Krzysztof Grabowski's Reviews > The Secret Crusade

Altaïr Ibn-La'Ahad. Postać od której zaczęła się cała dochodowa seria gier pt. Assassin's Creed. Przenosimy się tu na Bliski Wschód czasów wypraw krzyżowych (przełom XII i XIII wieku) i nawet napotkamy kilka postaci historycznych, które odegrają tutaj jakieś role. Bohater jest asasynem, służącym Bractwu, które ma swoją siedzibę w Masjafie, a całą zgrają zarządza niejaki Al Mualim.

Altair ma za zadanie zdobyć pewien skarb, na którym łapy chcą położyć również Templariusze, wroga grupa, która chce przejąć artefakty dawnej cywilizacji, aby zniewolić ludzkość i w ten sposób uzyskać wieczny pokój. Grupa przewija się de facto we wszystkich odsłonach serii. W tym przypadku zarządza nią niejaki Robert de Sable, który krzyżuje zamiary bohatera, który wykazuje się niezrozumiałą arogancją i zawala misję.

Szczęśliwie zadanie wykonuje ktoś inny, a nasz bohater - zhańbiony, musi wykonać zlecone zabójstwa, aby odzyskać honor. Celów jest dziewięć i przed każdym morderstwem bohatera czeka mała robótka wywiadowcza. W trakcie historii jednak pewne rzeczy wychodzą na jaw i historia nabiera rumieńców, kiedy zabijani okazują się posiadać wiedzę, która zasiewa w głowie asasyna pewne wątpliwości.

Ten opis pasuje do fabuły pierwszej części z cyklu, którą z gry na papier przeniósł Bowden. Poprzednie dwie części tak wyglądały i ta do pewnego stopnia też jest zrzynką z growego medium. Tutaj nie przeszkadzało mi to tak bardzo, bo nie za bardzo pamiętam grę, w którą grałem lata temu, ale po lekturze nabrałem ochoty na powrót do tego tytułu. Także jeżeli ktoś nie grał, a chce - nie grajcie, bo sobie zaspojlerujecie całą fabułę. Dosłownie. Jest to zarówno plus, jak i minus, bo gdybym nie grał - stanowiłoby to fajne wprowadzenie do ciekawego świata.

Przy okazji Bractwa bolało mnie to niepomiernie. Tajemna Krucjata jest jednak innym przypadkiem, bowiem fabuła gry kończy się mniej więcej w połowie książki i dalej Bowden wreszcie ma szansę dodać coś od siebie. I dodaje całkiem sporo, bo kontynuacja przygód Altaira ładnie wpisuje się w główną narrację gry i stanowi wierzytelne poprowadzenie i zakończenie losów bohatera, jako męża, ojca i następnego przywódcę zakonu. Nie jest to zbytnio głębokie, bo dialogi są proste, tak samo jak fabuła, ale nie miałem wrażenia, że mam do czynienia z kalką.

Przeciwnie, książka nie aspiruje do nagrody Pulitzera i stanowi luźną rozrywkę, która co nieco uzupełni fanom serii kilka luk w życiorysie postaci, dając szansę na poznanie nieznanych losów całkiem fajnie zarysowanej postaci. Dlatego też w tym przypadku czułem pewną dozę satysfakcji i jest w stanie nawet polecić trzeci tom przygód Asasynów. Requiescat in pace - ops nie ten człowiek...