| dbo:abstract
|
- Niccolò Ugo Foscolo (illa de Zacint, al jònic que aleshores pertanyia a la República de Venècia i ara pertany a Grècia, 6 de febrer de 1778 - Londres, 1827), poeta i patriota italià. (ca)
- Niccolò Ugo Foscolo (6. února 1778, Zakynthos – 10. září 1827, Londýn) byl italský preromantický básník, spisovatel a překladatel. Byl stoupencem sjednocení a samostatnosti Itálie a aktivně se zapojil do vojenských a politických akcí během napoleonských válek. Nesouhlas s výsledným uspořádáním po jejich ukončení ho přiměl odejít v roce 1816 do emigrace, kde strávil zbytek života. (cs)
- Ugo Foscolo, neugr. Oúgos Fóskolos (Ούγος Φώσκολος), eigentl. Niccolò Foscolo, (* 6. Februar 1778 in Zákynthos; † 10. September 1827 in bei London) war ein italienischer Dichter. Foscolo entstammt einer der alten Familien Venedigs. Er war der Sohn des Arztes und dessen griechischer Ehefrau Diamantina Spathis. Sein Vater leitete seit 1774 das Krankenhaus in Split, als er 1788 starb, hinterließ er die Familie in großen Schwierigkeiten. Deshalb ließ sich die Mutter 1792 mit Ugo wieder in Venedig nieder. Von dort aus ging Foscolo mit 19 Jahren an die Universität Padua, um zu studieren. Zu Beginn seines eigenen literarischen Schaffens 1795 legte er seinen Vornamen ab und nahm den Vornamen Ugo an. Bereits zwei Jahre später konnte er mit seiner Tragödie Tieste in seiner Heimatstadt erfolgreich debütieren. Politisch engagiert und deshalb äußerst interessiert, die österreichische Besatzung loszuwerden, begeisterte sich Foscolo an der französischen Revolution. Er erwartete sich – wie viele seiner Landsleute – von Napoléon Bonaparte ein erneuertes befreites Italien. In einigen seiner Oden preist Foscolo Napoleon als Befreier. Von Venedig begab er sich nach Mailand, wo er die Bekanntschaft der Schriftsteller Giuseppe Parini und Vincenzo Monti machte, die ebenso dachten wie er. Verschiedener politischer Ansichten wegen, gingen Monti und Foscolo später wieder getrennte Wege. Foscolo wollte nicht nur am Schreibtisch für Italien kämpfen und trat deshalb als Freiwilliger in die französische Armee, der cisalpinischen Legion, ein. Unter dem Befehl von General André Masséna war Foscolo u. a. in Genua; nahm an der Schlacht bei Marengo teil und kehrte desillusioniert und enttäuscht nach Mailand zurück. Dort vollendete er seinen bereits in Padua begonnenen Roman Ultime lettere di Jacopo Ortis, der gleich nach seinem Erscheinen als der Werther Italiens gefeiert wurde. Politisch immer noch sehr engagiert, ließ sich Foscolo als Deputierter der cisalpinischen Republik aufstellen. Als solcher nahm er auch an verschiedenen Versammlungen teil; u. a. in Lyon. Nach seiner Rückkehr zog er sich etwas ins Privatleben zurück und übersetzte nebenbei die Hymne Das Haar der Berenike von Kallimachos und veröffentlichte sie mit einem umfangreichen Kommentar. 