Jump to content

Հռոմեական ողջույն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Հռոմեական ողջույն
ՏեսակԺեստ
ԵնթադասԶինվորական ողջույն
 Roman salutes Վիքիպահեստում

Հռոմեական ողջույն, զինվորական ողջույն, ողջույնի ժեստ, որի ժամանակ աջ ձեռքը ձգված ուղիղ ափով և մատներով առաջ է մեկնվում։ Որոշ տարբերակներում թևը բարձրացվում է անկյան տակ, իսկ մյուսներում այն մեկնվում է առաջ` գետնին զուգահեռ։ Առաջինը սովորաբար համարվում է ֆաշիզմի խորհրդանիշ, որը հիմնված էր հին Հռոմին վերագրվող սովորույթի վրա[1]։ Այնուամենայնիվ, լատինական ոչ մի տեքստ նման նկարագրություն չի տալիս, և հռոմեական արվեստի գործերը, որոնք ցուցադրում են ողջույնի ժեստերը, քիչ նմանություն ունեն ժամանակակից հռոմեական ողջույնի հետ[1]։

Ժակ Լուի Դավիդի «Հորացիոսների երդումը» (1784) նկարից սկսած՝ ժեստի ասոցիացիա առաջացավ հռոմեական հանրապետական և կայսերական մշակույթի հետ։ Ժեստը և դրա նույնացումը հռոմեական մշակույթի հետ հետագայում զարգացան նեոդասական արվեստի այլ գործերում։ Միացյալ Նահանգներում հավատարմության երդման համար նմանատիպ ողջույնը, որը հայտնի է որպես Բելամիի ողջույն, ստեղծվել է Ֆրենսիս Բելամիի կողմից 1892 թվականին։ Ժեստն ավելի մանրամասն նկարագրվել է ժողովրդական մշակույթում 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին պիեսներում և ֆիլմերում, որոնք ներկայացնում են ողջույնը որպես հին հռոմեական սովորույթ։ Դրանց թվում է 1914 թվականի իտալական «Քաբիրիա» (Cabiria) ֆիլմը, որի խորագրերը գրել է ազգայնական բանաստեղծ Գաբրիել դ'Անունցիոն։ Դ'Անունցիոն կինեմատոգրաֆիկորեն պատկերված այդ ողջույնը փոխառել է որպես նեոկայսերական ծես, երբ 1919 թվականի սեպտեմբերի 12-ին ղեկավարում էր Ֆյումեի օկուպացիան։

Դ'Անունցիոյի ազդեցության շնորհիվ ժեստը շուտով դարձավ իտալական ֆաշիստական շարժման խորհրդանշական ռեպերտուարի մաս։ 1923 թվականին ողջույնն աստիճանաբար ընդունվեց իտալական ֆաշիստական ռեժիմի կողմից։ Այնուհետև այն ընդունվեց և 1926 թվականին պարտադիր դարձավ Նացիստական կուսակցության համար, և ազգային նշանավորություն ձեռք բերեց Գերմանիայում, երբ նացիստները վերցրին իշխանությունը 1933 թվականին։ Այն ընդունվեց նաև այլ ֆաշիստական, ծայրահեղ աջ և ծայրահեղ ազգայնական շարժումների կողմից։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից ի վեր Գերմանիայում, Ավստրիայում, Չեխիայում, Սլովակիայում և Լեհաստանում քրեական հանցագործություն է համարվում ողջույնի նացիստական տարբերակի կիրառումը։ Իտալիայում դրա օգտագործման իրավական սահմանափակումներն ավելի մեղմ են, և այնտեղ օգտագործումը հակասություններ է առաջացրել[Ն 1]: Ժեստը և դրա տարատեսակները շարունակում են օգտագործվել նեոֆաշիստական, նեոնացիստական և ֆալանգիստական համատեքստերում։

Վաղ հռոմեական աղբյուրներ և պատկերներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տրայանոսի սյան ռելիեֆի մաս, սալիկ LXII[Ն 2]
հեղինակ` Ապոլլոդորոս Դամասկոսցի

