Przejdź do zawartości

Stefan Chwin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Chwin
Max Lars
Ilustracja
S. Chwin, 2018
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1949
Gdańsk

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stefan Chwin, ps. Max Lars (ur. 11 kwietnia 1949 w Gdańsku) – polski powieściopisarz, krytyk literacki, eseista, historyk literatury, grafik związany z Gdańskiem.

Stefan Chwin z żoną Krystyną (2018)

Wykształcenie, kariera naukowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1968 roku ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie[1], a w 1972 filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Pracę magisterską Gombrowicz i Forma Polska napisał pod kierunkiem prof. Marii Janion. W 1982 roku uzyskał stopień doktora za pracę doktorską System romantyczny we współczesnej literaturze polskiej na przykładzie twórczości Wacława Berenta, Bruno Schulza, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusza Konwickiego, Tadeusza Nowaka (promotor prof. Maria Janion) otrzymał nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Habilitował się w 1994 roku na podstawie rozprawy Literatura i zdrada. Od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy wyróżnioną nagrodą Ministra Edukacji Narodowej za wybitne osiągnięcia naukowe. W roku 1998 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 2013 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych oraz stanowisko profesora zwyczajnego[2][3].

Aktywność zawodowa

[edytuj | edytuj kod]
Praca naukowa i dydaktyczna

Jako naukowiec zajmuje się romantyzmem i romantycznymi inspiracjami w literaturze nowoczesnej (m.in. u Witolda Gombrowicza). Wykłada na Uniwersytecie Gdańskim w Instytucie Filologii Polskiej – Zakład Historii Literatury Polskiej. Prowadził także gościnnie warsztaty prozatorskie w Studium Literacko-Artystycznym[4] na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Działalność literacka

W czasach studenckich współpracował z pismem Uniwersytetu Gdańskiego „Bakałarz”, publikując wiersze i tworząc jego szatę graficzną. W latach osiemdziesiątych był członkiem zespołu redakcyjnego serii wydawniczej „Transgresje”. Wtedy też podjął pierwsze próby pisarskie, wydając wspólnie ze Stanisławem Rośkiem szkice literackie Bez autorytetu (1981) oraz wspólnie z Marią Janion Dzieci (w serii „Transgresje” – 1988). W rok później ukazała się jego pierwsza samodzielna analiza literacka pt. Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989), a w 1993 roku wydał mickiewiczowskiego Konrada Wallenroda we własnym opracowaniu historyczno-literackim (Literatura a zdrada: od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy, Biblioteka Narodowa).

W beletrystyce (pod pseudonimem Max Lars) zadebiutował dwiema powieściami fantastyczno-przygodowymi dla młodzieży: Ludzie-skorpiony i Człowiek-Litera. Również w tym czasie ukazał się jego autobiograficzny esej Krótka historia pewnego żartu, w którym autor dokonał osobistego rozrachunku z historią Gdańska z lat pięćdziesiątych XX wieku.

W latach dziewięćdziesiątych Chwin wchodził w skład Rady Redakcyjnej pisma „Borussia. Kultura. Historia. Literatura” wydawanego przez Stowarzyszenie Wspólnota Kulturowa „Borussia” działające na rzecz budowania i pogłębiania kultury dialogu i tolerancji między ludźmi różnych narodowości, wyznań, tradycji oraz współtworzenia społeczeństwa obywatelskiego[5]. Był członkiem zespołu redakcyjnego pisma „Kwartalnik Artystyczny Kujawy i Pomorze” – adresowanego do miłośników literatury, publikującego utwory najwybitniejszych pisarzy, a także młodych autorów i debiutantów.

Przełomowym momentem w karierze pisarskiej było ukazanie się powieści Hanemann (1995), nagrodzonej Paszportem Polityki. Dzieło zostało przetłumaczone na wiele języków obcych.

Publikuje w czasopismach polskich i zagranicznych (w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, w Rosji i w USA).

