| dbo:abstract
|
- Auslautverhärtung es el ensordecimiento a final de palabra con pérdida de sonoridad de las oclusivas sonoras al final de sílaba. El fenómeno se verifica particularmente en alemán, en el checo, en el polaco, en el ruso, en el búlgaro, en el turco, en el holandés y en el francés antiguo como en el catalán. (es)
- Auslautverhärtung ist ein Fachbegriff aus der Sprachwissenschaft, im Speziellen aus der Phonetik und Phonologie, und bezeichnet den Vorgang, dass Geräuschkonsonanten (d. h. Plosive, Affrikaten und Frikative) am Ende einer Silbe (also in ihrem Auslaut) ihre Stimmhaftigkeit verlieren und stimmlos ausgesprochen werden. Dieses Phänomen ist kein Merkmal aller Sprachen, sondern existiert nur in bestimmten einzelnen Sprachsystemen, beispielsweise im nördlichen Deutschen, im Niederländischen und im Türkischen, nicht aber im südlichen Deutschen oder im Englischen. So wird etwa das Wort Rad im nördlichen Deutschen entgegen der Schreibung wie Rat [ʁaːt] ausgesprochen. Im An- und Inlaut eines Wortes bleibt hingegen die Stimmhaftigkeit der Konsonanten erhalten. Die Auslautverhärtung ist eines jener sprachlichen Merkmale, die beim Erwerb der Muttersprache im Kleinkindalter unbewusst gelernt werden und in der Folge dem nicht fachkundigen Sprecher auch unbewusst bleiben. Das hat zur Folge, dass ein solcher die Auslautverhärtung beim Sprechen von Fremdsprachen auch auf jene überträgt, die dieses Phänomen nicht zeigen, was zum typischen ausländischen Akzent beiträgt. (de)
- Final-obstruent devoicing or terminal devoicing is a systematic phonological process occurring in languages such as Catalan, German, Dutch, Breton, Russian, Polish, Lithuanian, Turkish, and Wolof. In such languages, voiced obstruents in final position (at the end of a word) become voiceless before voiceless consonants and in pausa. The process can be written as *C[+voice] → C[-voice]/__#. (en)
- Le dévoisement final ou durcissement des finales, également connu sous son nom allemand, Auslautverhärtung, est un type de modification phonétique dans certaines langues. Elle consiste à prononcer systématiquement les consonnes comme sourdes en fin de mot alors qu'il y a par ailleurs une opposition régulière entre consonnes sourdes et sonores dans le système phonologique de la langue en question. Le dévoisement final s'observe par exemple en occitan ; en catalan et en français de Belgique et jadis en ancien français ; dans plusieurs langues germaniques (allemand, néerlandais, afrikaans et frison occidental) dans la plupart des langues slaves ; en breton et (partiellement) en turc. Selon les langues concernées, ce phénomène peut ou non se traduire dans l'orthographe. (fr)
- 어말 무성음화는 유성 자음이 어말(wordfinal)에 위치하면 무성 자음으로 변화하는 현상을 말한다. (ko)
- La desonorizzazione finale o indurimento delle consonanti finali, oppure in tedesco Auslautverhärtung, è un sistematico in cui si ha la perdita di sonorità delle occlusive sonore in finale di sillaba. Il fenomeno si verifica particolarmente nel tedesco, in ceco, in polacco, in russo, bulgaro, turco, olandese, friulano e nel francese antico. (it)
- Ubezdźwięcznienie (desonoryzacja) – upodobnienie fonetyczne polegające na tym, że spółgłoska dźwięczna traci dźwięczność. W języku polskim następuje to pod wpływem sąsiadującej spółgłoski bezdźwięcznej lub z powodu pozycji końcowej w wypowiedzi. Na przykład w słowie śliwka pod wpływem sąsiadującej spółgłoski bezdźwięcznej k wymawiamy spółgłoskę f, chociaż piszemy w, a w słowie sad w wygłosie wymawiamy t zamiast d. Upodobnieniom tym ulegają głównie spółgłoski dźwięczne, które mają swoje odpowiedniki różniące się jedynie dźwięcznością:
* b-p (b dźwięczna, p bezdźwięczna)
* d-t (d dźwięczna, t bezdźwięczna)
* dz-c (dz dźwięczna, c bezdźwięczna)
* dź-ć (dź dźwięczna, ć bezdźwięczna)
* dż-cz (dż dźwięczna, cz bezdźwięczna)
* g-k (g dźwięczna, k bezdźwięczna)
* w-f (w dźwięczna, f bezdźwięczna)
* z-s (z dźwięczna, s bezdźwięczna)
* ź-ś (ź dźwięczna, ś bezdźwięczna)
* ż-sz (ż dźwięczna, sz bezdźwięczna). Wszystkie te spółgłoski ulegają ubezdźwięcznieniu wstecznemu (kładka [kłatka], wcierać [fcierać]), w i rz (ale nie ż – jakże [jagże]), również postępowemu (kwiat [kfiat], potrzeba [potszeba]). Spółgłoski półotwarte normalnie nie ulegają w języku polskim ubezdźwięcznieniu, chyba że znajdują się między dwiema spółgłoskami, z których druga jest bezdźwięczna. Wtedy r wymawia się bezdźwięcznie, jak w krtań, ale także między spółgłoską bezdźwięczną (także ubezdźwięcznioną na końcu wyrazu) a końcem wyrazu, jak w żubr (w podobnych kontekstach spółgłoski półotwarte często zanikają, zwłaszcza w wymowie potocznej – jabłko [japko], ździebłko [ździepko]). Zanikają też na końcu, po bezdźwięcznych (gniótł [gniót]), w tym ubezdźwięcznionych (zjadł [zjat]). Fonetyka międzywyrazowa poszczególnych dialektów polskich różni się w