1805 schloss sich Foscolo im Rang eines Captains wieder der französischen Armee an und wurde bei Bologna stationiert. Da aber ein Feldzug gegen Großbritannien aus politischen Gründen unterblieb, kehrte er nach Mailand zurück. Dort entstand unter seiner Federführung nicht nur eine Werkausgabe von Raimondo Montecuccoli, sondern auch 1807 eines seiner schönsten Gedichte, . Zwei Jahre später berief man Foscolo an den Lehrstuhl für Rhetorik an der Universität Pavia. Seine Antrittsvorlesung trug den Titel Discorso dell'origine e dell'ufficio della litteratura. Doch bereits nach wenigen Monaten wurde dieser Lehrstuhl verboten. Zurück in Mailand, widmete sich Foscolo wieder seinem eigenen literarischen Schaffen und veröffentlichte seine zweite Tragödie Ajace. Die darin enthaltenen politischen Anspielungen brachten ihm die Ausweisung aus der Lombardei ein. Er ließ sich in Florenz nieder und schuf dort seine Riccarda. Diese Tragödie war ebenfalls ob ihres politischen Inhalts umstritten, und Foscolo sah sich wiederum Repressalien ausgesetzt. Deshalb kehrte er 1813 nach Mailand zurück. Nach der Machtübernahme durch die österreichischen Truppen emigrierte Foscolo nach Hottingen bei Zürich. Im schweizerischen Exil verfasste er gegen Österreich die äußerst bittere Satire Didymi Clerici prophetae minimi hypercalypseos liber singularis. 1816 emigrierte er nach London, wo ihm als berühmtem Schriftsteller quasi alle Türen offen standen. In London entstanden, neben seiner Arbeit bei verschiedenen britischen Zeitschriften und Zeitungen, Saggi sul Petrarca und Discorso sul testo di Dante und er schuf eine vielbeachtete Bearbeitung von Dante Alighieris Divina Commedia. Ab 1823 hielt Foscolo auch Vorlesungen über die italienische Sprache und Literatur. Da Foscolo über seine Verhältnisse lebte, verarmte er trotz gestiegener Einnahmen immer mehr. Gerade beim Kartenspiel gab er mit der Zeit ein kleines Vermögen aus. Völlig verarmt und einsam starb der einst gefeierte Schriftsteller im Alter von 49 Jahren am 10. September 1827 in Turnham Green bei London. Seine letzte Ruhestätte fand er auf dem Friedhof von Chiswick. 1871 wurden seine Überreste nach Italien überführt und in der Kirche Santa Croce zu Florenz begraben. (de)
- Ο Ούγκο Φόσκολο (Ugo Foscolo, πραγματικό βαπτιστικό Niccolò, γνωστός στην Ελλάδα ως Ούγος Φώσκολος, 1778-1827) ήταν Ιταλός ποιητής. (el)
- Ugo FOSCOLO [ugo fOskolo] (6-a de februaro 1778 - 10-a de septembro 1827) naskiĝis en , greka insulo, tiam posedata de la Venecia Respubliko, el greka patrino kaj el venecia patro. Ankoraŭ infano, post la morto de la patro, li vivis kun la familio en Venecio. Dekokjaraĝe li prezentis sian unuan klasikan tragedion ("Tiesto") dediĉitan al Alfieri. Pro liaj demokrataj, revoluciemaj ideoj li estis devigita ekziliĝi al Bologna, tiam ĉefurbo de Cispada Respubliko, kie li verkis "Odo al liberiganto Bonaparte". Sed en 1797 Bonaparte lasas al Aŭstrio la posedon de Venecio: tio dolorigis Foscolo'n, kiu komencis ne plu toleri la politikon de Bonaparte. Li iris al Milano, ĉefurbo de la tiama , kie li interamikiĝas kun Parini kaj interkonatiĝas kun Monti. Kun la francaj soldatoj, kiel oficiro, li batalas en Ĝenovo kontraŭ la aŭstroj; poste li estis kapitano en la itala devizio ĉe la franca armeo. Reveninte al Milano li estis nomumita profesoro pri retoriko ĉe la universitato de Pavio, kie li esperis vivi pace kaj bonstate; sed baldaŭ Napoleono forigis tiun studobjekton kaj tiel Foscolo