Inna działalność

Od 1982 jest członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (Societas Scientiarum Gedanensis), a od 1990 Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[6], Od 1998 jest członkiem PEN-Clubu, a od 2007 członkiem Rady Języka Polskiego przy Polskiej Akademii Nauk. W latach 1997–2003[7][8][9][10][11][12][13] był jurorem Literackiej Nagrody Nike. Był jurorem Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” – Sopot 2003 oraz jurorem Konkursu Głównego 37. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2007)[14]. Jest członkiem Komitetu Narodowego ds. Współpracy z Europejską Federacją Narodowych Instytucji Językoznawczych (EFNIL)[15]. Od wielu lat znajduje się w gronie setki najwybitniejszych polskich naukowców i twórców współpracujących z Krajowym Funduszem na Rzecz Dzieci – stowarzyszeniem zajmującym się wspieraniem wybitnie uzdolnionej młodzieży w rozwoju jej talentów[16]. Uczestniczył w pracach nad „Encyklopedią Gdańska – Gedanopedia”[17].

Należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, z którego wystąpił w latach 90.[18]

Został uwieczniony w roli jednego z apostołów na obrazie „Ostatnia Wieczerza” Macieja Świeszewskiego[19].

W kadencji 2019–2023 zasiadał w Radzie Kultury Gdańskiej[20].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Bez autorytetu – szkice krytyczne, współautor: Stanisław Rosiek (1981)[21]
  • Ludzie-skorpiony – pod pseud. „Max Lars” (1985)[22]
  • Dzieci – tom I i II z serii „Transgresje”, wspólnie z Marią Janion (1988)[23]
  • Człowiek-Litera – pod pseud. „Max Lars” (1989)[24]
  • Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989)[25]
  • Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej (1991)[26]
  • Literatura a zdrada: od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy (1993)[27]
  • Hanemann (1995)[28]
  • Esther (1999)[29]
  • Wspólna kąpiel – współautor: Krystyna Lars (2000?)[30]
  • Złoty pelikan (2002?)[31]
  • Kartki z dziennika (2004)[32]
  • Żona prezydenta (2005)[33]
  • Wszystkie dni lata – jako współautor zbioru opowiadań (2005)[34]
  • Dolina Radości (2006)[35][36]
  • Pokaz prozy – jako współautor zbioru opowiadań (2006)[37]
  • 9 Wigilii – jako współautor zbioru opowiadań (2007)[38]
  • Dziennik dla dorosłych (2008)[39][39]
  • Wakacyjna miłość – jako współautor zbioru opowiadań (2008)[40]
  • Pod dobrą gwiazdą. Opowiadania – jako współautor zbioru (2009)[41]
  • Teoria trutnia i inne – jako współautor zbioru (2009)[42]
  • Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni (2010)[43]
  • Panna Ferbelin (2011)[44]
  • Miłość we Wrocławiu – jako współautor (2011)[45]
  • Miłosz. Gdańsk i okolice. Relacje. Dokumenty. Głosy – redakcja Krystyna Chwin i Stefan Chwin (2012)[46]
  • Miłosz. Interpretacje i świadectwa (2012)[47]
  • Samobójstwo i grzech istnienia (2013)[48][49]
  • Tabu Polaków – jako współautor (2013)
  • Ein deutsches Tagebuch (2015)[50]
  • Zwodnicze piękno – esej autobiograficzny (2016)[51]
  • Srebrzysko. Powieść dla dorosłych (2016)[52]
  • Opowiadania dla Krystyny (2018)[53][53]
  • Oddać życie za Polskę. Samobójstwo altruistyczne w kulturze polskiej XIX wieku (2021)[54]

Publikacje prasowe (wybór)

[edytuj | edytuj kod]
  • Mobilny duch. Pochwała człowieka niezakorzenionego (2000)[55]
  • Traktat o dłoniach i rzeczach – w odpowiedzi na „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza (2002)[56]
  • Polityka jest piękna (2002)[57]
  • Przedszkolanka z ulicy Twerskiej (2002)[58]
  • Triumf pedagoga Pimki (2007)[59]
  • My, Ablowie, czyści jak łza (2008)[60]
  • Esesman Aule i kłamstwo Europy (2008)[61]
  • Sąsiad w mundurze (2008)[62]
  • Równo czyli po połowie (2009)[63]
  • Dolina mroku, dolina światła (2010)[64]
  • Formy niewoli w wolnej Polsce (2010)[65]

