θάλασσα

θάλασσα (język nowogrecki)

θάλασσα (1.1)

θάλασσα (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈθalasa]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) morze, ocean

(1.2) wybrzeże, plaża, brzeg morza

(1.3) astr. morze (księżycowe)

(1.4) przen. mnogość, ogrom, bezlik

odmiana:

(1.1-4) F27: lp lp M. θάλασσα, D. θάλασσας lub książk. θαλάσσης, B. θάλασσα, W. θάλασσα; lm M. θάλασσες, D. θαλασσών, B. θάλασσες, W. θάλασσες

przykłady:

(1.1) Το Πριγκιπάτο της Ανδόρας είναι ένα πολύ μικρό κράτος, αποκλεισμένο από τη θάλασσα. → Księstwo Andory jest bardzo małym państwem pozbawionym dostępu do morza.

(1.2) Φέτος θα πάμε διακοπές στη θάλασσα. → W tym roku pojedziemy na wakacje nad morze / na wybrzeże.

składnia:

kolokacje:

(1.1) Μεσόγειος θάλασσα → Morze Śródziemne • Αδριατική θάλασσα → Morze Adriatyckie • Αιγαίο πέλαγος → Morze Egejskie • Ιόνιο πέλαγος → Morze Jońskie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. θαλασσώνω

przym. θαλασσί, θαλασσινός, θαλασσής, θαλάσσιος

tem. słow. θαλασσο-

rzecz. θαλασσινός m, θαλασσινά n

związki frazeologiczne:

τα κάνω θάλασσα → mieszać, gmatwać, powodować chaos, nieład

etymologia:

gr. θάλασσα

uwagi:

źródła:

θάλασσα (język starogrecki)

θάλασσα (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) morze

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

prawdopodobnie od gr. ἅλς → sól, woda morska; w starogreckim dialekcie attyckim „θάλαττα”; według niektórych źródeł słowo „θάλαττα” jest jednym z nielicznych reliktów językowych pozostałych po Pelazgach, pierwotnych mieszkańcach Grecji zamieszkujących ten kraj w epoce kamiennej ok. 6000-3000 p.n.e., a wypartych przez ludy indoeuropejskie i przodków współczesnych Greków, którzy stanowili wówczas ludność napływową

uwagi:

źródła: