| dbo:abstract
|
- Windjammer (z angl. krotitel větrů) byl název pro transoceánské nákladní plachetnice postavené na přelomu 19. a 20. století. Windjammery byly největšími obchodními plachetnicemi se třemi až pěti stěžni a čtvercovými plachtami, které jim dávaly charakteristický profil. Byly stavěny nejnovějšími technologiemi a vybavovány nejnovější technikou. Přepravovaly mezi kontinenty řezivo, guáno, obilí nebo rudu. Pro dosažení co nejlepší ekonomiky provozu pluly po přesně určených trasách a v určité roční době, především využívaly převládající mořské větry a mořské proudy, z Evropy do přístavů v Číně, Austrálii a Jižní Americe. Několik lodí se zachovalo do dnešní doby a slouží jako školní lodi, lodní muzea, plovoucí restaurace nebo výletní lodě. (cs)
- Der Windjammer ist ein Großseglertyp, der nach der Klipperära in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts aufkam und die Nachfolge der schnellen Segler antrat. Es waren aus Holz (vorwiegend USA bis 1892), Eisen und Stahl (seit 1882) gefertigte, mehr auf Tragfähigkeit, Handhabung und Wirtschaftlichkeit ausgelegte Großsegler, um für ihre Reeder Gewinne einzufahren. Auch die späteren, frachtfahrenden Segelschulschiffe gehören zu dieser Kategorie. Die Schiffe wurden im Laufe der Jahrzehnte auch geschwindigkeits- und bedienungsbezogen optimiert (Änderungen an Rumpf und Takelage, dampfgestützte Winden, Jarvis-Brasswinden, Fallwinden, bessere Unterkünfte für die Mannschaft „vor dem Mast“ etc.). Heute steht der Begriff synonym für „Großsegler“ und beinhaltet als letzte Generation der Windjammer moderne Segelschulschiffe und Kreuzfahrtschiffe wie die Sea Cloud. (de)
- Iron-hulled sailing ships represented the final evolution of sailing ships at the end of the age of sail. They were built to carry bulk cargo for long distances in the nineteenth and early twentieth centuries. They were the largest of merchant sailing ships, with three to five masts and square sails, as well as other sail plans. They carried lumber, guano, grain or ore between continents. Later examples had steel hulls. They are sometimes referred to as "windjammers" or "tall ships". Several survive, variously operating as school ships, museum ships, restaurant ships, and cruise ships. (en)
- Un grand voilier en fer est un type de voilier de transport de charge (cargo), construit entre le milieu du XIXe siècle au début du XXe siècle. (fr)
- La nave a palo (in inglese: windjammer) era una tipologia di navi da trasporto a vela che venne realizzata tra la fine del 19° e l'inizio del XX secolo. Caratteristica principale di questa nuova tipologia di velieri era rappresentata dalla loro costruzione in metallo e non in legno. Di solito erano dotate di 3 - 5 alberi armati con vele quadre. Questa configurazione dava loro un profilo caratteristico. (it)
- ウィンドジャマー（Windjammer）とは、19世紀後半から20世紀前半にかけて使用された、鉄か鋼の船体を持つ貨物用帆船の一種である。貨物船の中でも大きく、3本から5本のマストに横帆を持つシップ型の帆装が特徴であった。 1869年のスエズ運河開通により、それまで帆船が担っていた海運物流の主体は蒸気船へと移っていった。それから間もない1870年代から1890年代にウィンドジャマーは設計され、船体はそれまで帆船の主流だった木材製から金属製へと変えられた。金属製となったことで重量は数千トンに及んだが、鉄や鋼は木よりも丈夫で維持費も安く、薄くても十分な強度を得られるために積載量が多くなり、結果として経済的であった。 蒸気船の「風の影響を受けずに安定して輸送できる」という長所に経済的観点で及ばない帆船であったが、蒸気船に必要な石炭や水が補給できない遠洋航海、例えばオーストラリアの羊毛や小麦などの輸送や南アメリカからの硝酸塩の輸送にその後も帆船は用いられ続けた。ウィンドジャマーは1950年代まで使用され、商業的貨物輸送に用いられた最後の帆船であるといわれる。 (ja)