Inscenizacje teatralne

[edytuj | edytuj kod]

Filmy biograficzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ludzie i rzeczy – Stefan Chwin, (1996)[69]
  • Stefan Chwin – Archeolog pamięci, (2000)[70]

Wywiady (wybór)

[edytuj | edytuj kod]
  • Katarzyna Kubisiowska – Fałszywy thriller (2005)[71]
  • Sebastian Łupak – Wściekły (2005)[72]
  • Andrzej Franaszek – Prześwity w kamiennych tablicach (2006)[73]
  • Jarosław Zalesiński – Solidarność i samotność : drogi do wolności: jak mówić o naszej najnowszej historii (2007)[74]
  • Sebastian Duda – Skąd ten strach? (2008)[75]
  • Roman Daszyński – Tajemnica zbiorowego grobu. Pochowajcie ich pod Malborkiem (2009)[76]
  • Krystyna Fidos – Chwin: Żałoba nie stworzyła wspólnoty obywatelskiej (2010)[77]
  • Rafał Kalukin – Polaków łączy tylko ból (2010)[78]
  • Cezary Polak – Stefan Chwin: Obecność silnych i dobrych kobiet rozjaśnia duszę (2011)[79]
  • Cezary Polak – Dobre kobiety rozjaśniają duszę... (2011)[80]
  • Andrzej Godlewski – Chwin: Adam Michnik jest autorytetem, który nie zastygł w pomnikowej pozie (2011)[81]
  • Barbara Szczepuła – Stefan Chwin: Moją muzą jest żona Krystyna (2011)[82]
  • Dorota Karaś – Chwin: To była żałoba? Nie. Mentalność serialowa (2011)[83]
  • Jarosław Zalesiński – Pisarz Stefan Chwin o śmierci polskich żołnierzy w Afganistanie (2011)[84]
  • Dorota Karaś – Chwin: Nie jestem pokornym uczniem Güntera Grassa (2011)[85]
  • Andrzej Franaszek – Płomień życia (2011)[86]
  • Marek Górlikowski – Stefan Chwin: Większość kobiet w Polsce wolałaby, żeby ich dziecko było faszystą niż pedałem (2013)[87]

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1982 – Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Naukowego
  • 1983 – Nagroda Fundacji im. Kościelskich (Genewa) za książkę „Bez autorytetu (szkice)” – razem ze Stanisławem Rośkiem
  • 1991 – Nagroda Artystyczna Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki[88]
  • (za 1992) – Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury[89]
  • 1993 – Nagroda Literacka Miasta Gdańska za książkę Krótka historia pewnego żartu
  • 1994 – Nagroda „Pro Libro Legendo” za książkę Literatura i zdrada
  • 1995 – Nagroda Media Książce. Gdańska Książka Roku 1995 (za książkę Hanemann)
  • 1995 – Paszport „Polityki” za książkę „Hanemann”[90]
  • 1997 – Nagroda im. Ericha Brosta[91][92]
  • 1997 – nagroda polskiego PEN Clubu w dziedzinie prozy[93]
  • 1999 – Pomorska Nagroda Artystyczna w dziedzinie literatury
  • 1999 – Nagroda Fundacji Kultury za książkę Esther.
  • 1999 – Nagroda im. Andreasa Gryphiusa przyznawaną przez Gildię Artystów Niemieckich za najlepszą książkę Europy Środkowej, dotyczącą kwestii zbliżenia między narodami (za książkę Hanemann)
  • 2002 – Złoty Krzyż Zasługi[94]
  • 2006 – Nagroda w plebiscycie czytelników „Gazety Wyborczej” Gazeta Morska, Sztorm 2005, za książkę Żona prezydenta
  • 2007 – Sztorm Roku 2006, w kategorii literatura, za książkę „Dolina Radości”[95]
  • 2008 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[96]
  • 2008 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury - za niezwykłe kreacje literackie[88]
  • 2009 – Honorowe Wyróżnienie za Zasługi dla Województwa Pomorskiego
  • 2009 – Nagroda Marszałka Województwa Pomorskiego za całokształt twórczości
  • 2009 – Nagroda Pro Libro Legendo za zasługi dla Pomorza[97]
  • 2009 – Nominacja do Nagrody Literackiej Mediów Publicznych COGITO.
  • 2010 – Honorowe wyróżnienie Samorządu Województwa Pomorskiego za zasługi dla Pomorza
  • 2010 – Odznaka „Za Zasługi dla Województwa Pomorskiego”[88]
  • 2011 – Nagroda Literacka Gdynia za tom esejów „Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni”[98][99]
  • 2012 – Sztorm Roku 2011, w kategorii literatura, za książkę „Panna Ferbelin”[100]
  • 2012 – Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” - za dwa stanowiące spójną całość tomy: Miłosz. Interpretacje i świadectwa oraz Miłosz. Gdańsk i okolice. Relacje – Dokumenty – Głosy (pod wspólną redakcją Krystyny Chwin i Stefana Chwina)[101]
  • 2013 – Nagroda Naukowa Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza za rok 2013 w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych za wybitne osiągnięcia w dziedzinie literaturoznawstwa oraz badań nad polską i europejską kulturą XIX i XX wieku[102]
  • 2013 – Nagroda Rektora UG I stopnia za książki Miłosz. Interpretacje i świadectwa, Gdańsk 2012 oraz Miłosz. Gdańsk i okolice, pod red. Krystyny Chwin i Stefana Chwina
  • 2014 – Neptun 2014, nagroda Prezydenta Miasta Gdańska dla wybitnych polskich i zagranicznych twórców, których działalność promuje wartości mające w Gdańsku znaczenie szczególne[103]
  • 2015 – Nagroda Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego za dokonania literackie (laureat otrzymał pamiątkową plakietę, dyplom i 5 tys. euro)[104]
  • 2019 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury - za całokształt pracy twórczej oraz z okazji 70. urodzin[88]
  • 2023 – Stypendium w dziedzinie kultury Miasta Gdańska[88]
  • 2024 – Nagroda Specjalna „Splendor Gedanensis” za całokształt twórczości[88]
  • 2024 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[105][106]

Źródło:[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od maja 1971 jest mężem Krystyny z domu Turkowskiej, z którą ma synów: Marcina Rafała (ur. 1971) i Adama Juliusza (ur. 1979)[88].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Absolwenci 1968 [online], Zespół Szkół Plastycznych w Gdyni [dostęp 2012-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2008-04-05].
  2. ↑ Skład osobowy [online], Wydział Filologiczny UG [dostęp 2013-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-13].
  3. ↑ a b Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku. Biogram: Stefan Chwin. [dostęp 2015-02-07]. (pol.).
  4. ↑ Gościnnie [online], Stowarzyszenie Absolwentów, Wykładowców i Słuchaczy Studium Literacko-Artystycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie [dostęp 2012-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-14].
  5. ↑ Stowarzyszenie Wspólnota Kulturowa „Borussia” [online], ngo.pl [dostęp 2012-02-07].
  6. ↑ Członkowie Stowarzyszenia [online], Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Warszawie [dostęp 2012-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-07].
  7. ↑ Nike 1997 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  8. ↑ Nike 1998 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  9. ↑ Nike 1999 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  10. ↑ Nike 2000 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  11. ↑ Nike 2001 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  12. ↑ Nike 2002 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-08].
  13. ↑ Nike 2003 – Jury [online], nike.org.pl [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  14. ↑ Jurorzy 2007 [online], FPFF w Gdyni [dostęp 2012-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-01].
  15. ↑ Komitet Narodowy ds. Współpracy z Europejską Federacja Narodowych Instytucji Językoznawczych (EFNIL) [online], PAN [dostęp 2015-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  16. ↑ Nasi współpracownicy [online], Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci [dostęp 2016-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-30].
  17. ↑ Podziękowania [online], Gedanopedia, 26 czerwca 2014 [dostęp 2016-10-29].
  18. ↑ Gabriela Pewińska-Jaśniewicz, To stół, na którym powstał znak-symbol „Solidarność” [online], zawszepomorze.pl, 4 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-04].
  19. ↑ Ostatnia Wieczerza [online], Maciej Świeszewski [dostęp 2022-03-21].
  20. ↑ Rada Kultury Gdańskiej (kadencja 2019–2023) [online], gdansk.pl [dostęp 2022-10-26].
  21. ↑ Stanisław Rosiek, Bez autorytetu : [szkice], wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. Morskie, 1981, ISBN 83-215-7824-1, OCLC 9024333 [dostęp 2021-01-21].
  22. ↑ Max Lars, Ludzie-skorpiony : przygody Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz, wyd. 1, Bydgoszcz: Pomorze, 1985, ISBN 83-7003-044-0, OCLC 15960056 [dostęp 2021-01-21].
