Przejdź do zawartości

buńczuczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

buńczuczny (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[bũj̃n͇ˈt͡ʃut͡ʃnɨ], AS[bũĩ ̯ṇčučny], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) buntowniczy, zaczepny, czupurny, zawadiacki
odmiana:
(1.1)[1]
przykłady:
(1.1) Mowa Hitlera w monachijskiej Löwenbraükeller jest buńczucznym, przeplatanym wulgarną ironią, usprawiedliwianiem się[2].
(1.1) Nawet dyplomacja pruska tak buńczuczna, zajmowała wobec Wielkiej Brytanii stanowisko niezmiernie ostrożne[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wyzywający, wojowniczy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. buńczuk mrz, buńczuczność ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. buńczuk + -ny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Andrzej Bobkowski, Szkice piórkiem : (Francja 1940-1944), 1957, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Henryk Wereszycki, Sojusz trzech cesarzy. Walka o pokój europejski 1872–1878, 2010, Narodowy Korpus Języka Polskiego.