| dbo:abstract
|
- L'Eurocomunisme fou l'intent en els anys 1970 de diversos partits comunistes europeus d'eixamplar la seva influència incloent temes de classe mitjana, rebutjant el suport incondicional a l'URSS i expressant clarament la fidelitat als processos pluripartidistes als països occidentals. Van ser precisament part dels partits comunistes més fortament arrelats en les seves respectives societats -cas notable del Partit Comunista Italià (PCI) i del Partit Comunista Francès (PCF)- els més partidaris d'adoptar la línia eurocomunista, mentre que partits més petits i marginals (com el Partit Comunista de la Gran Bretanya) van quedar més dependents de patrocinatge de Moscou. Tampoc va ser el cas ni del Partit Comunista Portuguès ni del Partit Comunista Grec, partits forts, arrelats i amb notable influència als seus països. El Partit Comunista d'Espanya (PCE) i el Partit Socialista Unificat de Catalunya (PSUC) van ser legalitzats després de la dictadura de Franco amb una línia essencialment eurocomunista, cosa que els va costar les respectives escissions del PCPE i el PCC. Els partits comunistes de Portugal, Àustria o Grècia també mostraven diferents tendències eurocomunistes, però foren sempre minoritàries. L'eurocomunisme es va oficialitzar el març de 1977, quan els secretari generals Enrico Berlinguer del PCI, Santiago Carrillo del PCE i Georges Marchais del PCF es van reunir en Madrid i van presentar les línies fonamentals de la "nova forma". Però el PCI en particular ja havia desenvolupat una línia independent de Moscou des de feia anys, que va quedar clarament expressada en 1968, quan el PCI i el PCE van ser els dos únics partits comunistes del món a condemnar la invasió soviètica de Praga. En 1975 el PCI i el PCE van fer una declaració sobre la "construcció del socialisme" que havia de ser en "pau i llibertat". En 1976 a Moscou, Enrico Berlinguer, davant de 5000 delegats comunistes, va parlar d'un "sistema pluralista" (traduït per l'intèrpret com "multiforma") i va descriure les intencions del PCI de construir "un socialisme que creiem necessari i només possible a Itàlia". (ca)
- Eurokomunismus (též neokomunismus nebo demokratický komunismus) je politická ideologie, ovlivněná principy marxismu, socialismu a pluralismu, která se snažila prosadit komunismus v západní Evropě 70. let 20. století. (cs)
- الشيوعية الأوروبية (تعرف أيضاً بالأوروشيوعية) كانت تيار شيوعي ساد في الأحزاب الشيوعية الغربية المختلفة خلال عقدي السبعينات والثمانينات. طورت الشيوعية الأوروبية نظرية وممارسة للتحول الاجتماعي الأكثر مناسبة لأوروبا الغربية والأقل انحيازاً لنفوذ وسيطرة الحزب الشيوعي السوفييتي.كان هذا التيار يعرف خارج أوروبا الغربية «بالشيوعية الجديدة». (ar)
- Ο ευρωκομμουνισμός είναι ιδεολογικό ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε να αναπτύσσεται λίγο πριν το 1970 κυρίως στη Δυτική Ευρώπη. Αν και μετά τη δεκαετία του '90 δεν υπάρχουν αμιγώς ευρωκομμουνιστικά κόμματα, θεωρείται βασική ιδεολογική αναφορά πολλών από τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Βασικό γνώρισμά του είναι η θέληση να δημιουργηθεί ένας στενός δεσμός μεταξύ σοσιαλισμού, ελευθερίας και δημοκρατίας, ο οποίος περιγράφεται ως «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» - όρος που χρησιμοποιείτο ιδιαίτερα στις δεκαετίες '70 και '80, για να δείξει την αντίθεση με το σταλινισμό. Επίσης, οι ευρωκομμουνιστές επιθυμούν να είναι φορείς ενός μοντέλου μετασχηματισμού, προσαρμοσμένου κυρίως στις πολιτικές - κοινωνικές - οικονομικές συνθήκες των χωρών όπου δρουν και όχι σε κάποιο πρότυπο - δόγμα. Η στρατηγική που υποστηρίζουν για το σοσιαλισμό βάσει των παραπάνω συνθηκών, δίνει το ιδιαίτερο γνώρισμα στους ευρωκομμουνιστές σε σχέση τόσο με τα κομμουνιστικά κόμματα «σοβιετικού τύπου» όσο και με τα τροτσκιστικά. Μεγάλη θεωρείται η επίδραση του γκραμσιανού έργου, ιδιαίτερα της αντίληψής του για την ηγεμονία, την οποία οι ευρωκομμουνιστές χρησιμοποιούν εναλλακτικά στην κλασική μαρξική αντίληψη περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας, καθώς και του Έλληνα φιλοσόφου Νίκου Πουλαντζά. (el)
- Eurokommunismus ist die Bezeichnung einer politischen Strömung innerhalb der kommunistischen Parteien Europas. Der Begriff wurde in den 1970er-Jahren geprägt und bezeichnet die Politik jener kommunistischen Parteien Westeuropas, die sich beginnend mit den Ereignissen des Prager Frühlings 1968 vom Kommunismus sowjetischer Prägung zunehmend distanzierten und eine Symbiose zwischen westlichen Demokratievorstellungen und den Ideen des Sozialismus zu realisieren versuchten. Spätestens seit dem Zusammenbruch der Sowjetunion im Jahr 1991 kann der Begriff Eurokommunismus als historisch gelten, da er bewusst in Abgrenzung zum Sozialismusbegriff der kommunistischen Führungsmacht (real existierender Sozialismus) entwickelt wurde. Die mit ihm verbundenen Politikansätze wurden bereits vorher und werden bis heute übergreifend als Reformkommunismus bezeichnet. (de)
