Przejdź do zawartości

prawnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

prawnik (język polski)

[edytuj]
prawnik (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈpravʲɲik], AS: [pravʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​?/i
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. osoba mająca wykształcenie prawnicze
(1.2) pot. praw. każdy prawnik (1.1) reprezentujący interesy swego klienta

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) praw. kobieta posiadająca wykształcenie prawnicze
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikprawnikprawnicy
dopełniaczprawnikaprawników
celownikprawnikowiprawnikom
biernikprawnikaprawników
narzędnikprawnikiemprawnikami
miejscownikprawnikuprawnikach
wołaczprawnikuprawnicy
(2.1) według tabeli (1.1) lub nieodm.,
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikprawnikprawnik
dopełniaczprawnikprawnik
celownikprawnikprawnik
biernikprawnikprawnik
narzędnikprawnikprawnik
miejscownikprawnikprawnik
wołaczprawnikprawnik
przykłady:
(1.2) Tekst tej umowy jest dla mnie niejasny. Muszę skonsultować się z moim prawnikiem.
(2.1) Zapytaj moją córkę — jest prawnikiem.
składnia:
kolokacje:
(1.2) mieć / wziąć prawnika • pójść do prawnika
synonimy:
(1.1) przest. jurysta
(2.1) prawniczka; przest. jurystka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) adwokat, asesor, notariusz, prokurator, radca prawny, sędzia; administratywista, cywilista, karnista, konstytucjonalista
(2.1) adwokat / adwokatka, asesor / asesorka, notariusz / notariuszka, prokurator / prokuratorka, radca prawny, sędzia; administratywista / administratywistka, cywilista / cywilistka, karnista / karnistka, konstytucjonalista / konstytucjonalistka
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. prawo n, prawność ż
forma żeńska prawniczka ż
czas. prawować się ndk.
przym. prawniczy, prawny
przysł. prawo, prawnie
przedr. prawo
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. prawo + -nik
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=prawnik&oldid=8028262”