  23. ↑ Maria Janion, Dzieci, Gdańsk: Wydawn. Morskie, 1988, ISBN 83-215-7850-0, OCLC 21276631 [dostęp 2021-01-21].
  24. ↑ Max Lars, Człowiek-Litera : przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz, wyd. 1, Bydgoszcz: Pomorze, 1989, ISBN 83-7003-075-0, OCLC 25748752 [dostęp 2021-01-21].
  25. ↑ Stefan Chwin, Romantyczna przestrzeń wyobraźni, wyd. 1, Bydgoszcz: Pomorze, 1989, ISBN 83-7003-085-8, OCLC 24555123 [dostęp 2021-01-21].
  26. ↑ Stefan Chwin, Krótka historia pewnego żartu : sceny z Europy Środkowowschodniej, Kraków: Oficyna Literacka, 1991, ISBN 83-85158-10-3, OCLC 26448214 [dostęp 2021-01-21].
  27. ↑ Stefan Chwin, Literatura i zdrada : od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy, Kraków: Oficyna Literacka, 1993, ISBN 83-85158-71-5, OCLC 28855023 [dostęp 2021-01-21].
  28. ↑ Chwin, Stefan, 1949-, Hanemann, Gdańsk: Wydawn. Marabut, 1995, ISBN 83-85893-18-0, OCLC 34009434 [dostęp 2021-01-21].
  29. ↑ Stefan Chwin, Esther, Gdańsk: Tytuł, [1999?], ISBN 83-911617-2-2, OCLC 57414883 [dostęp 2021-01-21].
  30. ↑ Krystyna Lars, Wspólna kąpiel, wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. "Tytuł", [2000?], ISBN 83-911617-4-9, OCLC 50000367 [dostęp 2021-01-21].
  31. ↑ Stefan Chwin, Złoty pelikan, Gdańsk: Wydawn. Tytuł, [2002?], ISBN 83-911617-9-X, OCLC 51863979 [dostęp 2021-01-21].
  32. ↑ Stefan Chwin, Kartki z dziennika, Gdańsk: Wydawn. Tytuł, 2004, ISBN 83-911617-8-1, OCLC 55538302 [dostęp 2021-01-21].
  33. ↑ Stefan Chwin, Żona prezydenta, Gdańsk: Tytuł, 2005, ISBN 83-89859-00-9, OCLC 61744603 [dostęp 2021-01-21].
  34. ↑ Stefan Chwin, Wszystkie dni lata, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. WAB, 2005, ISBN 83-7414-149-2, OCLC 61744683 [dostęp 2021-01-21].
  35. ↑ Stefan Chwin, Dolina radości, Gdańsk: Tytuł, 2006, ISBN 83-89859-10-6, OCLC 77282599 [dostęp 2021-01-21].
  36. ↑ Stefan Chwin, Dolina Radości, Gdańsk: Wydawn. Tytu·l, 2006, ISBN 83-89859-10-6, OCLC 237062102 [dostęp 2021-01-21].
  37. ↑ Stanisław Barańczak, Pokaz prozy, wyd. 1 w tej edycji, Kraków: Wydawn. Literackie, 2006, ISBN 83-08-03899-9, OCLC 86128516 [dostęp 2021-01-21].
  38. ↑ Stefan Chwin, 9 Wigilii, Warszawa: Świat Książki, 2007, ISBN 978-83-247-0819-2, OCLC 183880235 [dostęp 2021-01-21].
  39. ↑ a b Stefan Chwin, Dziennik dla dorosłych, Gdańsk: Wydawn. Tytuł, 2009, ISBN 83-89859-02-5, OCLC 313791579 [dostęp 2021-01-21].
  40. ↑ Jerzy Pilch, Wakacyjna miłość, Warszawa: Świat Książki, 2008, ISBN 83-247-1127-9, OCLC 234382941 [dostęp 2021-01-21].
  41. ↑ Joanna Bator, Pod dobrą gwiazdą : opowiadania, wyd. 1, Kraków: Wydawn. Znak, 2009, ISBN 978-83-240-1292-3, OCLC 501149412 [dostęp 2021-01-21].
  42. ↑ Anna Dziewit-Meller, Teoria trutnia i inne, Wołowiec: Wydawn. Czarne, 2009, ISBN 978-83-7536-076-9, OCLC 436669415 [dostęp 2021-01-21].
  43. ↑ Stefan Chwin, „Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni” [online], Culture.pl [dostęp 2012-03-25].
  44. ↑ Stefan Chwin, Panna Ferbelin, Gdańsk: Wydawn. Tytuł, 2011, ISBN 83-89859-08-4, OCLC 712779703 [dostęp 2021-01-21].