- Eŭrokomunismo estas politika ideologio, grava ĉefe en diversaj landoj de Eŭropo dum la jardekoj de 1970 kaj 1980, kiu sin agnoskis kiel posteulo de la klasika marksisma komunismo, sed kiu strebis al la preno de la povo pere de demokrataj metodoj. Ne multe oni parolis pri la kialo de la nomo, ĉar estus estinte pli taŭga packomunismo aŭ demokratkomunismo aŭ io simile. La prefikso eŭro- eble serĉis la modon de integriĝo en Eŭropa Unio (demokrata, moderna kaj kapitalisma), kvazaŭ la klasika komunismo estus afero de Azio: tamen kaj Sovetunio kaj la orienteŭropaj landoj estis ankaŭ Eŭropo. Do, kvankam la nomo famiĝis, ne tre bone kompreniĝis aŭ almenaŭ kongruis. Ĝia plej grava reprezentanto estis la Itala Komunista Partio, sed ankaŭ la komunistaj partioj de Francio kaj Hispanio sekvis tiun tendencon. Tio kaŭzis streĉiĝon kun la plej grava tiutempa komunista partio, la soveta KPSU, kaj kelkfoje, kiel en Hispanio, la apartiĝo de pli klasikaj grupoj kiuj fondis apartajn partiojn. Aliaj okcidenteŭropaj partioj restis lojalaj al la klasika linio, dum la eŭrokomunistoj restis minoritato en la partio aŭ apartiĝis de ĝi, kiel okazis respektive en Portugalio kaj Grekio. Oni foje konsideras kiel malkaŝan lanĉon de eŭrokomunismo, la kunvenon kiu okazis en 1977 en Madrido, inter la gvidantoj de la komunistaj partioj de Francio kaj Enrico Berlinguer de Italio, kun la hispana Santiago Carrillo, kiel apogon al la hispana komunista partio kiu eliradis el periodo de klandestineco dum la diktaturo de generalo Francisco Franco. Post la falo de la komunistaj reĝimoj en Orienta Eŭropa, la okcidentaj partioj sekvis malsamajn vojojn. La italaj transformiĝis en socialdemokratan partion, dum maldekstrema alo fondis la . Aliaj formis parton de pli ampleksaj koalicioj, kiel (en Hispanio). Ĝenerale, la partioj sekvis demokratian vojon, sed la vorto eŭrokomunismo apenaŭ plu estas uzata. (eo)
- El eurocomunismo designa a la tendencia del movimiento comunista adoptada por algunas organizaciones comunistas de Europa occidental a partir de los años 1970 y que se caracterizó por su rechazo al modelo desarrollado en la Unión Soviética, una mayor proximidad hacia la clase media social surgida del capitalismo y la aceptación del modelo parlamentario pluripartidista. El eurocomunismo fue desarrollado por los dos principales partidos occidentales de la época: el Partido Comunista Italiano (PCI) y el Partido Comunista Francés (PCF). Otros partidos más pequeños y marginales (como el Partido Comunista de Gran Bretaña) quedaron más dependientes del patrocinio de Moscú. El Partido Comunista de España (PCE) y el Partido Socialista Unificado de Cataluña (PSUC) fueron legalizados después de la dictadura de Franco con una línea esencialmente eurocomunista, lo que les costó las respectivas escisiones del PCPE y el PCC. Los partidos comunistas de Austria, Grecia o Portugal también mostraban distintas tendencias eurocomunistas, pero fueron siempre minoritarias. El eurocomunismo se oficializó en marzo de 1977, cuando los secretarios generales Enrico Berlinguer del PCI, Santiago Carrillo del PCE y Georges Marchais del PCF se reunieron en Madrid y presentaron las líneas fundamentales de la "nueva forma". Pero el PCI en particular ya había desarrollado una línea independiente de Moscú desde hacía años, que quedó claramente expresada en 1968, cuando el PCI, PCE, el Partido Comunista de Finlandia y el Partido Comunista Mexicano fueron los únicos partidos comunistas del mundo junto con el Partido Comunista Rumano en condenar la invasión soviética de Praga. En 1975 el PCI y el PCE hicieron una declaración sobre la "construcción del socialismo" que debía ser en "paz y libertad". En 1976 en Moscú, Berlinguer, delante de 5000 delegados comunistas, habló de un "sistema pluralista" (traducido por el intérprete como "multiforma") y describió las intenciones del PCI de construir "un socialismo que creemos necesario y sólo posible en Italia". (es)