travivis malriĉe. Temperamente arde pasia, li malŝatis kaj ne toleris flati la potenculojn. Kiam en 1815 Aŭstrio denove regas en Milano, li rifuzas ĵuri fidelecon al la nova reĝimo, kaj elektas la ekzilon, unue en Svislando, poste en Britio, kie li vivis tra malfacilaĵoj kaj malriĉe. Tie li mortis en 1827. En 1871 lia ĉerko estis transportita al Florenco ĉe la preĝejo Santa Croce, kiun li kantis en la poemo "Pri la tomboj", ĉar tie estas entombigitaj Machiavelli, Michelangelo kaj Galileo. Ne multaj estas liaj poeziaj verkoj, sed vere valoraj. Krom la du odoj, klasik-stilaj forme kaj enhave, al du de li amitaj nobelaj virinoj, kaj la poemo "La gracioj" estas elstaraj liaj dekdu sonetoj kaj precipe la poemo "Pri la tomboj". Ankaŭ tri tragediojn li verkis. En liaj verkoj - la epistola romano "La lastaj leteroj de Jacopo Ortis", la traduko el la angla verko de Sterne "Sentimentala vojaĝo", lia epistolaro, kaj liaj eseoj kaj paroladoj - evidentiĝas hela, vigla moderna prozo. (eo)
- Niccolò Hugo Foscolo (isla de Zante, entonces República Veneciana, 6 de febrero de 1778 - Londres, 1827) fue un famoso poeta, escritor y patriota italiano. (es)
- Ugo Foscolo (Zante, 1778ko otsailaren 6a - Turnham Green, Londrestik hurbil, 1827ko irailaren 10a) italiar idazlea izan zen. Aita Veneziakoa zuen, ama, berriz, Greziakoa. Foscolok haurtzaroa Dalmazian igaro zuen, eta ondoren Veneziara joan zen (1794); idazle klasikoak eta modernoak irakurri zituen eta literaturarekiko zaletasun handia izan zuen. Borroka abertzaleek erakarririk, Napoleonen Europak liluratu zuen (Ode a Buonaparte liberatore, 1797), eta austro-errusiarren kontra borrokan jardun zuen, eta ondoren Suitzara (1814), eta azkenik, Londresa (1816) erbesteratu zen. Foscoloren obrak erromantizismo aurreko sentiberatasuna du, antzinako edertasunaren jaierari loturik. Ultime Lettere di Jacopo Ortis (1799) obran Risorgimento garaiko borrokak goretsi zituen. Dei Sepolcri (1806) poema luzean, hildakoenganako jaierak maitasuna luzarazten duela azaltzen du. Le Grazie (1813) obra amaitu gabean Venus, Vesta eta Pallas jainkosak zeruaren eta lurraren arteko bitarteko gisa aurkezten ditu. Foscolo, bere erritmo berriekin, Italia modernoko olerkarien aitzindaria izan zen. (eu)
- Niccolò Ugo Foscolo, né le 6 février 1778 sur l'île de Zante (alors dans la République de Venise, désormais en Grèce), mort le 10 septembre 1827 à Turnham Green, Londres, Angleterre, est un écrivain et poète italien. (fr)
- Ugo Foscolo (6 Februari 1778 – 10 September 1827) adalah penulis, penyair, dan seorang revolusioner asal Italia. Ia adalah seorang atheis. (in)
- Ugo Foscolo (Italian: [ˈuːɡo ˈfoskolo, fɔs-]; 6 February 1778 – 10 September 1827), born Niccolò Foscolo, was an Italian writer, revolutionary and a poet. He is especially remembered for his 1807 long poem Dei Sepolcri. (en)
- 우고 포스콜로(Ugo Foscolo, 1778-1827)는 이탈리아의 시인으로 낭만주의적 색채가 짙은 이다. 이오니아 해상의 섬 잔테에서 출생하였다. 부친 사별 후 베네치아로 옮겨가 그리스·라틴의 고전은 물론 내외 문학상의 깊은 지식을 쌓았다. 후일 조국의 독립을 열망하며 알피에리에 열중하여, 일찍이 젊은 나이로 문명(文名)을 떨쳤다. 나폴레옹의 진보적 사상에 공명하나 그 후 에 의하여 베네치아가 오스트리아에 할양됨을 보고 반(反)나폴레옹 기치를 들었으며 베네치아가 오스트리아의 통치를 받게 되자 반(反)오스트리아의 입장을 취하였다. 그 결과 망명이 불가피해져 1816년 영국으로 건너가서 불우한 가운데 런던에서 객사하였다. 대표작에는 루소의 <신 엘로이즈>나 괴테의 <젊은 베르테르의 슬픔>의 영향을 받은 것으로 보이는 서간체 연애소설 <야코프 오르티스의 최후 편지>(1802)와 그의 로서의 면모를 보이는 우국시 <분묘(墳墓)>(1807)가 있다. (ko)