  45. ↑ Stefan Chwin, Miłość we Wrocławiu, wyd. 1, Kraków: Wydawn. EMG, 2011, ISBN 978-83-931018-4-9, OCLC 780066142 [dostęp 2021-01-21].
  46. ↑ Krystyna Chwin, Stefan Chwin, Miłosz : Gdańsk i okolice : relacje, dokumenty, głosy, Gdańsk, ISBN 978-83-89859-18-1, OCLC 834525393 [dostęp 2021-01-21].
  47. ↑ Stefan Chwin, Miłosz : interpretacje i świadectwa, Gdańsk, ISBN 978-83-89859-17-4, OCLC 830837071 [dostęp 2021-01-21].
  48. ↑ Stefan Chwin, Samobójstwo i "grzech istnienia", Gdańsk, ISBN 978-83-89859-20-4, OCLC 855909299 [dostęp 2021-01-21].
  49. ↑ Stefan Chwin, Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni, wyd. 1, Gdańsk: Wydawn. "Tytuł", [2010], ISBN 83-89859-04-1, OCLC 653135355 [dostęp 2021-01-21].
  50. ↑ Marta Kijowska, Krystyna Turkowska-Chwin, Edition.foto TAPETA Berlin, Ein deutsches Tagebuch, Berlin, ISBN 978-3-940524-32-4, OCLC 908618205 [dostęp 2021-01-21].
  51. ↑ „Zwodnicze piękno” – „Tygodnik Powszechny” z wyjątkowym esejem Stefana Chwina wciąż w kioskach! [online], Tygodnik Powszechny, 15 czerwca 2016 [dostęp 2016-09-16].
  52. ↑ Stefan Chwin, Srebrzysko : powieść dla dorosłych, Gdańsk, ISBN 978-83-89859-65-5, OCLC 969679714 [dostęp 2021-01-21].
  53. ↑ a b Stefan Chwin, Opowiadania dla Krystyny, Gdańsk, ISBN 978-83-89859-57-0, OCLC 1078691576 [dostęp 2021-01-21].
  54. ↑ Profesor Stefan Chwin i Krystyna Lars Chwin nominowani do Pomorskiej Nagrody Literackiej „Wiatr od morza” w kategorii Literacka Książka Roku | Wydział Filologiczny [online], fil.ug.edu.pl [dostęp 2022-10-22].
  55. ↑ Stefan Chwin, Mobilny duch. Pochwała człowieka niezakorzenionego, „Polityka”, Nr 42/2000, 14 października 2000 [dostęp 2012-03-27].
  56. ↑ Stefan Chwin, Traktat o dłoniach i rzeczach. W odpowiedzi na „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza, „Tygodnik Powszechny”, Nr 2/2002, 13 stycznia 2002 [dostęp 2012-03-26].
  57. ↑ Stefan Chwin, Polityka jest piękna, „Tygodnik Powszechny”, Nr 38/2002, 22 września 2002 [dostęp 2012-03-28].
  58. ↑ Stefan Chwin, Przedszkolanka z ulicy Twerskiej, „Tygodnik Powszechny”, Nr 47/2002, 24 listopada 2002 [dostęp 2012-03-28].
  59. ↑ Stefan Chwin, Triumf pedagoga Pimki [online], Wyborcza.pl, 1 czerwca 2007 [dostęp 2012-03-26] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-25].
  60. ↑ Stefan Chwin, My, Ablowie, czyści jak łza [online], Wyborcza.pl, 4 października 2008 [dostęp 2012-03-26].
  61. ↑ Stefan Chwin, Esesman Aule i kłamstwo Europy [online], Wyborcza.pl, 26 września 2008 [dostęp 2012-03-26] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-11].
  62. ↑ Stefan Chwin, Sąsiad w mundurze [online], Wyborcza.pl, 11 listopada 2008 [dostęp 2012-03-26] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-23].
  63. ↑ Stefan Chwin, Równo czyli po połowie [online], Wyborcza.pl, 19 czerwca 2009 [dostęp 2012-03-26].
  64. ↑ Stefan Chwin, Dolina mroku, dolina światła, „Tygodnik Powszechny”, Onet.pl, 9 marca 2010 [dostęp 2012-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-17].
