Przejdź do zawartości

Wacław Cypryszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Cypryszewski
Ilustracja
mjr Wacław Cypryszewski (przed 1939)
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

18 października 1892
Hrubieszów

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1980
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1916–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty,
2 Pułk Artylerii Pancernej,
3 Dywizjon Artylerii Konnej,
GISZ,
6 Dywizjon Artylerii Konnej,
55 Pułk Artylerii Lekkiej,

Stanowiska

dowódca baterii,
zastępca dowódcy dywizjonu,
p.o. dowódcy dywizjonu,
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Wacław Łukasz Cypryszewski (ur. 18 października 1892 w Hrubieszowie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 października 1892 w Hrubieszowie[1][2]. Był synem Karola, właściciela księgarni, i Heleny z Ambroziewiczów[1][2]. Został absolwentem Gimnazjum Filologicznego w Riazaniu oraz Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego[1][2].

Po wybuchu I wojny światowej 1914 został żołnierzem Legionów Polskich od grudnia 1916[2]. Służył w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1][2][3]. W 1917 odbył kurs oficerski przy ww. pułku[1][2]. Na początku 1918 odbył misję wywiadowczą w szeregach wojsk bolszewickich[2]. 1 marca 1918 mianowany chorążym[2]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem po której został wzięty przez Niemców do niewoli i zbiegł z niej 25 maja 1918[1][2]. Następnie był żołnierzem polskich wojsk na obszarze rosyjskim[1][2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do ojczyzny w sierpniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. Był żołnierzem 2 pułku artylerii polowej[1][2]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][2]. W latach 20. był oficerem 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie, pełniąc stanowisko dowódcy baterii[6][7][1][2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[8][9]. Od lutego 1928 służył w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych na stanowisku adiutanta gen. dyw. Juliusza Rómmla (oficer ordynansowy)[1][2]. W latach 30. był oficerem 6 dywizjonu artylerii konnej w Stanisławowie, sprawując w jednostce stanowiska zastępcy dowódcy od 1937 do sierpnia 1939 oraz także p.o. dowódcy od listopada 1938 do 26 sierpnia 1939[10][1][2]. Został awansowany na stopień majora artylerii w marcu 1936[1][2].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 objął dowództwo nad sformowanym z nadwyżek 2 pułku artylerii lekkiej Legionów II dywizjonem (armat) 55 pułku artylerii lekkiej w ramach taktycznej Grupy „Sandomierz” w składzie Armii „Karpaty”[2]. Został wzięty przez Niemców do niewoli 20 września 1939 i był osadzony w Oflagu VII A Murnau[1][2]. Po oswobodzeniu był oficerem 2 Korpusu Polskiego w ramach Polskich Sił Zbrojnych[1][2]. Służbę zakończył w stopniu podpułkownika artylerii konnej[3]

Po demobilizacji z 1947 pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii zamieszkując w Londynie[2]. Zmarł 25 grudnia 1980 w Londynie[2][3]. Został pochowany na cmentarzu South Ealing w Londynie[1][2].

Od 1934 był mężem Antoniny z Chodzyńskich (zm. 1940), z którą miał córki – Marię i Helenę. Po wojnie, w Londynie zawarł po raz drugi związek małżeński[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Bogusław Szwedo. Kawalerowie Virtuti. Ppłk Wacław Cypryszewski (1892–1980). „Tygodnik Nadwiślański”. Nr 4, s. 9, 28 stycznia 2000. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Wacław Cypryszewski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-06-01].
  3. ↑ a b c d e Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 39–40, s. 132, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 826.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 750.
  6. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 803.
  7. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 722.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 469.
  9. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 191.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 719.
  11. ↑ Kawaler Orderu Virtuti Militari ppłk Wacław Cypryszewski [online], lubiehrubie.pl, 18 października 2021 [dostęp 2023-01-03] (pol.).
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 421.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Cypryszewski&oldid=73805116”