Julian Opie

Julian Opie (ur. 1958) – brytyjski artysta. W swych pracach łączy technikę malarską i rzeźbiarską.

• Bynajmniej. Ale prawdą jest, że mnóstwo innych ludzi ocenia moją twórczość przez pryzmat autocenzury. Największe problemy miewam z przedstawieniem nagich ciał w miejscach publicznych. To wielka szkoda, bo na ogół otrzymuję zamówienia na rzeźby przeznaczone do wystawienia w miejscach publicznych. W Soho miałem tak wielki kłopot z wizerunkiem nagiej kobiety, który chciałem tam umieścić, że aż mnie to zdziwiło. Nie sposób swobodnie poruszać tematu nagich ciał. Dla przykładu, ta figura umieszczona w rogu Hyde Parku, z wystającym tyłkiem [prawdopodobnie chodzi o posąg nagiego Achillesa z 1822 autorstwa Richarda Westmacotta]. W Ameryce to istny koszmar. Nie można pokazać ludzi palących papierosy, czepiają się też, jeśli zaznaczy się rasy postaci.
  • Opis: na pytanie, czy wykonawców nie zgorszyło zlecenie na marmurową rzeźbę Remember Her This Way (Lying) z 2001, która przedstawia nagą kobietę z bombiastą głową.
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 42.

• Chciałem, by moje prace stanowiły dopełnienie i jednocześnie kontrastowały z tymi poważnymi, imponującymi, i statecznymi białymi posągami.
  • Opis: o wystawie swojego cyklu obrazów „przedstawiających” striptizerkę z Teheranu, Shaznozę. Wizerunki te umieszczono na ścianach sali, w której znajdowały się głównie leżące półakty Henry’ego Moore’a.
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 40.

• Czy decyduje o tym odbiorca, modelka czy artysta? Nie mam pojęcia. Kieruję się metodą prób i błędów. Gdy widzę, że coś działa idę dalej. Kiedy słyszę, że coś wokół mnie śpiewa, od razu staram się to chwytać.
  • Opis: opinia Opiego na temat tego, czemu kobiety nie używają żadnych akcesoriów w czasie pozowania (w przeciwieństwie do mężczyzn).
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 43.

• Czy widział pan kiedykolwiek martwe ciało? To najbardziej przerażająca rzecz na świecie – widok ludzkiego ciała w całkowitym bezruchu. Ruch to czwarty wymiar w sztuce. W malarstwie ruch jest sugerowany, na przykład układem draperii. Na moim obrazie Formula One Driver również jest zasugerowany. Ta droga jest kusząco bliska. Inspiracją do tego obrazu była grafika z gier komputerowych. Ja tworzę iluzję ruchu.
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 43.

• Ja nie biorę odpowiedzialności za to, co nas otacza, ja po prostu to wykorzystuję.
  • Opis: wyjaśnienie, czemu Opie wybrał na modelkę tancerkę z klubu go-go.
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 41.

• Może dlatego, że mężczyźni nie przyciągają wzroku w tak naturalny sposób, na pewno też nie czują się komfortowo, gdy ktoś na nich patrzy i zawsze wtedy muszą coś robić.
  • Opis: opinia Opiego na temat tego, czemu chętniej pozują kobiety, niż mężczyźni.
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 43.

• Myślę, że Hiroshige w znacznie większym stopniu wyczuwał, jaka jest jego rola, i z czym wiąże się jego praca. A dziś kto wie, na czym polega zadanie artysty? (…) Dla artysty, który skończył akademię sztuk pięknych, swoboda musi być ciężarem. Nie mamy tradycji odlewów z brązu czy obrazów olejnych, w której można by się było zakotwiczyć, a to właśnie mógł zrobić Hiroshige. Jednocześnie cieszę się, że mam tak wielki wachlarz dostępnych możliwości, bo nie chcę czuć się niczym ograniczony. Lubię wybierać między rozmaitymi opcjami.
  • Opis: w 2008 Opie udzielał wywiadu jako kurator wystawy drzeworytów Utagawy Hiroshige (1797–1858).
  • Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum” nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, s. 41.