- Een windjammer is de term voor een, meestal dwarsgetuigd, groot zeilschip (een tallship) dat in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw werd gebruikt voor de handel. Volgens een vaak gehoorde, maar foutieve, volksetymologische verklaring verwijst de term naar het typische geluid dat ontstaat, wanneer sterke wind door een tuigage van staaldraad waait (huilen of jammeren van de wind). In werkelijkheid is de term uit het Engels ontleend en bestaat ze uit de onderdelen wind (wind) en to jam (doordouwen). Met de term worden uitsluitend koopvaardijschepen aangeduid, met name de grotere types, die vanaf de jaren 80 van de 19e eeuw hun intrede deden, na het verdwijnen van de klippers. In de 19e eeuw kwam het woord windjammer wel voor, maar werd onder andere als een scheldwoord gebruikt voor een schip dat slecht onderhouden was. (nl)
- Windjammer, czyli „pogromca wiatrów” (z ang.) – nazwa utworzona na przełomie XIX i XX wieku, jaką zwykło określać się ostatnie wielkie żaglowce, czyli wielkie transoceaniczne statki towarowe o napędzie żaglowym, które były de facto „łabędzim śpiewem” odchodzącej bezpowrotnie ery statków żaglowych. Windjammery powstały po utrwaleniu się już na morzach ery statków parowych i były pomysłem na zaoszczędzenie kosztów transportu. Niezwykłe zjawisko restytucji żaglowców w celach gospodarczych w czasach znacznie nowocześniejszych technologii transportu morskiego było efektem pomysłu, aby budować żaglowce z wykorzystaniem wszystkich najnowocześniejszych technik i technologii, jakie odkryto podczas projektowania i budowy statków nowej generacji, czyli stalowych statków o napędzie motorowym. Windjammery były największymi żaglowcami, jakie kiedykolwiek budowano, a ich pojemność przekraczała nawet 5000 BRT. to więc statki porównywalne pod względem pojemności z ówczesnymi statkami parowymi. Również długości kadłubów były imponujące – do stu kilkudziesięciu metrów. Wszystkie elementy konstrukcyjne oraz poszycie były stalowe, a do obsługi takielunku była potrzebna znacznie mniejsza ilość załogi, niż kiedykolwiek na wielkim żaglowcu, z powodu zastosowania wind parowych i elektrycznych. Żaglowce te obsługiwało zwykle tylko kilkunastu ludzi. Dla osiągnięcia realnej ekonomiki transportu, windjammery pływały na ściśle określonych trasach i w ściśle określonych porach roku, odbywając w cyklu jednorocznym rejsy z Europy do portów Chin, Australii lub Ameryki Południowej i z powrotem do Europy z okrążeniem globu, wzdłuż korzystnych prądów morskich i stref wiatrów. Były statkami towarowymi przewożącymi towary masowe: węgiel, surowce mineralne (m.in. guano, rudę), drewno, zboże. Ich prędkość dorównywała kliprom (czyli do 20 węzłów), a realne czasy przejścia były nawet krótsze od kliprów, gdyż z powodu swojej masywnej konstrukcji windjammery mogły zapuszczać się w najbardziej trudne pogodowo pasy ryczących czterdziestek, a nawet niedostępnych kliprom wyjących pięćdziesiątek, gdzie czasom przejścia sprzyjały nie tylko bardzo silne wiatry z korzystnych i stałych kierunków, ale także krótkie długości równoleżników wynikające z kulistego kształtu Ziemi, a windjammery mogły bezpiecznie docierać nawet w pobliże granicy lodów. Windjammery bywają mylone z kliprami, istnieje między tymi typami jednostek kilka zasadniczych różnic: klipry były optymalizowane pod względem