- ウーゴ・フォスコロ（Ugo Foscolo、1778年2月6日 - 1827年9月10日）は、イタリアの詩人、小説家。イタリアロマン主義初期の人物であり、書簡体小説『ヤーコポ・オルティスの最後の手紙』や長編詩『墳墓』などで知られる。 (ja)
- Ugo Foscolo, nato Niccolò Foscolo (Zante, 6 febbraio 1778 – Londra, 10 settembre 1827), è stato un poeta, scrittore e traduttore italiano di origini greche, uno dei principali letterati del neoclassicismo e del preromanticismo. Fu uno dei più notevoli esponenti letterari italiani del periodo a cavallo fra Settecento e Ottocento, nel quale si manifestarono e cominciavano ad apparire in Italia le correnti neoclassiche e romantiche, durante l'età napoleonica e la prima Restaurazione. Costretto fin da giovane ad allontanarsi dalla sua patria (l'isola greca di Zacinto/Zákynthos, oggi nota in italiano come Zante), allora territorio della Repubblica di Venezia, si sentì esule per tutta la vita, strappato da un mondo di ideali classici in cui era nato e cresciuto, tramite la sua formazione letteraria e il legame con la terra dei suoi antenati (nonostante un fortissimo legame con l'Italia che considerò la sua madrepatria). La sua vita fu caratterizzata da viaggi e fughe, a causa di motivi politici (militò nelle forze armate degli Stati napoleonici, ma in maniera molto critica, e fu un oppositore degli austriaci, a causa del suo carattere fiero, dei suoi sentimenti italiani e delle sue convinzioni repubblicane), ed egli, privo di fede religiosa ed incapace di trovare felicità nell'amore di una donna, avvertì sempre dentro di sé un infuriare di passioni. Come molti intellettuali della sua epoca, si sentì però attratto dalle splendide immagini dell'Ellade, simbolo di armonia e di virtù, in cui il suo razionalismo e il suo titanismo di stampo romantico si stemperano in immagini serene di compostezza neoclassica, secondo l'insegnamento del Winckelmann. Tornato per breve tempo a vivere stabilmente in Italia e nel Lombardo-Veneto (allora ancora parte del Regno d'Italia filofrancese) nel 1813, partì presto in un nuovo volontario esilio e morì povero qualche anno dopo a Londra, nel sobborgo di Turnham Green. Dopo l'Unità, nel 1871, le sue ceneri furono riportate per decreto del governo italiano in patria e inumate nella Basilica di Santa Croce a Firenze, il Tempio dell'Itale Glorie da lui cantato nei Sepolcri (1806). (it)
- Niccolò Ugo Foscolo (ur. 6 lutego 1778 na Zakintos, Wyspy Jońskie, zm. 10 września 1827 w Chiswick, Londyn) – poeta, prozaik i patriota, jedna z największych postaci włoskiej literatury narodowej; wymieniany również jako najsłynniejszy pisarz swojej generacji oraz pierwszy włoski myśliciel skłaniający się ku tendencjom preromantycznym. Twórczość Ugo Foscola, choć niezbyt obfita, odznaczała się prawdziwą różnorodnością zarówno formy, jak i treści; odzwierciedlała przy tym życiowe sprzeczności samego autora, stale wahającego się między romantyczną rozpaczą a zdroworozsądkowym umiarem, szczodrym jakobinizmem a sceptyczną ironią, wreszcie: obsesją śmierci i samobójstwa a kultem czynu. Spoiwem łączącym je wszystkie