Zielęcin (województwo wielkopolskie)
wieś | |
Kościółek drewniany w Zielęcinie | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2009) |
341[2] |
Strefa numeracyjna |
61 |
Kod pocztowy |
64-050[3] |
Tablice rejestracyjne |
PGO |
SIMC |
0597660[4] |
Położenie na mapie gminy Wielichowo | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu grodziskiego | |
52°10′20″N 16°23′00″E/52,172222 16,383333[1] |
Zielęcin – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, w gminie Wielichowo[4].
Według danych z 2011 roku miejscowość zamieszkiwało 328 osób.[5]
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Zielęcin leży w bezleśnej i równinnej okolicy, ok. 6 km na południe od Grodziska Wielkopolskiego, przy drodze z Grodziska do Wielichowa[6]. Przez położone 5 km na zachód Ruchocice przebiega droga krajowa nr 32 oraz linia kolejowa Poznań-Wolsztyn[6].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1319 był już wymieniony Maciej z Zielęcina, który wymienił z klasztorem w Obrze pobliski Borzysław na Siekowo[7]. Już przed 1510 we wsi był kościół, a w 1583 we wsi była karczma i wiatrak[7]. Zielęccy w poł. XVI w. przeszli na protestantyzm i przekształcili kościół na zbór[7]. Później właścicielem wsi byli Swinarscy[7]. W 1781 Ignacy Swinarski odrestaurował i rozbudował o wieżę drewniany kościół[7][8]. Po nim dziedzicem był Karol Swinarski[7].
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Zielencin należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kosten rejencji poznańskiej[9]. Zielencin należał do okręgu wielichowskiego tego powiatu i stanowił odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Antoni Kruszkowski[9]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Zielencin liczył 182 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 20 dymów (domostw)[9].
Zielęcin był podzielony na część dworską i gospodarczą[7]. Pod koniec XIX wieku obie części liczyły łącznie 298 mieszkańców[7]. Ok. 11% mieszkańców było wyznania ewangelickiego[7].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego[6].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Zabytkami Zielęcina są[10]:
- szachulcowy kościół św. Klemensa z XVI w., odrestaurowany i rozbudowany w 1781[8]
- folwark z II poł. XIX wieku, na który składają się: rządcówka, stodoły, obory, stajnia, wozownia i park[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- inne miejscowości o nazwie Zielęcin
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 161169
- ↑ woj. wielkopolskie >> pow. grodziski >> gmina Wielichowo. Wszystkie dane dla miejscowości Zielęcin. [w:] Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2014-10-18].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1621 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 527, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-10-18].
- ↑ Wieś Zielęcin w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-06-01] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ a b c Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.
- ↑ a b c d e f g h i Zielęcin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 594 . (autor: Władysław Łebiński)
- ↑ a b c Włodzimierz Łęcki: Wielkopolska. Warszawa: Sport i Turystyka, 1996, s. 414. ISBN 83-7079-589-7.
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 213.
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków na terenie województwa wielkopolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 43. [dostęp 2014-10-18].