- Eurocommunism, also referred to as democratic communism or neocommunism, was a trend in the 1970s and 1980s within various Western European communist parties which said they had developed a theory and practice of social transformation more relevant for Western Europe. During the Cold War, they sought to reject the influence of the Soviet Union and the Communist Party of the Soviet Union. The trend was especially prominent in Italy, Spain, and France. (en)
- Eurokomunismoa Europako hego-mendebaldeko alderdi komunista batzuek (Italia, Frantzia eta Espainiakoek nagusiki) estatu kapitalista aurreratuenetan bultzatu nahi izan zuten dotrina politikoa da, Sobietar Batasunaren eredu komunista ontzat jotzen ez zuena. Eurokomunismoaren arabera, sozialismorako bidean, sistema kapitalistaren barne-kontraesanak sakondu eta gizarte zibilaren oinarri demokratikoak sendotu behar ditu langileriak eta, demokrazia burgesak eskaintzen dituen hauteskundeen bidez, aginpidera heldu. Eurokomunismoa 1970. urteetan zabaldu zen Europako hego-mendebaldeko alderdi komunistetan, Enrico Berlinguer buruzagi komunista italiarrak bultzatuta, eta 1982. urtetik aurrera gainbehera hasi zen taktika politiko gisa. Iraultzaren ideia bertan behera utzi zuten eta eredu hori bereganatu zuten Europako lehenengo alderdi komunistak Italiakoa eta Frantziakoa izan ziren; demokraziarako bidean, jokabide horren alde egin zuen Santiago Carrilloren gidaritzapean zegoen Espainiako Alderdi Komunistak ere. (eu)
- L'eurocommunisme est une réforme politique adoptée de concert par des partis communistes d'Europe de l'Ouest durant la seconde moitié des années 1970, en opposition au marxisme-léninisme de l'Union soviétique. L'eurocommunisme a été mis de l'avant principalement par le Parti communiste d'Espagne (PCE), le Parti communiste italien (PCI) et le Parti communiste français (PCF) et visait à conjuguer la démocratie et le pluralisme et la transformation socialiste. Les partis ayant adopté cette orientation ont souhaité incarner une « troisième voie » entre le marxisme-léninisme et la tradition social-démocrate dans le contexte politique de l'Occident. Ce changement d'orientation se déroule en pleine Détente et en parallèle avec la collaboration grandissante entre certains partis communistes européens et leurs interlocuteurs nationaux : du programme commun en France au compromis historique en Italie en passant par le en Espagne. (fr)
- Eurokomunisme adalah sebuah tren pada 1970-an dan 1980-an di berbagai partai komunis Eropa Barat untuk mengembangkan teori dan praktik transformasi sosial yang lebih relevan untuk negara Eropa Barat dan kurang terpengaruh atau terkontrol Partai Komunis Uni Soviet. Di luar Eropa Barat, tren tersebut terkadang disebut sebagai "Neokomunisme". (in)
- 유럽공산주의(영어: Eurocommunism)은 1970년대에 소련의 공산주의를 비판하면서 만들어진 서유럽의 독자적인 자유주의적 공산주의 노선이다. 현재는 유럽뿐만 아니라 아시아, 오세아니아 등의 대륙에서도 유럽공산주의 노선을 받아들인 공산당이 주류이다. (ko)
- ユーロコミュニズム（Eurocommunism）または欧州共産主義（おうしゅうきょうさんしゅぎ）は、中ソ対立などにより国際共産主義運動が多様化する中で1970年代に西欧（主にフランス、イタリア、スペイン）の共産党で趨勢となった共産主義の一潮流。暴力革命・プロレタリア独裁・民主集中制・分派禁止などの路線を放棄し、ソ連型共産主義と違う路線を選んだ。 (ja)
- Con eurocomunismo si indica il progetto politico-ideologico di un marxismo intermedio al leninismo e al socialismo democratico, cioè un comunismo sviluppato in senso riformista e democratico da alcune organizzazioni comuniste nell'Europa occidentale a partire dagli anni settanta caratterizzata dal rifiuto del modello di socialismo sviluppato in Unione Sovietica nel momento di maggiore attrito con la linea del segretario del PCUS Leonid Brežnev, una maggiore vicinanza alla classe media sociale sorta dal capitalismo e l'accettazione del modello parlamentare multipartitico. Fu un progetto che dal 1976 coinvolse i tre principali partiti comunisti dell'Europa occidentale: Partito Comunista Italiano (PCI), Partito Comunista Francese (PCF) e Partito Comunista di Spagna (PCE). L'eurocomunismo è stato sostenuto anche dai partiti comunisti di Paesi Bassi, Gran Bretagna e Austria, ha avuto influenza anche al di fuori dell'Europa come nella politica dei partiti comunisti di Giappone e e di partiti di sinistra di Venezuela e Messico. (it)