miał być według poety kult "ostatecznego piękna" − zimnego spokoju antycznych rzeźb przeciwstawionego romantycznemu szaleństwu. Doniosłą rolę odegrały tu również niezwykle liczne przygody erotyczne Foscola, wykreowane na sposób literacki i służące jako tworzywo sztuki. Foscolo pisał między innymi sonety i ody. Choć za najwybitniejsze, a zarazem szczytowe, osiągnięcie Foscola uważa się odę kontemplacyjną, Gracje, współcześnie zapamiętany on został zwłaszcza jako autor autobiograficznej powieści epistolarnej o nieszczęśliwym kochanku, . Jest to jednocześnie jedyne większe dzieło pisarza przetłumaczone na język polski. Innym znanym również w Polsce dziełem poety jest poemat Groby. Początkowo zwolennik klasycyzmu spod znaku klasyki weimarskiej, z czasem zafascynował się ideałami Rewolucji francuskiej by stać się piewcą Napoleona Bonaparte. Napisał nawet odę A Bonaparte liberatore (Do Napoleona wyzwoliciela). Później jednak na wiele lat wyklęty został przez francuską publiczność ze względu na ostrą i otwartą krytykę polityki napoleońskiej. Twórczość literacka Ugo Foscola, jakkolwiek różnorodna w stylu i treści, mocno związana była z przemianami kulturowymi i społecznymi we Włoszech pierwszej połowy XIX wieku, toteż powstawała ona w atmosferze głębokiego kryzysu charakteryzującego przejście od klasycyzującego Oświecenia do sentymentalnego preromantyzmu, który z czasem przekształcił się w romantyzm. (pl)
- Ugo Foscolo (geboren als Niccolò Foscolo) (Zakynthos, 6 februari 1778 - Turnham Green, 10 september 1827) was een in Griekenland geboren Italiaanse schrijver, revolutionair en dichter. Foscolo was een van de belangrijkste letterkundigen uit de periode van het neoclassicisme en het preromantisme. In de Italiaanse litteratuur kan hij beschouwd worden als een overgangsfiguur tussen het Settecento en het Ottocento. (nl)
- Ugo Foscolo (nascido Niccolò Foscolo; 6 de fevereiro de 1778 em Zacinto - 10 de setembro de 1827 em Turnham Green), foi um escritor italiano, revolucionário e poeta. Ele é especialmente lembrado por seu longo poema de 1807, Dei Sepolcri. (pt)
- Никколо́ Уго Фо́сколо (итал. Niccolò Ugo Foscolo; 6 февраля 1778, Закинф — 10 сентября 1827, Тёрнем-Грин) — итальянский поэт и филолог. (ru)
- Niccolò Ugo Foscolo, född 6 februari 1778 på Zakynthos, som vid den tiden hörde till Republiken Venedig, död 10 september 1827 i , nära London, var en italiensk författare och professor i litteratur, som tvingades gå i exil. Foscolos skönlitteratur brukar föras till den italienska förromantiken. Han var även verksam som översättare till både italienska och engelska (Dante, Petrarca, Lawrence Sterne). (sv)
- Уґо Фосколо (італ. Ugo Foscolo; 6 лютого 1778, Закінф — 10 вересня 1827, ) — італійський поет, письменник, філолог. (uk)
- 乌戈·福斯科洛（義大利語：Ugo Foscolo，1778年2月6日－1827年9月10日），出生姓名尼科洛·福斯科洛（Niccolò Foscolo），已故意大利小说作家、诗人、文艺评论家及革命家，其主要作品有书信体小说《雅科波·奥尔蒂斯的最后书简》和诗歌《墓地哀思》，前者将新古典主义风格和前浪漫主义风格有机结合，后者既有史诗的气势磅礴，又有挽歌的荡气回肠。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Niccolò Ugo Foscolo (illa de Zacint, al jònic que aleshores pertanyia a la República de Venècia i ara pertany a Grècia, 6 de febrer de 1778 - Londres, 1827), poeta i patriota italià. (ca)
