geloven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch gelôven, from Old Dutch gilōven, from Proto-Germanic *galaubijaną (“to believe, to hold valuable or pleasing”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɣəˈloːvə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -oːvən

Verb

geloven

1. (intransitive) to believe, to hold a belief [with in or aan ‘in’]
2. (transitive) to believe, to be convinced by

   Geloofde hij ons?

   Did he believe us?

Conjugation

Conjugation of geloven (weak, prefixed)
infinitive	geloven
past singular	geloofde
past participle	geloofd
infinitive	geloven
gerund	geloven n
	present tense	past tense
1st person singular	geloof	geloofde
2nd person sing. (jij)	gelooft, geloof2	geloofde
2nd person sing. (u)	gelooft	geloofde
2nd person sing. (gij)	gelooft	geloofde
3rd person singular	gelooft	geloofde
plural	geloven	geloofden
subjunctive sing.1	gelove	geloofde
subjunctive plur.1	geloven	geloofden
imperative sing.	geloof
imperative plur.1	gelooft
participles	gelovend	geloofd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Afrikaans: glo
• Berbice Creole Dutch: glofu
• Javindo: gelofen
• Jersey Dutch: xjelôve
• Negerhollands: geloof, gloof

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch gilōven, from Proto-Germanic *galaubijaną.

Verb

gelôven

1. to promise
2. to trust
3. to believe

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: geloven
• Limburgish: geluive, glövje, glouve

Further reading

• “gheloven”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “geloven (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I