- Het eurocommunisme was een stroming binnen het West-Europese marxisme-leninisme vanaf de jaren 70, die een koers onafhankelijk van de Sovjet-Unie voorstond. In de praktijk uitte dit zich in een beleid dat meer gericht was op sociale hervorming dan revolutie en bereidheid tot compromissen met niet-communistische politieke partijen. Buiten West-Europa wordt het soms aangeduid als "neocommunisme". Het eurocommunisme legde de klemtoon op een pluralistische visie van het communisme. Met pluralisme werd bedoeld dat iedere communistische partij onafhankelijk over haar eigen beleid moest kunnen beslissen, zonder ondergeschikt te zijn aan de Communistische Partij van de Sovjet-Unie of de Communistische Partij van China. Daarnaast uitte het pluralisme ook in het streven naar het vormen van coalities met sociaaldemocraten en christendemocraten. De eurocommunistische partijen waren kritisch op het beleid van de Sovjet-Unie, maar vonden wel dat het beleid van de Sovjet-Unie “globaal genomen positief” was. Hiermee verschilt het eurocommunisme met het trotskisme. De eurocommunistische partijen hielden vast aan het democratisch centralisme. De grondslag voor het eurocommunisme is ontstaan tijdens de gezamenlijke conferentie van de Franse Communistische Partij (PCF), de Italiaanse Communistische Partij (PCI) en de Communistische Partij van Spanje (PCE) in maart 1977. Grondleggers eurocommunisme waren Santiago Carrillo, Enrico Berlinguer en Georges Marchais. Later nam de Franse communistische partij afstand van het eurocommunisme. Als belangrijkste wapenfeit geldt het historisch compromis van 1978, toen de Italiaanse communisten als gedoogpartner werden ingesteld van een christendemocratische regering onder Aldo Moro. Critici wezen op de contradictie dat de eurocommunistische partijen stelden dat socialisme altijd democratisch is, dat de Sovjet-Unie ondemocratisch geregeerd werd, maar dat tegelijkertijd de toenmalige Sovjet-Unie een socialistische staat zou zijn. (nl)
- Eurokomunizm – nurt ideowo-programowy przyjęty w połowie lat 70. XX w. przez część partii komunistycznych Europy Zachodniej (z Hiszpanii, Grecji, Włoch, Belgii, Wielkiej Brytanii, w mniejszym stopniu Francji), a także przez partie spoza starego kontynentu, m.in. z Japonii i Meksyku. Samo pojęcie stworzył w 1967 włoski dziennikarz F. Barbieri na określenie strategii politycznej stosowanej przez Włoską Partię Komunistyczną. W 1975 r. partie francuskie i włoskie wydały tzw. Manifest eurokomunizmu. Jego założenia zostały przedstawione w pracy przywódcy KPH Santiago Carrillo Eurocomunismo y estado (Eurokomunizm a państwo) (1977). Głównymi teoretykami eurokomunizmu byli także Enrico Berlinguer i Georges Marchais, w Polsce zaś prof. Adam Schaff. W 1980 eurokomunizm został uznany na XV zjeździe Włoskiej Partii Komunistycznej za koncepcję strategiczną tej partii. Nurt ten reprezentowała w Polsce Polska Partia Komunistyczna. Eurokomunizm stworzył alternatywną drogę rozwoju ruchu komunistycznego w stosunku do partii komunistycznych bloku wschodniego. Zakładał pozostanie na gruncie marksizmu (ale reformowalnego), odrzucenie leninizmu (jako totalitaryzmu), ideologii rewolucji społecznej i dyktatury proletariatu. Głosił ideę tzw. „kompromisu historycznego” między klasami, którego politycznym wyrazem miało być partnerstwo Włoskiej Partii Komunistycznej i Chrześcijańskiej Demokracji. Odmawiał KPZR prawa kierowania ruchem komunistycznym (tzw. doktryna policentryzmu). Potępiał interwencje radzieckie na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1968) i w Afganistanie (1979–1989) oraz łamanie praw człowieka. Przeprowadził krytykę realnego socjalizmu. Zakładał, że socjalizm można wprowadzić w ramach demokracji parlamentarnej. Opowiadał się za systemem wielopartyjnym i pluralizmem. Popierał utrzymanie świeckiego państwa, ale przy zagwarantowaniu swobody religijnej. W polityce zagranicznej eurokomuniści stawiali na EWG i opowiadali się za stopniową likwidacją obu bloków wojskowych. (pl)
- Eurokommunism kallades med samlingsbeteckning de etablerade kommunistiska partier i Västeuropa som baserade sin teoretiska och praktiska politik på en västeuropeisk demokratisk kontext från och med 1970-talet. Detta innebar bland annat öppna avståndstaganden från Sovjetunionens politik, en ny form av socialism där den revolutionära socialismen accepterar, och verkar inom, den moderna demokratins ramar (reformer inom det bestående) samt en ny uppfattning om det kommunistiska partiets roll och struktur. Begreppet eurokommunism myntades av den jugoslaviske journalisten Frane Barbieri under sommaren 1975. Pragvåren och mer specifikt Sovjetunionens invasion av Tjeckoslovakien blev en avgörande vändpunkt för den kommunistiska världen. Enligt den brittiske historikern Perry Anderson kan den huvudsakliga teoretiska basen sägas utgöras av Antonio Gramscis marxistiska verk som ifrågasatte sekterism hos vänstern, och som uppmanade kommunistiska partier att öppna upp för sociala allianser, för att vinna folkligt stöd till genomförandet av reformer. Han såg detta som ett steg i att göra vänstern mer framgångsrik. I första hand avses med begreppet normalt de