- Niccolò Ugo Foscolo (6. února 1778, Zakynthos – 10. září 1827, Londýn) byl italský preromantický básník, spisovatel a překladatel. Byl stoupencem sjednocení a samostatnosti Itálie a aktivně se zapojil do vojenských a politických akcí během napoleonských válek. Nesouhlas s výsledným uspořádáním po jejich ukončení ho přiměl odejít v roce 1816 do emigrace, kde strávil zbytek života. (cs)
- Ο Ούγκο Φόσκολο (Ugo Foscolo, πραγματικό βαπτιστικό Niccolò, γνωστός στην Ελλάδα ως Ούγος Φώσκολος, 1778-1827) ήταν Ιταλός ποιητής. (el)
- Niccolò Hugo Foscolo (isla de Zante, entonces República Veneciana, 6 de febrero de 1778 - Londres, 1827) fue un famoso poeta, escritor y patriota italiano. (es)
- Niccolò Ugo Foscolo, né le 6 février 1778 sur l'île de Zante (alors dans la République de Venise, désormais en Grèce), mort le 10 septembre 1827 à Turnham Green, Londres, Angleterre, est un écrivain et poète italien. (fr)
- Ugo Foscolo (6 Februari 1778 – 10 September 1827) adalah penulis, penyair, dan seorang revolusioner asal Italia. Ia adalah seorang atheis. (in)
- Ugo Foscolo (Italian: [ˈuːɡo ˈfoskolo, fɔs-]; 6 February 1778 – 10 September 1827), born Niccolò Foscolo, was an Italian writer, revolutionary and a poet. He is especially remembered for his 1807 long poem Dei Sepolcri. (en)
- 우고 포스콜로(Ugo Foscolo, 1778-1827)는 이탈리아의 시인으로 낭만주의적 색채가 짙은 이다. 이오니아 해상의 섬 잔테에서 출생하였다. 부친 사별 후 베네치아로 옮겨가 그리스·라틴의 고전은 물론 내외 문학상의 깊은 지식을 쌓았다. 후일 조국의 독립을 열망하며 알피에리에 열중하여, 일찍이 젊은 나이로 문명(文名)을 떨쳤다. 나폴레옹의 진보적 사상에 공명하나 그 후 에 의하여 베네치아가 오스트리아에 할양됨을 보고 반(反)나폴레옹 기치를 들었으며 베네치아가 오스트리아의 통치를 받게 되자 반(反)오스트리아의 입장을 취하였다. 그 결과 망명이 불가피해져 1816년 영국으로 건너가서 불우한 가운데 런던에서 객사하였다. 대표작에는 루소의 <신 엘로이즈>나 괴테의 <젊은 베르테르의 슬픔>의 영향을 받은 것으로 보이는 서간체 연애소설 <야코프 오르티스의 최후 편지>(1802)와 그의 로서의 면모를 보이는 우국시 <분묘(墳墓)>(1807)가 있다. (ko)
- ウーゴ・フォスコロ（Ugo Foscolo、1778年2月6日 - 1827年9月10日）は、イタリアの詩人、小説家。イタリアロマン主義初期の人物であり、書簡体小説『ヤーコポ・オルティスの最後の手紙』や長編詩『墳墓』などで知られる。 (ja)
- Ugo Foscolo (geboren als Niccolò Foscolo) (Zakynthos, 6 februari 1778 - Turnham Green, 10 september 1827) was een in Griekenland geboren Italiaanse schrijver, revolutionair en dichter. Foscolo was een van de belangrijkste letterkundigen uit de periode van het neoclassicisme en het preromantisme. In de Italiaanse litteratuur kan hij beschouwd worden als een overgangsfiguur tussen het Settecento en het Ottocento. (nl)
- Ugo Foscolo (nascido Niccolò Foscolo; 6 de fevereiro de 1778 em Zacinto - 10 de setembro de 1827 em Turnham Green), foi um escritor italiano, revolucionário e poeta. Ele é especialmente lembrado por seu longo poema de 1807, Dei Sepolcri. (pt)
- Никколо́ Уго Фо́сколо (итал. Niccolò Ugo Foscolo; 6 февраля 1778, Закинф — 10 сентября 1827, Тёрнем-Грин) — итальянский поэт и филолог. (ru)
- Niccolò Ugo Foscolo, född 6 februari 1778 på Zakynthos, som vid den tiden hörde till Republiken Venedig, död 10 september 1827 i , nära London, var en italiensk författare och professor i litteratur, som tvingades gå i exil. Foscolos skönlitteratur brukar föras till den italienska förromantiken. Han var även verksam som översättare till både italienska och engelska (Dante, Petrarca, Lawrence Sterne). (sv)
