Przejdź do zawartości

Iustin Dżanelidze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iustin Dżanelidze
იუსტი ჯანელიძე
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1883
Samtredia

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1950
Leningrad

Zawód, zajęcie

lekarz (chirurg)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru

Iustin Iwlianowicz Dżanelidze (ros. Иустин Ивлианович Джанелидзе, gruz. იუსტი ივლიანე ჯანელიძე; ur. 20 lipca?/1 sierpnia 1883 we wsi Samtredia, zm. 14 stycznia 1950 w Leningradzie) – radziecki chirurg i wojskowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w gruzińskiej rodzinie chłopskiej. W 1903 ukończył gimnazjum klasyczne w Kutaisi, później studiował na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Charkowskiego, z którego w 1905 został wydalony za udział w rozruchach studenckich. Później studiował medycynę na Uniwersytecie Genewskim, gdzie uzyskał dyplom. Po powrocie do Rosji w 1910 zdał eksternistycznie egzamin i otrzymał dyplom lekarza na Uniwersytecie Moskiewskim, a w 1911 zdał egzamin w Wojskowej Akademii Medycznej na doktora medycyny. Następnie pracował w Petersburskim Żeńskim Instytucie Medycznym w dziale chirurgii szpitalnej.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został powołany do rosyjskiej armii, pracował jako lekarz wojskowego pociągu sanitarnego, w 1918 został zdemobilizowany i potem wrócił do Piotrogrodu, gdzie pracował w dziale chirurgii ogólnej Piotrogrodzkiego Instytutu Medycznego. Od 1927 do 1943 kierował działem chirurgii ogólnej Leningradzkiego Instytutu Medycznego, w listopadzie 1939 został powołany do Armii Czerwonej na stanowisko głównego chirurga Marynarki Wojennej. Odegrał dużą rolę w organizowaniu leczenia rannych w wojnie z Finlandią i później w wojnie z Niemcami.

Od 1942 do 1945 kierował kliniką Marynarki Wojennej i jednocześnie 1943-1945 był szefem działu chirurgii szpitalnej Wojskowo-Morskiej Akademii Medycznej ewakuowanej do miasta Kirow. W 1944 został akademikiem dopiero co założonej Akademii Nauk Medycznych ZSRR, a w 1946 zastępcą głównego chirurga Sił Zbrojnych ZSRR i prezesem Zarządu Wszechzwiązkowego Stowarzyszenia Chirurgów (po śmierci Burdenki).

12 maja 1943 otrzymał stopień generała porucznika służby medycznej. Był osobą bezpartyjną.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]