Naprowadzanie
Naprowadzanie – technika występująca w broni rakietowej.
Określenie organizacji lotu pocisku występujące w technice rakietowej, która jest tak obliczona, żeby osiągnąć maksymalne prawdopodobieństwo rażenia celu[1][2].
Występują dwa sposoby naprowadzania[1][2]:
- a) jeden sposób polega na zbliżeniu się pocisku do celu na taką odległość przy której zapalnik radiowy znajdujący się w nim zadziała niezawodnie i cel zostanie rażony odłamkami ładunku bojowego,
- b) drugi sposób polega na bezpośrednim trafieniu pocisku w cel.
Ogólnie w procesie naprowadzania lotu pocisku, w tym przypadku jest to zależne od metody jaka została przyjęta do określenia punktu wyprzedzenia przez odpowiedni układ systemu kierowania, do którego jest konieczna znajomość odległości do pocisku oraz celu[1]. Powoduje to skomplikowanie aparatury sterowania pociskiem przy jednoczesnym zmniejszeniu wymagań dotyczących jego manewrowości[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Modrzewski (red.) 1987 ↓, s. 408.
- ↑ a b Laprus 1979 ↓, s. 237.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 408. ISBN 83-11-07275-2.
- Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 237. ISBN 83-11-06229-3.
Encyklopedie internetowe (guidance system):