  65. ↑ Stefan Chwin, Formy niewoli w wolnej Polsce, „Tygodnik Powszechny”, Onet.pl, 2 lutego 2010 [dostęp 2012-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-28].
  66. ↑ Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie [online], Culture.pl, 21 listopada 2011 [dostęp 2012-03-02].
  67. ↑ Teatr Wybrzeże w Gdańsku „Hanemann” [online], teatry.art.pl [dostęp 2012-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2010-07-29].
  68. ↑ Stefan Chwin, „Hanemann” [online], Culture.pl [dostęp 2012-03-02].
  69. ↑ Stefan Chwin. „Ludzie i rzeczy” [online], filmpolski.pl [dostęp 2012-03-19].
  70. ↑ „Stefan Chwin. Archeolog pamięci” [online], filmpolski.pl [dostęp 2012-03-19].
  71. ↑ „Fałszywy thriller / Stefan Chwin” rozm. przepr. Katarzyna Kubisiowska. Tygodnik Powszechny, 2005, nr 33, dod. s. 4-5
  72. ↑ „Wściekły / Stefan Chwin” rozm. przepr. Sebastian Łupak. Gazeta Wyborcza, 2005, nr 171, dod. Duży Format nr 28, s. 8-11
  73. ↑ „Prześwity w kamiennych tablicach / Stefan Chwin” rozm. przepr. Andrzej Franaszek. Tygodnik Powszechny, 2006, nr 52, s. 12-13
  74. ↑ „Solidarność i samotność : drogi do wolności: jak mówić o naszej najnowszej historii / Stefan Chwin” rozm. przepr. Jarosław Zalesiński. Tygodnik Powszechny, 2007, nr 37, s. 7
  75. ↑ „Skąd ten strach? / Stefan Chwin” rozm. przepr. Sebastian Duda. Newsweek Polska, 2008, nr 10, s. 22-26
  76. ↑ Stefan Chwin, Tajemnica zbiorowego grobu. Pochowajcie ich pod Malborkiem [online], Wyborcza.pl, 16 lutego 2009 [dostęp 2012-03-24].
  77. ↑ Katarzyna Fidos, Chwin: Żałoba nie stworzyła wspólnoty obywatelskiej [online], Krytyka Polityczna, 25 kwietnia 2010 [dostęp 2012-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2010-05-26].
  78. ↑ Rafał Kalukin, Polaków łączy tylko ból [online], Wyborcza.pl, 2 maja 2010 [dostęp 2012-03-24].
  79. ↑ Cezary Polak, Stefan Chwin: Obecność silnych i dobrych kobiet rozjaśnia duszę [online], Dziennik.pl, 9 marca 2011 [dostęp 2012-03-24].
  80. ↑ Cezary Polak, Stefan Chwin: Obecność silnych i dobrych kobiet rozjaśnia duszę [online], Dziennik.pl, 9 marca 2011 [dostęp 2012-03-26].
  81. ↑ Chwin: Adam Michnik jest autorytetem, który nie zastygł w pomnikowej pozie [online], Polska Times, 6 stycznia 2011 [dostęp 2012-03-26].
  82. ↑ Barbara Szczepuła, Stefan Chwin: Moją muzą jest żona Krystyna [online], Dziennik Bałtycki, 16 kwietnia 2011 [dostęp 2012-03-24].
  83. ↑ Dorota Karaś, Chwin: To była żałoba? Nie. Mentalność serialowa [online], Wyborcza.pl, 29 kwietnia 2011 [dostęp 2012-03-24].
  84. ↑ Jarosław Zalesiński, Pisarz Stefan Chwin o śmierci polskich żołnierzy w Afganistanie [online], Dziennik Bałtycki, 22 grudnia 2011 [dostęp 2012-03-24].
  85. ↑ Dorota Karaś, Chwin: Nie jestem pokornym uczniem Güntera Grassa [online], Gazeta.pl, 23 kwietnia 2011 [dostęp 2012-03-26].
  86. ↑ Andrzej Franaszek, Płomień życia, „Tygodnik Powszechny”, Nr 13/2011, Onet.pl, 29 marca 2011 [dostęp 2012-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-07].