prędkości, windjammery – pod względem ładowności i łatwości obsługi (dzięki zatosowaniu m.in. wind parowych do obsługi żagli załoga rzadko przekraczała kilkunastu członków). Większość kliprów miało konstrukcję mieszaną (drewniano-stalową) o ożaglowaniu rejowym i pojemności ładowni mniejszej niż 1000 ton. Windjammery miały kadłuby całkowicie stalowe, ożaglowanie rejowo-gaflowe (bark) i znacznie większą ładowność, co przyczyniło się do tego, że wyparły klipry. Największy kiedykolwiek zwodowany przedstawiciel tego typu statków, pięciomasztowy pełnorejowy Preußen mógł zabrać 7800 t ładunku, będąc jednocześnie jednym z szybszych rozwijał prędkość 16 węzłów. Stało się to zresztą przyczyną katastrofy – idący kolizyjnym kursem dwukrotnie wolniejszy parowiec nie docenił prędkości i doprowadził do zderzenia. Przy sprzyjających wiatrach miały znaczną przewagę prędkości nad ówczesnymi parowcami, które rozwijały prędkość ok. 8 węzłów. Windjammery nie wymagały ponadto zaopatrzenia w węgiel i słodką wodę do kotłów. Opłacalności tych statków sprzyjały również przepisy i ulgi podatkowe wielu krajów oraz fakt wymagania w niektórych krajach dla kandydatów na stopnie oficerskie odbywania praktyk na żaglowcach, co zapewniało armatorom tanią, ale wykwalifikowaną siłę roboczą. Jednak również wśród szeregowych marynarzy nie było problemu ze znalezieniem obsady żaglowców, gdyż wielu z nich z różnych powodów nie chciało przesiąść się na nowocześniejsze parowce lub motorowce. Windjammery określa się jako żaglowce ery pokliprowej. Pływały zarobkowo do końca lat 30., choć ostatnie jednostki przetrwały II wojnę światową i pływały do lat 50., a nawet 60. XX w. Obsługiwały linie tanich materiałów masowych, nie cieszących się uwagą kompanii eksploatujących statki parowe, takie jak drewno, węgiel, guano czy zboże. Ładunki przywożone były z odległych portów, gdzie paliwo i czysta woda były niedostępne, takich jak Australia (wełna, zboże), odległe wyspy Pacyfiku (guano) i Ameryka południowa (saletra). Poruszały się szlakami kliprów, niejednokrotnie okrążając glob dzięki korzystnym wiatrom, jednak częściej wioząc balast niż ładunek. Do dziś pływa jeszcze kilka żaglowców zbudowanych w tamtych czasach. Obecnie służą już tylko celom szkoleniowym. Pływają jeszcze m.in.: STS Kruzensztern i STS Siedow. (pl)
- Винджа́ммер (англ. windjammer — буквально «выжиматель ветра») — последнее поколение крупных коммерческих парусников, появившееся в конце XIX века на основе достижений промышленной революции. Стальной рангоут позволил этим судам получить огромные, по сравнению с парусниками предыдущих поколений, размеры (длина винджаммеров достигала 100—140 м) с увеличенной в 3—4 раза грузоподъёмностью; стальные мачты позволили поднять паруса на бо́льшую высоту и увеличить парусность, максимально использовав её даже в сильный кормовой ветер. Появлению их предшествовал тот факт, что в 1870-90-х гг. пароходы стали достаточно экономичны, чтобы вытеснить парусники с внутриевропейских линий, но дальние маршруты оставались им неподвластны (для этого была необходима промежуточная бункеровка, процедура достаточно долгая и недешёвая, ведь для этого требовалось содержать сеть промежуточных угольных станций); также открытие Суэцкого и Панамского каналов (которые парусники были не в состоянии проходить самостоятельно) — нанесло существенный удар по парусному флоту — парусники вставали на прикол или шли на слом. Конкурировать с паровым флотом они могли только при перевозке больших партий малоценного/специфического груза на большие расстояния, но для этого требовалось увеличить размеры судов. (ru)
