Przejdź do zawartości

Anatolij Kaszpirowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anatolij Kaszpirowski
Анатолій Кашпіровський
Ilustracja
Anatolij Kaszpirowski (2016)
Pełne imię i nazwisko

Anatolij Mychajłowicz Kaszpirowski

Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1939
Płoskirów

Zawód, zajęcie

psychiatra, psychoterapeuta, polityk

Uczelnia

Państwowy Uniwersytet Medyczny w Winnicy im. Mikołaja Pirogowa

Partia

Liberalno-Demokratyczna Partia Rosji

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Anatolij Mychajłowicz Kaszpirowski (ukr. Анатолій Михайлович Кашпіровський, ros. Анато́лий Миха́йлович Кашпиро́вский; ur. 11 sierpnia 1939 w Płoskirowie) – ukraiński i rosyjski psychiatra i psychoterapeuta, doktor nauk medycznych[1]. Zdobył sławę na polu medycyny niekonwencjonalnej, występując publicznie jako hipnotyzer.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. W młodości uprawiał z sukcesami boks i podnoszenie ciężarów. Za osiągnięcia sportowe otrzymał tytuł Mistrza Sportu ZSRR[2]. W 1962 roku ukończył Państwowy Instytut Medyczny w Winnicy ze specjalizacjami „lekarz psychiatra” i „lekarz psychoterapeuta”. Następnie przez 25 lat pracował jako lekarz w szpitalach psychiatrycznych. W 1987 roku został psychoterapeutą radzieckiej kadry narodowej w podnoszeniu ciężarów[3].

Powszechną sławę zdobył w 1989 roku, przeprowadzając na antenie państwowej telewizji seanse hipnozy. Transmisje cieszyły się wielką oglądalnością, a wielu widzów przypisywało tym seansom właściwości uzdrowicielskie. Według nich miały one leczyć szeroką gamę chorób i dolegliwości: od raka po alkoholizm i wypadanie włosów[2]. Ministerstwo Zdrowia ZSRR w oficjalnym oświadczeniu nazwało ten fenomen „zbiorową psychozą”, jak się bowiem okazało, część z rzekomo uzdrowionych trafiała do szpitali z objawami chorób psychicznych[2][3]. Po 6. seansie program Kaszpirowskiego zdjęto z anteny.

Hipnotyzer zdobył również popularność poza granicami ZSRR. Jego seanse emitowane były w Polsce (przez TVP), Niemczech, Czechach, na Węgrzech, a także w Izraelu[2]. W 1990 roku po raz pierwszy przyjechał na tournée do Polski na zaproszenie Mirosława Kulisia, który w latach 1990–1993 był organizatorem spotkań w Polsce, Czechosłowacji i Bułgarii z jego udziałem[4]. W 1990 roku zdobył przyznaną w głosowaniu telewidzów pozaregulaminową statuetkę Wiktora dla osobowości telewizyjnej roku w Polsce[5].

Kaszpirowskiego wspierał Jegor Ligaczow[6]. Po upadku ZSRR przyjął obywatelstwo Federacji Rosyjskiej i zaangażował się w politykę. W 1993 roku został wybrany deputowanym do Dumy Państwowej z ramienia Liberalno-Demokratycznej Partii Rosji. W 1995 roku popadł w konflikt z liderem partii Władimirem Żyrinowskim i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie działał w społeczności rosyjskich imigrantów, lecząc z otyłości[2].

W 2009 roku o postaci Kaszpirowskiego przypomniała telewizja NTV[7]. Poprowadził on na jej antenie serię programów dokumentalnych pt. „Seans z Kaszpirowskim”, których tematem były zjawiska paranormalne[8].

W 2020 roku ukazała się książka Gabriela Michalika pt. Kaszpirowski. Sen o wszechmocy[9][10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Татьяна Ромашенкова, Кашпировский вернулся [online], Огонек [dostęp 2009-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2005-12-20] (ros.).
  2. ↑ a b c d e Андрей Шаврей, Кашпировский. Иногда они возвращаются [online], ЖЗЛ.lv, 13 września 2009 [dostęp 2009-10-04] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-15] (ros.).
  3. ↑ a b А.Кашпировского привлекли к ответственности [online], РБК-Украина, 19 grudnia 2006 [dostęp 2009-10-04] [zarchiwizowane z adresu 2007-01-03] (ros.).
  4. ↑ Telewizja Polska S.A, Portret z pamięci - Mirosław Kuliś (21.04.2024) [online], lodz.tvp.pl [dostęp 2024-06-01] (pol.).
  5. ↑ Małgorzata Piwowar: Zamknijcie oczy, bądźcie swobodni. Rzeczpospolita, 22 października 2009. [dostęp 2012-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (20180725)].
  6. ↑ Grzegorz Górny. Nowe kulty i sekty w świecie postsowieckim. „Teologia Polityczna”. 2/2004-2005. 
  7. ↑ Wacław Radziwinowicz: Powtórne przyjście Kaszpirowskiego. gazeta.pl, 2 marca 2009. [dostęp 2009-03-02].
  8. ↑ Сеанс с Кашпировским [online], Ассоциация „Наше кино” [dostęp 2012-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-14] (ros.).
  9. ↑ Gabriel Michalik: Kaszpirowski. Sen o wszechmocy. Agora, 2020. [dostęp 2021-02-11]. (pol.).
  10. ↑ Stasia Budzisz: Adin, dwa, tri – Kaszpirowski. Krytyka Polityczna, 2020-03-20. [dostęp 2021-02-11]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anatolij_Kaszpirowski&oldid=74996273”