Mięguszowiecki Szczyt Pośredni
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2389 m n.p.m. |
| Wybitność |
66 m |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′05,3″N 20°03′43,3″E/49,184806 20,062028
| |
.jpg)
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, słow. Prostredný Mengusovský štít, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs, 2389 m[1]) – szczyt na granicy polsko-słowackiej, znajdujący się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia) i na północny zachód od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem)[2].
Szczyt ma trzy wierzchołki, o wysokościach 2389, 2383 i 2388 m[1]. Najwyższy (północno-zachodni) znajduje się najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, najniższy jest środkowy. W grani do Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej wyróżniają się dwie turniczki: Igła Milówki i Cienka Igła rozdzielone Szczerbiną między Igłami. Oprócz nich w grani Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego jest jeszcze wiele innych wierzchołków[3].
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższy w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Wyróżnia się na nim dwie ściany:
- Ściana północno-wschodnia
Opada do kotła polodowcowego o nazwie Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Ma wysokość około 370 m, jest częściowo lita, częściowo trawiasta i krucha. Z lewej strony ogranicza ją żleb (w dolnej części przechodzący w komin) opadający z Przełęczy pod Chłopkiem, z prawej strony żleb Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Przecięta jest trzema poziomymi formacjami skalnymi. W kolejności od dołu są to: Dolny Zachód Świerza, Zachód Ratowników, Górny Zachód Świerza. Wyróżnia się w niej również kilka formacji pionowych:
- Prawy filar opadający z Igły Milówki. Jego dolna ostroga uchodzi tuz przy wylocie żlebu Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej;
- Prawa depresja zwana Rynną Komarnickich;
- Pas ścian między Górnym Zachodem Świerza a Zachodem Ratowników. Znajdują się w nim dwie wypukłe formacje skalne: Depresja Mączki i Prawa Ściekwa;
- Środkowy filar, czyli Filar Orłowskiego;
- Lewa depresja składająca się z trzech części: Lewa Ściekwa, Wieża Świerza i depresji nad Górnym Zachodem Świerza;
- Lewy filar, czyli Filar Świerza[3].
- Ściana południowo-zachodnia
Ma wysokość około 300 m i opada nad Wielki Hińczowy Staw w Dolinie Hińczowej. Ciągnie się od depresji Przełęczy pod Chłopkiem po żleb opadający z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Jej górną część skośnie przecina wielki zachód – Pośrednia Mięguszowiecka Ławka w dolnej części przechodząca w żleb opadający na piargi[3].
Szczególnie okazała jest ściana polska, opadająca do Bańdziocha, ściana słowacka jest mniejsza. Władysław Cywiński kwituje ją jednym zdaniem: nie ta klasa. Obydwie nie są jednak wśród taterników popularne. Częściej niż tymi ścianami chodzą oni granią Mięguszowieckich Szczytów. Zazwyczaj za jednym przejściem pokonują dwa Mięguszowieckie Szczyty; Pośredni i Wielki[3].
Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejście:
- latem – Włodzimierz Boldireff i Stanisław Porębski, 15 sierpnia 1903 r.;
- zimą – Walter Delmár i Gyula Komarnicki, 23 marca 1916 r.[5]
Dawniej był zwany Środkowym Mięguszowieckim Szczytem.
-
Mięguszowiecki Szczyt Pośredni i Przełęcz pod Chłopkiem -
-
-
Przejście granią
.jpg)
Drogi wspinaczkowe
[edytuj | edytuj kod]- Z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej
- Północno-zachodnią granią; III w skali tatrzańskiej, czas wejścia na szczyt 1 godz.
- Z Przełęczy pod Chłopkiem
- Południowo-wschodnią granią; I, 45 min
- Obchodząc grań Drogą Po Głazach; I, 30 min
- Ściana północno-wschodnia
- Prawym żebrem; III, 3 godz.
- Droga Ciesielskiego (prawą depresją); II, w górnej części III lub V, 3 godz. 30 min
- Droga Komarnickich; II, dołem strome trawki, góra lita skała, 2 godz.
- Droga Machnik-Kazio; IV-V, 2miejsca V+, 3 godz. 30 min
- Droga Machnik-Kiedrowski; IV-V, 3 miejsca V+, 7 godz.
- Depresją Mączki; V-, 4 godz.
- Droga Heinricha (środkiem ściany na środkowy wierzchołek); IV+, 3 godz. 30 min
- Droga Machnika i Zakrzewskiego (środkiem ściany); IV-V, miejsce V+, 4 godz.
- Prawa Ściekwa; V+, 5 godz.
- Droga Świerza; III, 2 godz. 30 min
- Droga Orłowskiego; V, 4 godz.
- Lewa Ściekwa; V+, A0, 5 godz.
- Dolnym kominem lewej depresji; V+, A0, 12 godz.
- Lewą częścią środkowego piętra lewej depresji; III, miejsce IV, 3 godz.
- Droga Nyki i Szurka; VI, A1, 4 godz. 30 min
- Grzybobranie; VI, A0, 4 godz.
- Aligator (środkiem ściany Wieży Świerza); VI-, 4 godz.
- Trawers ratowników; I, miejsce II
- Ściana południowo-zachodnia
- Południowym żlebem (Pośrednią Mięguszowiecką Ławką); I
- Przez wielkie zacięcie; IV, 3 godz.
- Droga Lechotsky’ego; V, 3 godz.
- Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; IV, miejsce V, 2 godz. 30 min
- Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; III, lita skała, 2 godz.
- Lewym żlebem południowo-zachodniej ściany; II, 45 min[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky. Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński. Mięguszowieckie Szczyty. Przewodnik szczegółowy, tom 10. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2003, ISBN 83-7104-031-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”.