- 大型鐵身帆船（英文：windjammer），顧名思義是一種船身用鐵或鋼製的大型帆船。其英文「windjammer」的意思為「to jam the wind」，即「破風」的意思。主要在十九世紀晚葉用來運送貨物。 大型鐵身帆船最大的特點是有三至五支桅杆及大型，是歷史上最大型的貨運帆船，排水量動輒就是數千公噸，而在當時的德國製帆船中，大多都有100米長及重約3000公噸。可是，它們的造價比用木製船身的同類帆船為便宜，原因有三個，其一是它用強度較大的鐵製造，於是可以製造出比木船大的船身，比較符合經濟效益，而鐵造的船身比木船所佔的空間為小，騰出來的空間可以載運更多的貨物。而且，在同樣大小的船身上，鐵製的比木製的維護費用為低，因為木較容易被蛀蝕。 (zh)
- Вінджамер (англ. windjammer — буквально «вижимач вітру», «вітрожим») — останнє покоління великих комерційних вітрильників, що з'явилося наприкінці XIX століття на основі досягнень промислової революції. У 1870—90-х роках пароплави стали досить економічні, щоб витіснити вітрильники з європейських ліній, але дальні маршрути залишалися їм непідвладні. Для цього була необхідне проміжне , процедура досить довга й недешева, адже потрібно було утримувати мережу проміжних вугільних станцій. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Iron-hulled sailing ships represented the final evolution of sailing ships at the end of the age of sail. They were built to carry bulk cargo for long distances in the nineteenth and early twentieth centuries. They were the largest of merchant sailing ships, with three to five masts and square sails, as well as other sail plans. They carried lumber, guano, grain or ore between continents. Later examples had steel hulls. They are sometimes referred to as "windjammers" or "tall ships". Several survive, variously operating as school ships, museum ships, restaurant ships, and cruise ships. (en)
- Un grand voilier en fer est un type de voilier de transport de charge (cargo), construit entre le milieu du XIXe siècle au début du XXe siècle. (fr)
- La nave a palo (in inglese: windjammer) era una tipologia di navi da trasporto a vela che venne realizzata tra la fine del 19° e l'inizio del XX secolo. Caratteristica principale di questa nuova tipologia di velieri era rappresentata dalla loro costruzione in metallo e non in legno. Di solito erano dotate di 3 - 5 alberi armati con vele quadre. Questa configurazione dava loro un profilo caratteristico. (it)
- ウィンドジャマー（Windjammer）とは、19世紀後半から20世紀前半にかけて使用された、鉄か鋼の船体を持つ貨物用帆船の一種である。貨物船の中でも大きく、3本から5本のマストに横帆を持つシップ型の帆装が特徴であった。 1869年のスエズ運河開通により、それまで帆船が担っていた海運物流の主体は蒸気船へと移っていった。それから間もない1870年代から1890年代にウィンドジャマーは設計され、船体はそれまで帆船の主流だった木材製から金属製へと変えられた。金属製となったことで重量は数千トンに及んだが、鉄や鋼は木よりも丈夫で維持費も安く、薄くても十分な強度を得られるために積載量が多くなり、結果として経済的であった。 蒸気船の「風の影響を受けずに安定して輸送できる」という長所に経済的観点で及ばない帆船であったが、蒸気船に必要な石炭や水が補給できない遠洋航海、例えばオーストラリアの羊毛や小麦などの輸送や南アメリカからの硝酸塩の輸送にその後も帆船は用いられ続けた。ウィンドジャマーは1950年代まで使用され、商業的貨物輸送に用いられた最後の帆船であるといわれる。 (ja)
- 大型鐵身帆船（英文：windjammer），顧名思義是一種船身用鐵或鋼製的大型帆船。其英文「windjammer」的意思為「to jam the wind」，即「破風」的意思。主要在十九世紀晚葉用來運送貨物。 大型鐵身帆船最大的特點是有三至五支桅杆及大型，是歷史上最大型的貨運帆船，排水量動輒就是數千公噸，而在當時的德國製帆船中，大多都有100米長及重約3000公噸。可是，它們的造價比用木製船身的同類帆船為便宜，原因有三個，其一是它用強度較大的鐵製造，於是可以製造出比木船大的船身，比較符合經濟效益，而鐵造的船身比木船所佔的空間為小，騰出來的空間可以載運更多的貨物。而且，在同樣大小的船身上，鐵製的比木製的維護費用為低，因為木較容易被蛀蝕。 (zh)
