Miejsce to opisał Pliniusz Młodszy. Kościół zbudowano z elementów architektonicznych z epoki rzymskiej, być może z poprzedniego sanktuarium boga Clitumnusa (utożsamianego z Jowiszem), ma kształt klasycznej świątyni: spoczywa na wysokim podium z frontem składającym się z czterech kolumn korynckich, który wspiera belkowanie z napisem dedykującym kościół „Bogu aniołów”. Wnętrze, do którego prowadzą boczne schody, ma absydę ze złożoną dekoracją, w której łączą się rzeźby reliefowe (pierwotnie malowane) i freski o tematyce chrześcijańskiej (błogosławieństwo Chrystusa, św. Piotra, św. Pawła, anioły z krzyżem), datowane na VIII wiek. Niewielkie tabernakulum pośrodku absydy także wykorzystuje elementy rzeźbiarskie z pierwszego wieku. Pierwotnie uważany za rzymską świątynię, budynek datowano różnie, początkowo na IV-V wiek jako kościół poświęcony San Salvatore. Ostatnie badania pozwoliły jednak określić powstanie budynku na epokę longobardzką, między początkiem VII i końcem VIII wieku.[1]
Widok frontalny
Łaciński napis dedykacyjny
Ślady fresku z VIII wieku
Absyda
