Prałatura terytorialna

Prałatura terytorialna – jednostka administracyjna Kościoła rzymskokatolickiego, zaliczana przez Kodeks prawa kanonicznego do kościołów partykularnych. Definicja prałatury terytorialnej w kodeksie jest określona słowami:

Prałatura terytorialną lub opactwo terytorialne oznacza część Ludu Bożego w określonych granicach terytorium. Ze względu na szczególne warunki, piecza o ten lud zostaje powierzona prałatowi lub opatowi, który kieruje nim, na podobieństwo biskupa diecezjalnego, jako własny jego pasterz.

kan. 370 KPK^[1]

Prałaci terytorialni (łac. Praelatus nullius) zwykle mają święcenia biskupie. Nie należy tego urzędu mylić z godnością prałata.