- Уґо Фосколо (італ. Ugo Foscolo; 6 лютого 1778, Закінф — 10 вересня 1827, ) — італійський поет, письменник, філолог. (uk)
- 乌戈·福斯科洛（義大利語：Ugo Foscolo，1778年2月6日－1827年9月10日），出生姓名尼科洛·福斯科洛（Niccolò Foscolo），已故意大利小说作家、诗人、文艺评论家及革命家，其主要作品有书信体小说《雅科波·奥尔蒂斯的最后书简》和诗歌《墓地哀思》，前者将新古典主义风格和前浪漫主义风格有机结合，后者既有史诗的气势磅礴，又有挽歌的荡气回肠。 (zh)
- Ugo FOSCOLO [ugo fOskolo] (6-a de februaro 1778 - 10-a de septembro 1827) naskiĝis en , greka insulo, tiam posedata de la Venecia Respubliko, el greka patrino kaj el venecia patro. Ankoraŭ infano, post la morto de la patro, li vivis kun la familio en Venecio. Dekokjaraĝe li prezentis sian unuan klasikan tragedion ("Tiesto") dediĉitan al Alfieri. Pro liaj demokrataj, revoluciemaj ideoj li estis devigita ekziliĝi al Bologna, tiam ĉefurbo de Cispada Respubliko, kie li verkis "Odo al liberiganto Bonaparte". Sed en 1797 Bonaparte lasas al Aŭstrio la posedon de Venecio: tio dolorigis Foscolo'n, kiu komencis ne plu toleri la politikon de Bonaparte. (eo)
- Ugo Foscolo, neugr. Oúgos Fóskolos (Ούγος Φώσκολος), eigentl. Niccolò Foscolo, (* 6. Februar 1778 in Zákynthos; † 10. September 1827 in bei London) war ein italienischer Dichter. Foscolo entstammt einer der alten Familien Venedigs. Er war der Sohn des Arztes und dessen griechischer Ehefrau Diamantina Spathis. Sein Vater leitete seit 1774 das Krankenhaus in Split, als er 1788 starb, hinterließ er die Familie in großen Schwierigkeiten. Deshalb ließ sich die Mutter 1792 mit Ugo wieder in Venedig nieder. (de)
- Ugo Foscolo (Zante, 1778ko otsailaren 6a - Turnham Green, Londrestik hurbil, 1827ko irailaren 10a) italiar idazlea izan zen. Aita Veneziakoa zuen, ama, berriz, Greziakoa. Foscolok haurtzaroa Dalmazian igaro zuen, eta ondoren Veneziara joan zen (1794); idazle klasikoak eta modernoak irakurri zituen eta literaturarekiko zaletasun handia izan zuen. Borroka abertzaleek erakarririk, Napoleonen Europak liluratu zuen (Ode a Buonaparte liberatore, 1797), eta austro-errusiarren kontra borrokan jardun zuen, eta ondoren Suitzara (1814), eta azkenik, Londresa (1816) erbesteratu zen. Foscoloren obrak erromantizismo aurreko sentiberatasuna du, antzinako edertasunaren jaierari loturik. Ultime Lettere di Jacopo Ortis (1799) obran Risorgimento garaiko borrokak goretsi zituen. Dei Sepolcri (1806) poema luz (eu)
- Ugo Foscolo, nato Niccolò Foscolo (Zante, 6 febbraio 1778 – Londra, 10 settembre 1827), è stato un poeta, scrittore e traduttore italiano di origini greche, uno dei principali letterati del neoclassicismo e del preromanticismo. Fu uno dei più notevoli esponenti letterari italiani del periodo a cavallo fra Settecento e Ottocento, nel quale si manifestarono e cominciavano ad apparire in Italia le correnti neoclassiche e romantiche, durante l'età napoleonica e la prima Restaurazione. (it)
- Niccolò Ugo Foscolo (ur. 6 lutego 1778 na Zakintos, Wyspy Jońskie, zm. 10 września 1827 w Chiswick, Londyn) – poeta, prozaik i patriota, jedna z największych postaci włoskiej literatury narodowej; wymieniany również jako najsłynniejszy pisarz swojej generacji oraz pierwszy włoski myśliciel skłaniający się ku tendencjom preromantycznym. Foscolo pisał między innymi sonety i ody. (pl)
|
