKANI SEÇİMİ İLE İLGİLİ GEÇİCİ SONUÇLAR KAMUOYUNA DUYURULUR [online], 10 sierpnia 2014 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  24. YSK, YÜKSEK SEÇİM KURULUNDAN DUYURU [online], 7 października 2015 [dostęp 2016-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  25. Alev Scott, Kurdish party leader Selahattin Demirtas defiant in face of threats, „Financial Times”, 4 sierpnia 2015, ISSN 0307-1766 [dostęp 2016-06-15].
  26. YSK, YÜKSEK SEÇİM KURULUNDAN DUYURU [online], 1 listopada 2015 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-15].
  27. Wilczyca atakuje. Kim jest kobieta, która ma szanse pokonać Erdoğana [online], Tygodnik Polityka [dostęp 2019-10-15] (pol.).
  28. Turkey Elections 2018 [online], Hürriyet Daily News [dostęp 2018-06-26] (ang.).
  29. Emek ve Özgürlük İttifakı kuruluyor! [online], Evrensel, 2022 (tur.).
  30. Üçüncü ittifak ilan edildi: Emek ve Özgürlük [online], Diken, 25 sierpnia 2022 [dostęp 2023-05-04] (tur.).
  31. Separate blasts at three HDP buildings in Istanbul [online], Worldbulletin News, 22 sierpnia 2018 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-22] (ang.).
  32. Habip Atam, Son dakika haberi: Beylikdüzü’nde HDP binasına saldırı [online], www.sozcu.com.tr, 2016 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-28] (tur.).
  33. İstanbul Beylikdüzü'nde patlama [online], T24, 2016 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-25] (tur.).
  34. Robert Cusack, Explosions in Istanbul as angry mobs storm HDP offices [online], alaraby [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-05] (ang.).
  35. Two more HDP lawmakers stripped of statuses in Turkish Parliament - Turkey News [online], Hürriyet Daily News [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-07] (ang.).
  36. HDP MP Dilek Öcalan Sentenced to 2 Years, 6 Months in Prison [online], Bianet, 2018 [zarchiwizowane z adresu 2021-05-07] (ang.).
  37. Former HDP deputy co-chair Tuğluk sentenced to 10 years in jail over ‘terror organization membership’ [online], Hürriyet Daily News [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-28] (ang.).
  38. Daily Sabah with Wires, Former pro-PKK HDP deputy seeks asylum in Greece [online], Daily Sabah, 25 sierpnia 2018 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-07] (ang.).
  39. Adsiz Gunebakan, Turkish deputy gets jail time for terrorist propaganda [online], www.aa.com.tr [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-27] (ang.).
  40. Former HDP MP Önder turns himself in to authorities after court ruling - Turkey News [online], Hürriyet Daily News [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-30] (ang.).
  41. Turkish police detain HDP members, including Mayor Bilgen, over 2014 Kobane protests [online], Duvar English, 25 września 2020 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-04] (ang.).
  42. HDP left with six municipalities out of 65 it won in March 2019 elections [online], Duvar English, 10 lutego 2020 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-07] (ang.).
  43. Turkish opposition MPs detained, removed from positions [online], AW, 2020 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-07] (ang.).
  44. AKP hopes people will quit supporting HDP instead of shutting it down [online], Duvar English, 3 marca 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (ang.).
  45. Turkey moves to ban pro-Kurdish HDP party [online], France 24, 17 marca 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-29] (ang.).
  46. Turkey: Don’t Expel Opposition Deputy from Parliament [online], Human Rights Watch, 16 marca 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-30] (ang.).
  47. HDP indictment seeks political ban for 687 members, including Demirtaş, Buldan and Sancar [online], Bianet, 2021 (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]