relativt starka kommunistpartierna som fanns i Frankrike (PCF) och Italien (PCI) under efterkrigstiden, men rörelsen vann även stöd hos andra kommunistiska partier i Europa. Under 1970-80-talet hade eurokommunismen ett relativt stort inflytande bland demokratiska socialister inom den så kallade nya vänstern. En föregångare till eurokommunismen – och ett närbesläktat försök att skapa en enad demokratisk, socialistisk arbetarrörelse – kan finnas i den österrikiska socialdemokratin under första halvan av 1900-talet, den så kallade austro-marxismen. Många kommunister tog avstånd från begreppet eurokommunism och avfärdade den som vanlig revisionism. T.ex. skrev Albaniens ledare Enver Hoxha boken Eurokommunism är antikommunism på 1970-talet. De flesta kommunistpartier som existerar på 2010-talet är såna som delar Enver Hoxhas fasthållande vid den "ortodoxa" marxismen[källa behövs]. Michail Gorbatjov refererar bland annat i sina memoarer till eurokommunism när han berättar om hur han lanserade glasnost och perestrojka i Sovjetunionen. (sv)
- Еврокоммуни́зм (иногда за́падный, либера́льный или демократи́ческий коммуни́зм) — политика и теоретическое обоснование деятельности ряда коммунистических партий Западной Европы, сформировавшаяся во второй половине XX века, для которой были характерны критика руководства КПСС в мировом коммунистическом движении и упор на парламентскую борьбу. Представители еврокоммунизма также критиковали концепцию диктатуры пролетариата и недостатка гражданских и политических прав и свобод в странах, принявших советскую модель социализма. Вместе с тем еврокоммунизм декларировал верность марксизму, но не марксизму-ленинизму, и формально не идентифицировал себя с демократическим социализмом или с социал-демократией, хотя и отказался от ряда второстепенных идеологических позиций марксизма. Энрико Берлингуэр в интервью «La Repubblica» 2 августа 1978 года охарактеризовал еврокоммунизм следующим образом: «Мы хотим достичь в Западной Европе экономической, социальной и государственной модели, которая больше не является капиталистической, не копирует любую модель и не повторяет никаких социалистических экспериментов, проведенных до сих пор, и в то же время не сводится к обнаружению экспериментов социал-демократического типа, которые были ограничены капитализмом. Мы за третье решение, которое как раз отвечает на невозможность довольствоваться текущей мировой ситуацией». (ru)
- O eurocomunismo, também conhecido como comunismo democrático ou neocomunismo, foi uma vertente da ideologia e da teoria comunista surgida entre os partidos comunistas dos países da Europa Ocidental, na década de 1970, particularmente Itália, França e Espanha, tendo recebido, também, o apoio do Partido Comunista da Grã-Bretanha, do Partido Comunista da Bélgica, do e do Partido Comunista dos Países Baixos. Criticado como revisionista do marxismo pelos comunistas ortodoxos ou saudado como alternativa ao stalinismo pelos admiradores, o eurocomunismo apresentou-se como uma versão democrática da ideologia comunista, buscando um intermédio socialista entre a social-democracia clássica e os regimes comunistas então implantados no Leste europeu e estruturados em torno da burocracia do partido único. Entretanto, nenhum partido ou movimento eurocomunista conseguiu estabelecer-se no poder e implantar seus projetos: na Itália, onde o Partido Comunista Italiano (PCI) se destacou na elaboração de importantes pontos teóricos, a política de "compromisso histórico" com a Democracia Cristã teve vida relativamente curta, assediada pelo terrorismo de esquerda. Muito particularmente, o sequestro e e o posterior assassinato de Aldo Moro, líder democrata-cristão, por parte das Brigadas Vermelhas, privaram o PCI do seu mais importante interlocutor na Itália. Além disso, rapidamente o PCI se viu isolado no quadro europeu, perdendo o apoio dos partidos comunistas francês e espanhol. Restou ao líder do PCI, Enrico Berlinguer, a interlocução com importantes dirigentes social-democratas, como Olof Palme e Willy Brandt. Ainda no auge do movimento, teve circulação internacional uma expressão cunhada por Enrico Berlinguer, secretário-geral do PCI. Em 1977, numa conferência de partidos comunistas de todo o mundo, realizada em Moscovo, na União Soviética, Berlinguer referiu-se à democracia política como "valor universal". Os eurocomunistas do Partido Comunista Italiano também legaram uma significativa reflexão em torno de temas cruciais, como a articulação entre hegemonia, célebre conceito de Antonio Gramsci, e pluralismo político, vigente nas sociedades ocidentais. (pt)
