Sveda signolingvo
| Sveda signolingvo | |
| svede Svenskt teckenspråk | |
| signolingvo • lingvo • moderna lingvo | |
|---|---|
| Swedish Sign Language family | |
| Parolata en | Svedio |
| Parolantoj | 8 000 |
| Signantoj | ĉ. 10 000 |
| Lingvaj kodoj | |
| Lingvaj kodoj | |
| ISO 639-2 | sgn-SW |
| ISO 639-3 | swl |
| Glottolog | swed1236 |
| Angla nomo | Swedish Sign Language |
| Franca nomo | langue des signes suédoise |
La sveda signolingvo (svede Svenskt teckenspråk, ofte pli mallonge nur teckenspråk) estas gestlingvo uzata en Svedio. Temas pri la unua aŭ preferata lingvo de proksimume 10 000 surdaj homoj en Svedo. La lingvo utiligas spacon kaj engaĝas movojn kaj aranĝojn de la manoj, korpo, vizaĝo, kaj kapo. Miloj da pliaj homoj kiuj estas ne surdaj ankaŭ uzas la signolingvon, kiel parencoj de surdaj homoj, signolingvaj interpretistoj kaj aliaj kiuj havas kontakton kun la surda komunumo.
La sveda signolingvo ekhavis oficialan statuson kiel ”la lingvo de surduloj” en 1981. Depost 1983, ĝi estas ĝenerale uzata kiel instrulingvo en svedaj lernejoj por surduloj. Antaŭe, la instruado okazis pere de liplegenda sveda parollingvo, ĉar politike superregis la strebado integri la surdulojn en la ceteran socion, kaj minoritataj lingvoj estis subpremataj pli ĝenerale. De post oficialigo de la sveda signolingvo, la parollingvo ne plu estas instruata al surduloj, sed tamen la skriblingvo.
La finna signolingvo originis el la sveda signolingvo, kvankam la finna parollingvo ne parencas al la sveda. Pro tio finnaj surduloj pli bone komprenas svedajn surdulojn ol parolantaj finnoj komprenas parolantajn svedojn.