zależności od dialektu. W gwarach południowej i zachodniej części Polski (Małopolska, Śląsk, Wielkopolska, Kujawy, ) następuje udźwięcznienie przed samogłoskami i spółgłoskami półotwartymi: [brad Adama, wóz rusza]. Natomiast w gwarach północnej i wschodniej Polski (Pomorze, Warmia, Mazury, Mazowsze, Podlasie, Lubelszczyzna) w tych pozycjach następuje ubezdźwięcznienie: [brat Adama, wós rusza]. W standardowym języku polskim obowiązują zasady ubezdźwięczniania typowe dla dialektu mazowieckiego. W dialekcie małopolskim ubezdźwięcznianie jest rzadsze (praktycznie nigdy nie występuje ubezdźwięcznianie przed sonantami, a w dialekcie wielkopolskim ubezdźwięcznieniu nie podlegają ponadto spółgłoski płynne, tzn. trwa, plwa wymawiane po mazowiecku i małopolsku [trfa], [plfa] z bezdźwięcznym „r” i „l”, bywają wymawiane [trva], [plva] z dźwięcznym „r” i „l”. W języku niemieckim ubezdźwięcznienie następuje nie tylko na końcu wyrazu, ale też na końcu morfemu, np. lieblich /liːplɪç/. W języku angielskim i serbsko-chorwackim ubezdźwięcznienie na końcu wyrazu właściwie nie występuje, np. ang. dog /dɒg/, serb.-chorw. muž /mûːʒ/. (pl)
- Auslautverhärtung (Duits), final devoicing (Engels), finale verscherping ofwel eindklankverscherping is in de fonologie het verschijnsel dat stemhebbende medeklinkers aan het einde van een woord stemloos worden. Het is een veelvoorkomend maar niet universeel proces. Het Nederlands, Limburgs en Duits kennen het verschijnsel bijvoorbeeld wel, maar het Engels en Frans niet of nauwelijks. (nl)
- A dessonorização final é um fenômeno em que consoantes oclusivas que se mostram sonoras, seja na ortografia ou em outras formações morfológicas, tornam-se surdas no fim da palavra. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- Auslautverhärtung es el ensordecimiento a final de palabra con pérdida de sonoridad de las oclusivas sonoras al final de sílaba. El fenómeno se verifica particularmente en alemán, en el checo, en el polaco, en el ruso, en el búlgaro, en el turco, en el holandés y en el francés antiguo como en el catalán. (es)
- Final-obstruent devoicing or terminal devoicing is a systematic phonological process occurring in languages such as Catalan, German, Dutch, Breton, Russian, Polish, Lithuanian, Turkish, and Wolof. In such languages, voiced obstruents in final position (at the end of a word) become voiceless before voiceless consonants and in pausa. The process can be written as *C[+voice] → C[-voice]/__#. (en)
- 어말 무성음화는 유성 자음이 어말(wordfinal)에 위치하면 무성 자음으로 변화하는 현상을 말한다. (ko)
- La desonorizzazione finale o indurimento delle consonanti finali, oppure in tedesco Auslautverhärtung, è un sistematico in cui si ha la perdita di sonorità delle occlusive sonore in finale di sillaba. Il fenomeno si verifica particolarmente nel tedesco, in ceco, in polacco, in russo, bulgaro, turco, olandese, friulano e nel francese antico. (it)
- Auslautverhärtung (Duits), final devoicing (Engels), finale verscherping ofwel eindklankverscherping is in de fonologie het verschijnsel dat stemhebbende medeklinkers aan het einde van een woord stemloos worden. Het is een veelvoorkomend maar niet universeel proces. Het Nederlands, Limburgs en Duits kennen het verschijnsel bijvoorbeeld wel, maar het Engels en Frans niet of nauwelijks. (nl)
- A dessonorização final é um fenômeno em que consoantes oclusivas que se mostram sonoras, seja na ortografia ou em outras formações morfológicas, tornam-se surdas no fim da palavra. (pt)
- Auslautverhärtung ist ein Fachbegriff aus der Sprachwissenschaft, im Speziellen aus der Phonetik und Phonologie, und bezeichnet den Vorgang, dass Geräuschkonsonanten (d. h. Plosive, Affrikaten und Frikative) am Ende einer Silbe (also in ihrem Auslaut) ihre Stimmhaftigkeit verlieren und stimmlos ausgesprochen werden. (de)
- Le dévoisement final ou durcissement des finales, également connu sous son nom allemand, Auslautverhärtung, est un type de modification phonétique dans certaines langues. Elle consiste à prononcer systématiquement les consonnes comme sourdes en fin de mot alors qu'il y a par ailleurs une opposition régulière entre consonnes sourdes et sonores dans le système phonologique de la langue en question. Selon les langues concernées, ce phénomène peut ou non se traduire dans l'orthographe. (fr)
- Ubezdźwięcznienie (desonoryzacja) – upodobnienie fonetyczne polegające na tym, że spółgłoska dźwięczna traci dźwięczność. W języku polskim następuje to pod wpływem sąsiadującej spółgłoski bezdźwięcznej lub z powodu pozycji końcowej w wypowiedzi. Na przykład w słowie śliwka pod wpływem sąsiadującej spółgłoski bezdźwięcznej k wymawiamy spółgłoskę f, chociaż piszemy w, a w słowie sad w wygłosie wymawiamy t zamiast d. Upodobnieniom tym ulegają głównie spółgłoski dźwięczne, które mają swoje odpowiedniki różniące się jedynie dźwięcznością: (pl)
|