- 欧洲共产主义（英語：Eurocommunism）是指西欧发达国家的共产党在20世纪70年代至90年代初提出的一系列理论观点和政治路线，对斯大林主义进行了系统的批评。 (zh)
- Єврокомунізм (демократичний комунізм) — ідеологія та політика провідних комуністичних партій Західної Європи (в першу чергу таких, як французька, італійська, іспанська та британська компартії), під час холодної війни. Виник наприкінці 1960-х — початку 1970-х років як ідейно-політична антитеза (протилежність) тоталітарній формі соціалізму, яка панувала в СРСР та країнах східного блоку (Організація Варшавського договору, РЕВ). Як політична течія єврокомунізм сформувався після військового вторгнення СРСР в Чехословаччину влітку 1968. Як політичний термін Єврокомунізм з'явився в масових ЗМІ близько 1975 року і використався в 1970-х і 1980-х роках в засобах масової інформації та в політиці. Спочатку він сприймався як штучний, не мав розробленого поняття і особливо в СРСР носив негативну конотацію. Але згодом був прийнятий і використався всіма сторонами. Єврокомуністи з поміркованих марксистських та ліберально-європейських позицій дистанціювались від СРСР, критикували недоліки його тоталітарної політичної системи, відсутність демократії в СРСР та в його країнах-сателітах, наголошували власну автономію, та спробували проводити незалежну від впливу СРСР та КНР ліберальнішу політичну лінію. Основні теоретичні підґрунтя єврокомунізму були закладені видатним італійським марксистом Антоніо Грамші. В пошуках «третього» демократичного «шляху» до соціалізму він ставив під сумнів сектантство лівих комуністичних партій, закликав розвивати соціальні спілки, щоб виграти підтримку робітничого класу. Він також наголошував вірність демократичним інститутам суспільства і намагався розширити соціальну базу та привабливість комунізму, обіймаючи інші соціальні прошарки та нові соціальні рухи; більш публічно критикував політику Радянського Союзу. В політиці єврокомуністи заперечували міжнародну монопольну керівну роль Комуністичної партії Радянського Союзу. З боку ідеології та програми комуністичні партії Західної Європи проголосили відмову від гасла «диктатури пролетаріату», за демократичний шлях до соціалізму в рамках демократії та плюралістичної парламентської системи Західної Європи. Через свою відмову від диктатури пролетаріату Єврокомунізм був близький соціал-демократії (хоча єврокомуністи і не ототожнювали себе з нею). Після розпаду Радянського Союзу на початку 1990-х та зникнення з історичної арени «реального соціалізму», термін Єврокомунізму поступово втратив актуальність та значення, тому що втратив свою політико-ідеологічну антитезу, на яку спирався. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Eurokomunismus (též neokomunismus nebo demokratický komunismus) je politická ideologie, ovlivněná principy marxismu, socialismu a pluralismu, která se snažila prosadit komunismus v západní Evropě 70. let 20. století. (cs)
- الشيوعية الأوروبية (تعرف أيضاً بالأوروشيوعية) كانت تيار شيوعي ساد في الأحزاب الشيوعية الغربية المختلفة خلال عقدي السبعينات والثمانينات. طورت الشيوعية الأوروبية نظرية وممارسة للتحول الاجتماعي الأكثر مناسبة لأوروبا الغربية والأقل انحيازاً لنفوذ وسيطرة الحزب الشيوعي السوفييتي.كان هذا التيار يعرف خارج أوروبا الغربية «بالشيوعية الجديدة». (ar)
- Eurocommunism, also referred to as democratic communism or neocommunism, was a trend in the 1970s and 1980s within various Western European communist parties which said they had developed a theory and practice of social transformation more relevant for Western Europe. During the Cold War, they sought to reject the influence of the Soviet Union and the Communist Party of the Soviet Union. The trend was especially prominent in Italy, Spain, and France. (en)
- Eurokomunisme adalah sebuah tren pada 1970-an dan 1980-an di berbagai partai komunis Eropa Barat untuk mengembangkan teori dan praktik transformasi sosial yang lebih relevan untuk negara Eropa Barat dan kurang terpengaruh atau terkontrol Partai Komunis Uni Soviet. Di luar Eropa Barat, tren tersebut terkadang disebut sebagai "Neokomunisme". (in)
- 유럽공산주의(영어: Eurocommunism)은 1970년대에 소련의 공산주의를 비판하면서 만들어진 서유럽의 독자적인 자유주의적 공산주의 노선이다. 현재는 유럽뿐만 아니라 아시아, 오세아니아 등의 대륙에서도 유럽공산주의 노선을 받아들인 공산당이 주류이다. (ko)
- ユーロコミュニズム（Eurocommunism）または欧州共産主義（おうしゅうきょうさんしゅぎ）は、中ソ対立などにより国際共産主義運動が多様化する中で1970年代に西欧（主にフランス、イタリア、スペイン）の共産党で趨勢となった共産主義の一潮流。暴力革命・プロレタリア独裁・民主集中制・分派禁止などの路線を放棄し、ソ連型共産主義と違う路線を選んだ。 (ja)
- 欧洲共产主义（英語：Eurocommunism）是指西欧发达国家的共产党在20世纪70年代至90年代初提出的一系列理论观点和政治路线，对斯大林主义进行了系统的批评。 (zh)
