Przejdź do zawartości

Magiczna górka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Woda zdająca się płynąć pod górę na wzgórzu w Moncton w Kanadzie

Magiczna górka (spotyka się też nazwy magnetyczna górka[1] lub czarodziejska górka[2]) – fenomen polegający na tym, że zaparkowane samochody lub inne przedmioty zdają się same poruszać pod górę pozornie łamiąc prawa fizyki.

Lokalizacje

[edytuj | edytuj kod]
Pomnik magnesu przy Magnetic Hill w Australii

Na całym świecie znaleziono setki miejsc, gdzie występuje ten fenomen. Do bardziej znanych należą[3]:

W Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Do najsłynniejszych miejsc tego typu w Polsce należą:

Kamień, którym oznaczono miejsce anomalii grawitacyjnej w Karpaczu
  • Czarodziejska Górka w pobliżu Wałcza w województwie zachodniopomorskim na drodze pomiędzy Strącznem i Rutwicą[2]; jedno z najstarszych znanych tego typu miejsc w Polsce, odkryte w 1991 roku przez pewnego turystę, który pijąc wodę przypadkowo upuścił butelkę i zauważył jakoby zaczęła się ona poruszać w górę wzniesienia[4]
  • Tajemniczy punkt X w Karpaczu w województwie dolnośląskim na odcinku ulicy Strażackiej[5]
  • Góra Żar w Międzybrodziu Żywieckim niedaleko Żywca w województwie śląskim[6]
  • Izerski punkt antygrawitacyjny w Świeradowie-Zdroju w województwie dolnośląskim na ulicy Strażackiej[7]
  • Wzniesienie w Walimiu niedaleko Wałbrzycha w województwie dolnośląskim obok Muzeum Sztolni Walimskich[8]
  • Magiczna górka w Zubowicach w gminie Komarów w województwie lubelskim[9]
  • „Dziwne miejsce” na drodze w kierunku Starych Dzieduszyc w województwie lubuskim[10]
  • Piekielna górka w Otominie w województwie pomorskim, niedaleko Gdańska[11]
  • Niewielkie wzniesienie niedaleko Folusza w województwie podkarpackim[12]

Wyjaśnienia

[edytuj | edytuj kod]
Animacja przybliżająca zasadę działania iluzji optycznej

Nietypowe zjawiska zachodzące na magicznych górkach doczekały się wielu wyjaśnień. Niektóre hipotezy próbują tłumaczyć efekt anomalią magnetyczną, silnym ciekiem wodnym, mniejszym przyciąganiem ziemskim, bogatymi złożami ferromagnetyków w skałach czy nawet ingerencją obcej cywilizacji[13][14]. Teorie o paranormalnych i niewyjaśnionych właściwościach magicznych górek są w dużej mierze popularyzowane przez przewodniki turystyczne, by przyciągnąć turystów.

Badania wielu naukowców, między innymi z University of California czy Institut für Gravitationsforschung, dowodzą, że jest to złudzenie optyczne. Brak punktów odniesienia na horyzoncie, a także drzewa pochylone nieco ku ziemi sprawiają, że człowiek postrzega drogę jako idącą pod górę, choć w rzeczywistości jest ona opadająca[15][16]. Potwierdzają to również pomiary geodezyjne przeprowadzone na górce w okolicach Wałcza, z których wynika, że punkt brany za szczyt wzniesienia jest w rzeczywistości położony niżej niż ten, który jest brany za jego podnóże, a 90% przydrożnych drzew w tym miejscu jest pochylonych[2][17].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Magiczne (magnetyczne) górki w Polsce. kz1.pl, 18 marca 2014.
  2. a b c Czarodziejska Górka pod Wałczem. Wiadomości24, 26 lipca 2007.
  3. Spook Hills in the Lab. CSI, listopad 2007.
  4. Naprawdę coś niezwykłego!!!. PTTK.
  5. Tajemniczy punkt X w Karpaczu. Karpacz Urlop Info.
  6. Międzybrodzie Żywieckie – Góra Żar. Polska niezwykła.
  7. Izerski punkt antygrawitacyjny. swieradowzdroj.pl, 19 maja 2016.
  8. W Walimiu auta same jadą pod górę. NaszeMiasto, 3 lipca 2012.
  9. Ciągnie pod górę. Tygodnik Zamojski, 1 lipca 2008.
  10. Stare Dzieduszyce – „Dziwne miejsce”. Polska niezwykła.
  11. Piekielna górka w Otominie. Przedmioty toczą się tu pod górę!. Fakt, 25 września 2015.
  12. Anna Ochremiak: Folusz. Trzy razy magia. Otwarty Przewodnik Krajoznawczy, 20 maja 2010.
  13. Wałcz – polska czarodziejska górka. WP, 13 września 2013.
  14. Karpacz. Miejsce Zaburzenia Grawitacji. Radio Karpacz, 10 czerwca 2013. [dostęp 2015-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 lipca 2015)].
  15. Philip Gibbs: I know a place where things seem to roll uphill. How does it work?. University of California, 1996. (ang.).
  16. Thomas Senkel, Timo Junker: Natürliche Gravitationsanomalien. Waldaschaff: 2003.
  17. Agata Blezień, Grzegorz Stępień. Cudu nie było…. „Akademia Aktualności Morskich”, s. 19, 2015.