Twierdzenie Banacha-Steinhausa
Twierdzenie Banacha-Steinhausa (zasada jednostajnej ograniczoności) – twierdzenie analizy funkcjonalnej mówiące, w swym klasycznym sformułowaniu, że granica punktowa ciągu operatorów liniowych i jednakowo ciągłych między przestrzeniami Banacha jest ciągłym operatorem liniowym. Twierdzenie Banacha-Steinhausa można sformułować ogólniej, aby uwypuklić istotność założeń wersji klasycznej.
Pierwszy dowód twierdzenia przedstawili w 1927 roku Stefan Banach i Hugo Steinhaus[1].
Jednakowa ciągłość
[edytuj | edytuj kod]Dalej i oznaczać będą ustalone przestrzenie liniowo-topologiczne. Rodzinę przekształceń liniowych przestrzeni w przestrzeń nazywa się jednakowo ciągłą, gdy dla każdego otoczenia zera istnieje takie otoczenie zera że
dla każdego W przypadku gdy i są przestrzeniami unormowanymi, to rodzina jest jednakowo ciągła wtedy i tylko wtedy, gdy
Twierdzenie Banacha-Steinhausa
[edytuj | edytuj kod]Niech będzie rodziną przekształceń liniowych przestrzeni w przestrzeń Jeżeli zbiór
jest podzbiorem drugiej kategorii przestrzeni to jest rodziną jednakowo ciągłą oraz zbiór jest całą przestrzenią.
Wnioski
[edytuj | edytuj kod]- Twierdzenie Baire’a mówi, że przestrzenie metryczne zupełne są (w sobie) drugiej kategorii. Używając twierdzenia Baire’a, można udowodnić, że jeżeli jest F-przestrzenią oraz dla każdego punktu przestrzeni zbiór jest ograniczony, to jest rodziną jednakowo ciągłą.
- Jeżeli jest F-przestrzenią oraz jest ciągiem operatorów liniowych i jednakowo ciągłych określonych na przestrzeni i o wartościach w przestrzeni który jest punktowo zbieżny do przekształcenia to przekształcenie jest operatorem liniowym i ciągłym.
- Twierdzenia Banacha-Steinhausa używa się do dowodu faktu, że każdy słabo ograniczony podzbiór przestrzeni liniowo-topologicznej lokalnie wypukłej jest ograniczony (tzn. ograniczony w sensie wyjściowej topologii przestrzeni).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stefan Banach, Hugo Steinhaus. Sur le principe de la condensation de singularités. „Fundamenta Mathematicae”. 9, s. 50–61, 1927.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Walter Rudin: Analiza funkcjonalna. Warszawa: PWN, 2009, s. 55–56.