- Вінджамер (англ. windjammer — буквально «вижимач вітру», «вітрожим») — останнє покоління великих комерційних вітрильників, що з'явилося наприкінці XIX століття на основі досягнень промислової революції. У 1870—90-х роках пароплави стали досить економічні, щоб витіснити вітрильники з європейських ліній, але дальні маршрути залишалися їм непідвладні. Для цього була необхідне проміжне , процедура досить довга й недешева, адже потрібно було утримувати мережу проміжних вугільних станцій. (uk)
- Windjammer (z angl. krotitel větrů) byl název pro transoceánské nákladní plachetnice postavené na přelomu 19. a 20. století. Windjammery byly největšími obchodními plachetnicemi se třemi až pěti stěžni a čtvercovými plachtami, které jim dávaly charakteristický profil. Byly stavěny nejnovějšími technologiemi a vybavovány nejnovější technikou. Přepravovaly mezi kontinenty řezivo, guáno, obilí nebo rudu. Pro dosažení co nejlepší ekonomiky provozu pluly po přesně určených trasách a v určité roční době, především využívaly převládající mořské větry a mořské proudy, z Evropy do přístavů v Číně, Austrálii a Jižní Americe. (cs)
- Der Windjammer ist ein Großseglertyp, der nach der Klipperära in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts aufkam und die Nachfolge der schnellen Segler antrat. Es waren aus Holz (vorwiegend USA bis 1892), Eisen und Stahl (seit 1882) gefertigte, mehr auf Tragfähigkeit, Handhabung und Wirtschaftlichkeit ausgelegte Großsegler, um für ihre Reeder Gewinne einzufahren. Auch die späteren, frachtfahrenden Segelschulschiffe gehören zu dieser Kategorie. Die Schiffe wurden im Laufe der Jahrzehnte auch geschwindigkeits- und bedienungsbezogen optimiert (Änderungen an Rumpf und Takelage, dampfgestützte Winden, Jarvis-Brasswinden, Fallwinden, bessere Unterkünfte für die Mannschaft „vor dem Mast“ etc.). Heute steht der Begriff synonym für „Großsegler“ und beinhaltet als letzte Generation der Windjammer mod (de)
- Een windjammer is de term voor een, meestal dwarsgetuigd, groot zeilschip (een tallship) dat in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw werd gebruikt voor de handel. Volgens een vaak gehoorde, maar foutieve, volksetymologische verklaring verwijst de term naar het typische geluid dat ontstaat, wanneer sterke wind door een tuigage van staaldraad waait (huilen of jammeren van de wind). In werkelijkheid is de term uit het Engels ontleend en bestaat ze uit de onderdelen wind (wind) en to jam (doordouwen). (nl)
- Windjammer, czyli „pogromca wiatrów” (z ang.) – nazwa utworzona na przełomie XIX i XX wieku, jaką zwykło określać się ostatnie wielkie żaglowce, czyli wielkie transoceaniczne statki towarowe o napędzie żaglowym, które były de facto „łabędzim śpiewem” odchodzącej bezpowrotnie ery statków żaglowych. Przy sprzyjających wiatrach miały znaczną przewagę prędkości nad ówczesnymi parowcami, które rozwijały prędkość ok. 8 węzłów. Windjammery nie wymagały ponadto zaopatrzenia w węgiel i słodką wodę do kotłów. (pl)
- Винджа́ммер (англ. windjammer — буквально «выжиматель ветра») — последнее поколение крупных коммерческих парусников, появившееся в конце XIX века на основе достижений промышленной революции. Стальной рангоут позволил этим судам получить огромные, по сравнению с парусниками предыдущих поколений, размеры (длина винджаммеров достигала 100—140 м) с увеличенной в 3—4 раза грузоподъёмностью; стальные мачты позволили поднять паруса на бо́льшую высоту и увеличить парусность, максимально использовав её даже в сильный кормовой ветер. (ru)
|
