Pióry (województwo świętokrzyskie)
| Artykuł |
50°26'52.66"N 21°19'28.25"E |
|---|---|
| - błąd |
0 m |
| WD |
50°30'N, 21°18'E |
| - błąd |
19656 m |
| Odległość |
5 m |
| zniesiona wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
172,4 m n.p.m. |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Tablice rejestracyjne |
TSZ |
| SIMC |
0803673 |
Położenie na mapie gminy Połaniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu staszowskiego  | |
 50°26′52,66″N 21°19′28,25″E/50,447961 21,324514
| |
Pióry – nieistniejąca obecnie wieś w Polsce, w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec. Obecnie w 70% zajęta jest pod obiekty przemysłowe odpopielania Enea Elektrownia Połaniec.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Miejscowość formalnie zniesiono z dniem 1 stycznia 2016[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W latach 1867–1954 w granicach administracyjnych gminy Tursko (natenczas była małą wioską Pióry); a w granicach obecnej gminy Połaniec dopiero od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad. Poddana likwidacji w 1978 roku od momentu budowy pobliskiego zakładu przemysłowego.
Wieś wymieniana w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod koniec XIX wieku[2].
PIÓRY, wieś, powiat sandomierski, gmina Tursko, parafia Połaniec, odległość od Sandomierza 39 wiorst, ma 7 domów, 44 mieszkańców, 115 mórg ziemi włościańskiej. W 1827 roku było (tu) 4 domy, 30 mieszkańców).
Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego..., t. XIV.
Pióry w 1867 roku wchodziły w skład gminy Tursko, z urzędem gminy w Strużkach. Sądem okręgowym dla gminy był IV Sąd Okręgowy w Staszowie (tam też była stacya pocztowa). Gmina miała 8 781 mórg rozległości ogółem (w tym 5 083 mórg włościańskich) i 4 613 mieszkańców (w tym 1,4 proc. pochodzenia żydowskiego, tj. 63 żydów). W skład gminy wchodziły jeszcze: Antoszówka, Dąbrowa, Luszyca, Matyaszów, Nakol, Niekrasów, Niekurza, Okrągła, Ossala, Rudniki, Szwagrów, Strużki, Sworoń, Trzcianka, Tursko Małe, Tursko Wielkie, Tursko Wola, Zaduska Kępa i Zawada[3].
W 1895 roku ówczesna parafia Połaniec należała do ówczesnego dekanatu sandomierskiego i liczyła wówczas 5 514 dusz[2].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Struktura demograficzna wioski Pióry po reaktywacji państwa polskiego (tj. po I wojnie światowej) – odbiegała znacząco od ujednolicenia narodowościowego do jej różnorodność wyznaniowej włącznie. Bowiem Pióry – wioskę, zamieszkiwały 74 osoby, w tym: 35 mężczyzn i 39 kobiety, z których 74 osoby było wyznania rzymskokatolickiego; jako narodowość polską podało również 74 osoby. Niniejsze dane oparto na podstawie pierwszego spisu powszechnego ludności z 30 września 1921 roku[4].
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne
[edytuj | edytuj kod]W latach 70. ubiegłego wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Piór zawarty w tabeli 1.
Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[5] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada POŁANIEC
- Pióry
—
- Łąki — pole, łąki
- Pastwisko — pole, łąki
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 17 grudnia 2015 w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz ustalenia nazwy obiektu fizjograficznego. 2015-12-17. [dostęp 2016-01-01].
- ↑ a b Bronisław Chlebowski (red. naczelny), Władysław Walewski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Według planu Filipa Sulimierskiego i z pomocą zgromadzonych przez niego materyałów. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. VIII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1887, s. 185, 706.
- ↑ Filip Sulimierski (red. naczelny), Bronisław Chlebowski (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego do końca tomu X. Od tomu XI, z zasiłku Kasy pomocy dla osób pracujących na polu naukowem imienia D-ra Mianowskiego. T. XII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 61, 1892, s. 657.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. W podziale administracyjnym obowiązującym w chwili oddawania tomu do druku. Nakładem Głównego Urzędu Statystycznego. Skład główny i ekspedycja w Głównym Urzędzie Statystycznym, Al. Jerozolimskie 32. T. III: Województwo kieleckie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1925, s. 120, 126.
- ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 35, 77-96.
Literatura
[edytuj | edytuj kod]- Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970.