- L'Eurocomunisme fou l'intent en els anys 1970 de diversos partits comunistes europeus d'eixamplar la seva influència incloent temes de classe mitjana, rebutjant el suport incondicional a l'URSS i expressant clarament la fidelitat als processos pluripartidistes als països occidentals. Van ser precisament part dels partits comunistes més fortament arrelats en les seves respectives societats -cas notable del Partit Comunista Italià (PCI) i del Partit Comunista Francès (PCF)- els més partidaris d'adoptar la línia eurocomunista, mentre que partits més petits i marginals (com el Partit Comunista de la Gran Bretanya) van quedar més dependents de patrocinatge de Moscou. Tampoc va ser el cas ni del Partit Comunista Portuguès ni del Partit Comunista Grec, partits forts, arrelats i amb notable influè (ca)
- Ο ευρωκομμουνισμός είναι ιδεολογικό ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε να αναπτύσσεται λίγο πριν το 1970 κυρίως στη Δυτική Ευρώπη. Αν και μετά τη δεκαετία του '90 δεν υπάρχουν αμιγώς ευρωκομμουνιστικά κόμματα, θεωρείται βασική ιδεολογική αναφορά πολλών από τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. (el)
- Eŭrokomunismo estas politika ideologio, grava ĉefe en diversaj landoj de Eŭropo dum la jardekoj de 1970 kaj 1980, kiu sin agnoskis kiel posteulo de la klasika marksisma komunismo, sed kiu strebis al la preno de la povo pere de demokrataj metodoj. Ne multe oni parolis pri la kialo de la nomo, ĉar estus estinte pli taŭga packomunismo aŭ demokratkomunismo aŭ io simile. La prefikso eŭro- eble serĉis la modon de integriĝo en Eŭropa Unio (demokrata, moderna kaj kapitalisma), kvazaŭ la klasika komunismo estus afero de Azio: tamen kaj Sovetunio kaj la orienteŭropaj landoj estis ankaŭ Eŭropo. Do, kvankam la nomo famiĝis, ne tre bone kompreniĝis aŭ almenaŭ kongruis. (eo)
- Eurokommunismus ist die Bezeichnung einer politischen Strömung innerhalb der kommunistischen Parteien Europas. Der Begriff wurde in den 1970er-Jahren geprägt und bezeichnet die Politik jener kommunistischen Parteien Westeuropas, die sich beginnend mit den Ereignissen des Prager Frühlings 1968 vom Kommunismus sowjetischer Prägung zunehmend distanzierten und eine Symbiose zwischen westlichen Demokratievorstellungen und den Ideen des Sozialismus zu realisieren versuchten. Spätestens seit dem Zusammenbruch der Sowjetunion im Jahr 1991 kann der Begriff Eurokommunismus als historisch gelten, da er bewusst in Abgrenzung zum Sozialismusbegriff der kommunistischen Führungsmacht (real existierender Sozialismus) entwickelt wurde. Die mit ihm verbundenen Politikansätze wurden bereits vorher und werden (de)
- Eurokomunismoa Europako hego-mendebaldeko alderdi komunista batzuek (Italia, Frantzia eta Espainiakoek nagusiki) estatu kapitalista aurreratuenetan bultzatu nahi izan zuten dotrina politikoa da, Sobietar Batasunaren eredu komunista ontzat jotzen ez zuena. Eurokomunismoaren arabera, sozialismorako bidean, sistema kapitalistaren barne-kontraesanak sakondu eta gizarte zibilaren oinarri demokratikoak sendotu behar ditu langileriak eta, demokrazia burgesak eskaintzen dituen hauteskundeen bidez, aginpidera heldu. Eurokomunismoa 1970. urteetan zabaldu zen Europako hego-mendebaldeko alderdi komunistetan, Enrico Berlinguer buruzagi komunista italiarrak bultzatuta, eta 1982. urtetik aurrera gainbehera hasi zen taktika politiko gisa. (eu)
- L'eurocommunisme est une réforme politique adoptée de concert par des partis communistes d'Europe de l'Ouest durant la seconde moitié des années 1970, en opposition au marxisme-léninisme de l'Union soviétique. L'eurocommunisme a été mis de l'avant principalement par le Parti communiste d'Espagne (PCE), le Parti communiste italien (PCI) et le Parti communiste français (PCF) et visait à conjuguer la démocratie et le pluralisme et la transformation socialiste. Les partis ayant adopté cette orientation ont souhaité incarner une « troisième voie » entre le marxisme-léninisme et la tradition social-démocrate dans le contexte politique de l'Occident. (fr)
- El eurocomunismo designa a la tendencia del movimiento comunista adoptada por algunas organizaciones comunistas de Europa occidental a partir de los años 1970 y que se caracterizó por su rechazo al modelo desarrollado en la Unión Soviética, una mayor proximidad hacia la clase media social surgida del capitalismo y la aceptación del modelo parlamentario pluripartidista. El eurocomunismo fue desarrollado por los dos principales partidos occidentales de la época: el Partido Comunista Italiano (PCI) y el Partido Comunista Francés (PCF). Otros partidos más pequeños y marginales (como el Partido Comunista de Gran Bretaña) quedaron más dependientes del patrocinio de Moscú. El Partido Comunista de España (PCE) y el Partido Socialista Unificado de Cataluña (PSUC) fueron legalizados después de la d (es)
