Jump to content

Miti i thikës pas shpine

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
Një ilustrim nga një kartolinë austriake e vitit 1919 që tregon një hebre të karikaturuar që godet me një kamë pas shpine një ushtari të ushtrisë gjermane. Kapitullimi i Fuqive Qendrore iu fajësua komunistëve, bolshevikëve dhe Republikës së Vajmarit, por në veçanti hebrenjve.

Miti i thikës pas shpine (gjermanisht: Dolchstoßlegende shqip.'Legjenda e nguljes së kamës' ) ishte një teori konspirative antisemite që u besua gjerësisht dhe u shpall në Gjermani pas vitit 1918. Ai pohoi se Ushtria Perandorake Gjermane nuk e humbi Luftën e Parë Botërore në fushën e betejës, por në vend të kësaj u tradhtua nga disa qytetarë në frontin e brendshëm – veçanërisht hebrenjtë, socialistët revolucionarë që nxitën greva dhe trazirat e punës,[1] dhe politikanët republikanë që kishin përmbysur Shtëpinë e Hohencollernit në Revolucionin Gjerman të 1918-1919. Mbrojtësit e mitit denoncuan krerët e qeverisë gjermane që kishin nënshkruar armëpushimin e 11 nëntorit 1918 si "kriminelët e nëntorit" (gjermanisht: November­verbrecher).

Kur Adolf Hitleri dhe Partia Naziste u ngritën në pushtet në vitin 1933, ata e bënë teorinë e konspiracionit një pjesë integrale të historisë së tyre zyrtare të viteve 1920, duke e portretizuar Republikën e Vajmarit si veprën e "kriminelëve të nëntorit" të cilët kishin "goditur kombin me thikë pas shpine” për të kapur pushtetin. Propaganda naziste e përshkroi Gjermaninë e Vajmarit si "një moçal korrupsioni, degjenerimi, poshtërimi kombëtar, persekutimi të pamëshirshëm i 'opozitës kombëtare' të ndershme – katërmbëdhjetë vjet sundim nga hebrenjtë, marksistët dhe 'bolshevikët kulturorë', të cilët më në fund ishin fshirë nga lëvizja nacionalsocialiste nën Hitlerin dhe nga fitorja e 'revolucionit kombëtar' të vitit 1933".[2]

Historianët brenda dhe jashtë Gjermanisë, ndërkohë që pranojnë se kolapsi ekonomik dhe moral në frontin e brendshëm ishte një faktor në humbjen gjermane, njëzëri e hedhin poshtë mitin. Historianët dhe teoricienët ushtarakë tregojnë mungesën e rezervave të mëtejshme të Ushtrisë Perandorake Gjermane, rrezikun e pushtimit nga jugu, dërrmimin e forcave gjermane në frontin perëndimor nga forcat më të shumta aleate, veçanërisht pas hyrjes së Shteteve të Bashkuara në luftë, si dëshmi se Gjermania tashmë e kishte humbur luftën ushtarakisht nga fundi i vitit 1918.[3][4]

  1. ^ Kershaw 2016.
  2. ^ Kolb, Eberhard (2005). The Weimar Republic. New York: Routledge. fq. 140. ISBN 0415344425. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ Watson, Alexander (2008). Enduring the Great War: Combat, Morale and Collapse in the German and British Armies, 1914–1918. Cambridge: Cambridge Military Histories. ch. 6. ISBN 9780521881012. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  4. ^ Evans 2003.