Myszęcin
52°17′17″N 15°38′53″E/52,288056 15,648056
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
632 (2006) |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-225[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FSW |
| SIMC |
0914450 |
Położenie na mapie gminy Szczaniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego  | |
| 52°17′17″N 15°38′53″E/52,288056 15,648056[1]
| |
Myszęcin (niem. Muschten[3]) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie świebodzińskim, w gminie Szczaniec.
Hannusz Loga był pierwszym odnotowanym w 1465 roku właścicielem dóbr myszęcińskich. Wśród następnych posiadaczy byli prawdopodobnie potomkowie komendanta zamku w Świebodzinie, Ericha von Lessena – Kasper, Łukasz i Jan[3]. Dobra ziemskie w Myszęcinie były od XVI do początku XVIII wieku własnością członków rodu von Knobelsdorff, którzy pełnili różne funkcje w Świebodzinie i urzędowali na zamku. Caspar Aleksander Ernst von Schlichting z Rzeczycy kupił od tej rodziny majątek w Myszęcinie.Jako właścicieli dóbr ziemskich w Myszęcinie odnotowano w 1718 roku przedstawicieli rodzin von Diebitsch i von Sack. W XVIII stuleciu swoje dobra miał we wsi również ród von Troschke. Po stu latach rodzina von Schlichling sprzedała swój majątek[3]. Majątki w Myszęcinie jeszcze około 1790 roku należały do Johanna Emanuela von Schlichtinga i barona Sigmunda Karla von Troschke. Na terenie trzech części wsi w sumie znajdowało się m.in. 6 folwarków, 2 siedziby pańskie i 3 wiatraki. Myszęcin liczył wówczas 414 mieszkańców. Kolejnego właściciela pochodzącego z okolic Słubic doktora Paula Ernesta Jablonsky`ego odnotowano w 1842 roku, a Franza Xavera Fussa w 1879 roku[3].
W południowo-zachodniej części wsi pod koniec XVIII stulecia założono park. Nieco wcześniej zbudowany został barokowy spichlerz. Park i spichlerz wchodziły w skład zespołu pałacowo-parkowego, który w XIX wieku obejmował także pałac i budynki zgrupowane przy trzech podwórzach gospodarczych oraz kolonię domów mieszkalnych[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego. Wieś położona jest niespełna 10 km od Świebodzina w kierunku Poznania, po północnej stronie głównej trasy Świecko – Poznań.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[4]:
- zespół pałacowy, z XVIII wieku/XIX wieku, w połowie XIX wieku:
- pałac, neoklasycystyczny z połowy z XIX wieku; piętrowy, w stylu późno klasycystycznym, założony na planie prostokąta z wydatnymi ryzalitami wysuniętymi przed frontową i tylną elewację[3]. Na przełomie XIX i XX wieku rozbudowany został o parterowe przybudówki. W latach 1968 i 1975, a więc w czasach kiedy zarządzało nim Państwowe Gospodarstwo Rolne, przeprowadzone były gruntowne prace remontowe, wskutek czego zburzono ganek prowadzący do wejścia głównego, usunięto z elewacji część detalu architektonicznego (boniowania, obramienia okienne), a wewnątrz rezydencji elementy jego wystroju i wyposażenia[3]. W otoczeniu pałacu przebudowano ogrodzenie i wycięło część starych drzew. Prostokątne przybudówki znajdują się przy elewacjach bocznych. Na wysokim podpiwniczeniu jest wzniesiony jednopiętrowy korpus pałacu i nakryty dachem dwuspadowym. Przybudówki mają podobną konstrukcję jak dach, z których północna jest parterowa, a południowa piętrowa[3]. Główne wejścia do rezydencji zostały umieszczone w ryzalitach zwieńczonych trójkątnymi naczółkami. Przez gzymsy, pilastry i lizeny jest reprezentowany pozostały po modernizacji detal architektoniczny[5].
- park krajobrazowy, założony w końcu XVIII w. o powierzchni ok. 4 ha. Znajduje się tu staw z półwyspem, na którym zbudowano romantyczną groblę. Zachowały się w parku pomnikowe dęby oraz lipy tworzące aleję, która prowadzi w stronę pałacu[5].
- spichlerz, zbudowany w XVIII wieku, murowany, piętrowy, założony na planie prostokąta, nakryty dachem mansardowym, znajdujący się w zabudowie folwarku[5].
-
Pałac -
Park, w zespole pałacowym -
Spichlerz, w zespole pałacowym
Społeczeństwo
[edytuj | edytuj kod]Od 2008 roku działają we wsi dwie organizacje:
- 'Komitet Budowy Placu Zabaw' - dzięki swojej wytrwałości oraz pomocy mieszkańców ma na koncie wybudowane boisko do koszykówki przy terenie nieistniejącej już Szkoły Podstawowej, z inicjatywy Komitetu w miejscowości powstał plac zabaw.
- 'Równe Babki' - to organizacja kobiet, które w roku 2009 zorganizowały między innymi Ferie Zimowe dla dzieci.
Sołectwo
[edytuj | edytuj kod]W miejscowości corocznie z inicjatywy Rady Sołeckiej odbywa się Festyn z okazji Dnia Dziecka oraz Festyn zamykający wakacje, a także imprezy takie jak: Andrzejki, Sylwester, Karnawał.
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]- W Myszęcinie znajdowała się Publiczna Szkoła Podstawowa (1-3) oraz Publiczne Przedszkole - niestety dziś żadne z nich nie istnieje, budynki zostały sprzedane - obecnie są własnością prywatną.
- Sala wiejska jest miejscem gdzie odbywają się zabawy, a także od poniedziałku do piątku jest czynna tam biblioteka oraz sala przeznaczona do gry w tenisa stołowego.
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]Trzygwiazdkowy hotel mieszczący się tuż przy krajowej DK nr 2, niedaleko stacja paliw, kantor, market
Sport
[edytuj | edytuj kod]KS Zenit Myszęcin. Drużyna aktualnie występuje w A klasie, w grupie Zielona Góra I.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 84517
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 814 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d e f g h Garbacz 2011 ↓, s. 185.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 73. [dostęp 2013-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-22)].
- ↑ a b c Garbacz 2011 ↓, s. 186.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 185-186. ISBN 978-83-919914-8-0.
