Skalice
50°39′24″N 17°02′42″E/50,656667 17,045000
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
205-212 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2011) |
123[2] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
57-210[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DZA |
| SIMC |
0856913 |
Położenie na mapie gminy Ziębice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego  | |
| 50°39′24″N 17°02′42″E/50,656667 17,045000[1]
| |
Skalice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Ziębice.
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Nazwa pochodzi od polskiej nazwy skały[4]. Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia najwcześniejszą nazwę miejscowości w staropolskiej formie "Skalicz" podając jej znaczenie jako "Felsengund" czyli w tłumaczeniu "Kamienny fundament"[4]. Niemcy fonetycznie zgermanizowali nazwę miejscowości na "Skalitz"[4] w wyniku czego utraciła ona swoje pierwotne znaczenie.
Nazwę miejscowości w zlatynizowanych, staropolskich formach Skalicz[5] oraz Scalizi notuje wraz z sąsiednimi wsiami jak Raczyce, Witostowice oraz Jaworowice spisana po łacinie w latach 1269–1273 Księga henrykowska w następującym fragmencie: "Sed sciendum, quod nunc in ipso territorio Colacsowe consistunt nunc quedam villule, quarum nomina sunt hec: Withostowizi cum suo circuitu, Rascizhci, Scalizci, Iauorowizi"[6][7] Miejscowość została wymieniona w formie Scalicz w 1333 roku w łacińskim dokumencie wydanym we Wrocławiu przez księcia śląskiego Bolka[8].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś stanowiła niegdyś część terytorium Kołacza z Witostowic i była własnością rycerską. W 1239 r. część wsi należała do proboszcza henrykowskiego Mikołaja, który darował ją klasztorowi, a w 1259 r. klasztor odkupił resztę wsi i od tego czasu aż do 1810 r. pozostawała własnością cysterską[9].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
Nowina - Rozdroże pod Mlecznikiem - Raczyce - Henryków - Skalice - Skalickie Skałki - Skrzyżowanie nad Zuzanką - Bożnowice - Ostrężna - Miłocice - Gromnik - Jegłowa - Żeleźnik - Wawrzyszów - Grodków - Żarów - Starowice Dolne - Strzegów - Rogów - Samborowice - Szklary - Wilemowice leśniczówka - Biskupi Las - Dębowiec - Ziębice[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 123061
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1169 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 58, OCLC 456751858 (niem.).
- ↑ Gustav Adolf Stenzel 1854 ↓, s. 137.
- ↑ Henryk Łowmiański 1967 ↓, s. 35.
- ↑ Księga Henrykowska tom I, par. 36, s.254, 1269–1273.
- ↑ Colmar Grünhagen 1854 ↓, s. 200.
- ↑ Jerzy Organiściak, Szlak Cysterski na Ziemi Ząbkowickiej, s. 7 (pol.).
- ↑ Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 9.07.2017
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Henryk Łowmiański: Początki Polski. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1967.
- Colmar Grünhagen: Codex Diplomaticus Silesiae T.22 Regesten zur schlesischen Geschichte 1327-1333. Breslau: E. Wohlfarth's Buchhandlung, 1903.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