  87. ↑ Marek Górlikowski, Stefan Chwin: większość kobiet w Polsce wolałaby, żeby ich dziecko było faszystą niż pedałem [online], Wyborcza.pl, 29 listopada 2013 [dostęp 2014-01-28].
  88. ↑ a b c d e f g CHWIN STEFAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2024-10-03].
  89. ↑ Laureaci Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” [online], Urząd Miejski w Gdańsku, 19 marca 2014 [dostęp 2012-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-07].
  90. ↑ Literatura: Stefan Chwin [online], Polityka.pl, 3 listopada 2009 [dostęp 2012-03-20].
  91. ↑ Mieczysław Abramowicz – Nagroda im. Ericha Brosta dla Stefana Chwina, sprawozdanie z wręczenia nagrody Dialog [Hamburg], 1997 nr 3/4 s.107
  92. ↑ Aleksandra Ubertowska – Pisarstwo pojednania Gazeta Wyborcza, 1997 nr 218 s.11
  93. ↑ Laureaci nagród Polskiego PEN Clubu [online], penclub.com.pl [dostęp 2012-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-02].
  94. ↑ M.P. z 2002 r. nr 59, poz. 807 „za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej”.
  95. ↑ Jerzy Kukliński – Kronika Gdańska, Styczeń-Czerwiec 2007 w Dwumiesięczniku „30 dni” 1(75) 2008, str. III. Jest to nagroda II edycji plebiscytu „Gazety Wyborczej. Trójmiasto”.
  96. ↑ Michał Piotrowski, 33 lata ze Stefanem Chwinem [online], Urząd Miejski w Gdańsku, 31 października 2008 [dostęp 2012-12-11] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-10].
  97. ↑ Profesor Stefan Chwin odznaczony za zasługi dla Pomorza [online], Uniwersytet Gdański [dostęp 2012-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-01].
  98. ↑ Laureaci 2011 [online], Nagroda Literacka Gdynia [dostęp 2015-07-08] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-09].
  99. ↑ Przyznano Nagrody Literackie Gdynia 2011 [online], TVP Gdańsk, 18 czerwca 2011 [dostęp 2012-03-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-13].
  100. ↑ Sztormy w rękach artystów [online], Gazeta.pl, 16 lutego 2012 [dostęp 2012-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-07].
  101. ↑ Oni otrzymali nagrodę Splendor Gedanensis [online], oficjalna Urząd Miejski w Gdańsk, 19 marca 2013 [dostęp 2013-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-10].
  102. ↑ Stefan Chwin laureatem gdańskiego Nobla [online], miastoliteratury.pl [dostęp 2014-01-28].
  103. ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny” [online], Urząd Miejski w Gdańsku, 27 sierpnia 2013 [dostęp 2015-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-30].
  104. ↑ Nagroda imienia Lindego dla Stefana Chwina [online], Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, 28 czerwca 2015 [dostęp 2016-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-09].
  105. ↑ Gdańsk. Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" dla Stefana Chwina. e-teatr. [dostęp 2024-05-23].
  106. ↑ Stefan Chwin uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2024-10-03] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Chwin&oldid=74881420”