- Con eurocomunismo si indica il progetto politico-ideologico di un marxismo intermedio al leninismo e al socialismo democratico, cioè un comunismo sviluppato in senso riformista e democratico da alcune organizzazioni comuniste nell'Europa occidentale a partire dagli anni settanta caratterizzata dal rifiuto del modello di socialismo sviluppato in Unione Sovietica nel momento di maggiore attrito con la linea del segretario del PCUS Leonid Brežnev, una maggiore vicinanza alla classe media sociale sorta dal capitalismo e l'accettazione del modello parlamentare multipartitico. (it)
- Eurokomunizm – nurt ideowo-programowy przyjęty w połowie lat 70. XX w. przez część partii komunistycznych Europy Zachodniej (z Hiszpanii, Grecji, Włoch, Belgii, Wielkiej Brytanii, w mniejszym stopniu Francji), a także przez partie spoza starego kontynentu, m.in. z Japonii i Meksyku. Samo pojęcie stworzył w 1967 włoski dziennikarz F. Barbieri na określenie strategii politycznej stosowanej przez Włoską Partię Komunistyczną. W 1975 r. partie francuskie i włoskie wydały tzw. Manifest eurokomunizmu. Jego założenia zostały przedstawione w pracy przywódcy KPH Santiago Carrillo Eurocomunismo y estado (Eurokomunizm a państwo) (1977). Głównymi teoretykami eurokomunizmu byli także Enrico Berlinguer i Georges Marchais, w Polsce zaś prof. Adam Schaff. W 1980 eurokomunizm został uznany na XV zjeździe Wł (pl)
- Het eurocommunisme was een stroming binnen het West-Europese marxisme-leninisme vanaf de jaren 70, die een koers onafhankelijk van de Sovjet-Unie voorstond. In de praktijk uitte dit zich in een beleid dat meer gericht was op sociale hervorming dan revolutie en bereidheid tot compromissen met niet-communistische politieke partijen. Buiten West-Europa wordt het soms aangeduid als "neocommunisme". (nl)
- Еврокоммуни́зм (иногда за́падный, либера́льный или демократи́ческий коммуни́зм) — политика и теоретическое обоснование деятельности ряда коммунистических партий Западной Европы, сформировавшаяся во второй половине XX века, для которой были характерны критика руководства КПСС в мировом коммунистическом движении и упор на парламентскую борьбу. Представители еврокоммунизма также критиковали концепцию диктатуры пролетариата и недостатка гражданских и политических прав и свобод в странах, принявших советскую модель социализма. Вместе с тем еврокоммунизм декларировал верность марксизму, но не марксизму-ленинизму, и формально не идентифицировал себя с демократическим социализмом или с социал-демократией, хотя и отказался от ряда второстепенных идеологических позиций марксизма. (ru)
- Eurokommunism kallades med samlingsbeteckning de etablerade kommunistiska partier i Västeuropa som baserade sin teoretiska och praktiska politik på en västeuropeisk demokratisk kontext från och med 1970-talet. Detta innebar bland annat öppna avståndstaganden från Sovjetunionens politik, en ny form av socialism där den revolutionära socialismen accepterar, och verkar inom, den moderna demokratins ramar (reformer inom det bestående) samt en ny uppfattning om det kommunistiska partiets roll och struktur. (sv)
- O eurocomunismo, também conhecido como comunismo democrático ou neocomunismo, foi uma vertente da ideologia e da teoria comunista surgida entre os partidos comunistas dos países da Europa Ocidental, na década de 1970, particularmente Itália, França e Espanha, tendo recebido, também, o apoio do Partido Comunista da Grã-Bretanha, do Partido Comunista da Bélgica, do e do Partido Comunista dos Países Baixos. Criticado como revisionista do marxismo pelos comunistas ortodoxos ou saudado como alternativa ao stalinismo pelos admiradores, o eurocomunismo apresentou-se como uma versão democrática da ideologia comunista, buscando um intermédio socialista entre a social-democracia clássica e os regimes comunistas então implantados no Leste europeu e estruturados em torno da burocracia do partido únic (pt)
- Єврокомунізм (демократичний комунізм) — ідеологія та політика провідних комуністичних партій Західної Європи (в першу чергу таких, як французька, італійська, іспанська та британська компартії), під час холодної війни. Виник наприкінці 1960-х — початку 1970-х років як ідейно-політична антитеза (протилежність) тоталітарній формі соціалізму, яка панувала в СРСР та країнах східного блоку (Організація Варшавського договору, РЕВ). (uk)
|
