Meander (ornament)
Meander – element dekoracyjny stosowany w architekturze, rzeźbie, malarstwie. Geometryczny ornament w formie poziomego pasa, złożony z powtarzających się układów linii załamanych wielokrotnie pod kątem prostym[1]. Nazwa pochodzi od rzeki Meander płynącej w Azji Mniejszej o krętym biegu[2].
Znany w starożytnej Grecji i Rzymie[3]. Pojawił się w greckiej ceramice, głównie w malarstwie wazowym w VIII wieku p.n.e. (wazy dipylońskie)[4], później w dekoracji architektonicznej i jako obramienie mozaik[3]. Powrócił w okresie renesansu i klasycyzmu w stylach nawiązujących do sztuki antycznej, popularny zwłaszcza w drugiej połowie XVIII i początku XIX wieku[3]. Stosowany głównie jako element dekoracyjny wnętrza w postaci fryzu, w układanych z różnobarwnych płyt posadzkach[5], także w dekoracji tkanin[6].
Meander zwano czasem manowczykiem[7] lub cygańską drogą[6].
Przykłady
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Fleming, "Encyklopedia architektury" s. 222
- ↑ Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.
- ↑ a b c Sztuka świata. T. 18. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974.
- ↑ Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982.
- ↑ a b Klemens Krajewski: Mała encyklopedia architektury i wnętrz. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, 1974.
- ↑ Krystyna Zwolińska, Zasław Malicki: Mały słownik terminów plastycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 98. ISBN 83-85001-89-1.
- John Fleming: Encyklopedia architektury. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-221-0678-5.