Ժամանակակից ժեստը արվում է աջ ձեռքն ուղիղ և ձիգ առաջ պարզելով և մարմնի նկամամբ ուղղահայաց մոտավորապես 135 աստիճանով բարձրացնելով՝ ձեռքի ափը դեպի ներքև, իսկ մատները ձգված և միմյանց կիպ հպված։ Ըստ տարածված տեսակետի՝ այս ողջույնը սկիզբ է առել հին հռոմեական սովորույթից։ Սակայն այս նկարագրությունը անհայտ է հռոմեական գրականության մեջ և երբեք չի հիշատակվում Հռոմի հին պատմաբանների կողմից։ Ոչ մի հռոմեական արվեստի գործ չի ցուցադրում նման ողջույն։ Բարձրացված աջ ձեռքի կամ ձեռքի ժեստը հռոմեական և այլ հնագույն մշակույթներում, որը գոյություն ունի գոյատևած գրականության և արվեստի մեջ, ընդհանուր առմամբ, զգալիորեն տարբերվում է և երբեք նույնական չէ ժամանակակից ուղիղ ձեռքով ողջույնի հետ[1]։

Օկտավիանոս Օգոստոսը (մ.թ.ա.63 - մ.թ.14) Պրիմա Պորտայում[Ն 3]

Աջ ձեռքը (լատին․՝ dextera, dextra - աջ ձեռք, աջ կողմ; հուն․՝ δεξιά - աջ) սովորաբար օգտագործվել է հին աշխարհում՝ որպես վստահության, ընկերության կամ հավատարմության երդման խորհրդանիշ[3]։ Օրինակ, Ցիցերոնը հայտնում է, որ Օկտավիանոսը երդում է տվել Հուլիոս Կեսարին՝ աջ ձեռքն առաջ մեկնած.

«Չնայած այդ երիտասարդը [երիտասարդ Կեսար Օկտավիանոսը] հզոր է և Անտոնիոսին մի լավ կշտամբեց, այնուամենայնիվ, ի վերջո, մենք պետք է սպասենք վերջին։ Բայց ի՜նչ ելույթ։ Նա երդում տվեց հետևյալ խոսքերով. «Եվ, ուրեմն, թող ես հասնեմ իմ հոր մեծարանքներին», և միևնույն ժամանակ նա աջ ձեռքը մեկնեց իր արձանի կողմը» (ոչ թե ներկաների կողմը)[Ն 4]

Ռազմական հաղթանակները հիշատակող քանդակները, ինչպիսիք են Տիտոսի կամարի, Կոնստանդիանոսի կամարի կամ Տրայանոսի սյան վրա գտնվող քանդակները, այս ժամանակաշրջանի արվեստում ձեռքերը բարձրացրած ամենահայտնի օրինակներն են։ Այնուամենայնիվ, այս հուշարձանները չեն ցուցադրում հռոմեական ողջույնի հետ ոչ մի հստակ նմանություն[5]։

Մարկոս Ավրելիոսը (մ.թ.121-180) մ.թ.173-174 թվականների ոսկեդրամի վրա

Ողջունելու նմանատիպ պատկերներ կան հռոմեական քանդակների և մետաղադրամների տեսարաններում, որոնք ցույց են տալիս adlocutio, acclamatio, adventus կամ profectio[6]: Սրանք այն դեպքերն են, երբ բարձրաստիճան պաշտոնյան, օրինակ՝ գեներալը կամ կայսրը, դիմում է մեկին կամ ամբոխին, հաճախ՝ զինվորներին։ Ի տարբերություն ժամանակակից սովորույթի, որտեղ թե՛ առաջնորդը, թե՛ մարդիկ, որոնց նա դիմում է, բարձրացնում են ձեռքերը, այս տեսարանների մեծ մասը ցույց է տալիս, որ բարձրաստիճան պաշտոնյան է միայն բարձրացնում ձեռքը։ Երբեմն դա ողջույնի կամ բարեհաճության նշան է, բայց սովորաբար այն օգտագործվում է ի նշան իշխանության[7]։ Հակառակ պատկերն է diogmites ՝ ռազմական ոստիկանության սպայի ողջույնը, որը բարձրացնում է իր աջ թևը՝ ողջունելու (adventus) իր հրամանատարին ( 2-րդ դարի Եփեսոսի ռելիեֆ)[Ն 5]:

Կայսերական իշխանության ողջույնի ժեստի օրինակ կարելի է տեսնել Պրիմա Պորտայում գտած Օկտավիանոս Օգոստոսի արձանի վրա, որը հետևում է իր ժամանակի հռետորաբանների կողմից սահմանված որոշակի ուղեցույցներին[10]։ «Հռետորաբանություն Հերեննիոսի համար» («Rhetorica ad Herennium» ) գրքում[11] անանուն հեղինակը նշում է, որ հռետորը «կվերահսկի իր մարմինն ամբողջովին և իր տղամարդկային կեցվածքը՝ խոսքի բուռն պահերին թևը երկարացնելով և մեղմ պահերին թևը իջեցնելով»[10]։ Քվինտիլիանոսն իր Հռետորության ուսուցում («Instituto Oratoria») գրքում ասում է. «Փորձագետները թույլ չեն տալիս ձեռքը բարձրացնել աչքերի մակարդակից վեր կամ իջեցնել կրծքից ներքև։ Դա այնքան ճիշտ է, որքան որ սխալ է համարվում ձեռքը ուղիղ գլխի վերև բարձրացնելը կամ այն որովայնից ներքև իջեցնելը։ Այն կարելի է ձգել դեպի ձախ՝ ուսի մակարդակում, բայց դրանից այն կողմ բանի պետք չէ»[10]։

18-19-րդ դարեր Ֆրանսիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Հորացիոսների երդումը» (1784)
նկարիչ` Ժակ Լուի Դավիդ

Ժակ Լուի Դավիդի «Հորացիոսների երդումը» (1784) նկարից սկսած՝ ժեստի ասոցիացիա առաջացավ հռոմեական հանրապետական և կայսերական մշակույթի հետ[Ն 6]: Նկարում երևում է, որ Հորացիոսի երեք որդիները հոր ձեռքով երդվում են իրենց սրերի վրա, որ կպաշտպանեն Հռոմը մինչև մահ[14]։ Այն հիմնված է Լիվիոսի կողմից նկարագրված պատմական իրադարձության վրա (Գիրք I, բաժիններ 24-6) և մշակված Դիոնիսիոսի կողմից «Հռոմեական հնություններ» (Roman Antiquities, Գիրք III) գրքում[15]։ Սակայն Դավիթի նկարում պատկերված պահը իրադարձության մասին հենց նրա պատկերացումն է[16]։ Ոչ Լիվիոսը, ոչ Դիոնիսիոսը չեն նշում երդման որևէ դրվագ[14]։ Դիոնիսիոսի մասին ավելի մանրամասն աղբյուրը, հայտնում է, որ հայրը իր որդիներին է թողել կռվելու որոշումը, այնուհետև ձեռքերը բարձրացրել է դեպի երկինք՝ շնորհակալություն հայտնելու աստվածներին[16]։

«Հորացիոսների երդումը» նկարի կենտրոնում եղբայրների հայրն է՝ դեմքով ձախ։ Նա երկու ձեռքերը վեր է բարձրացրել։ Նա ձախ ձեռքով բռնել է երեք սուր, իսկ աջը դատարկ է, մատները բաց Դիտողին ամենամոտ եղբոր ձեռքը գրեթե հորիզոնական է։ Ձախ կողմում գտնվող եղբայրների ձեռքերը առաջին եղբորից և իրարից մի փոքր բարձր են։ Եթե առաջին եղբայրը երկարացրել է իր աջ ձեռքը, ապա մյուս երկուսը երկարացրել են իրենց ձախը։ Մեկը մյուսից ավելի վեր բարձրացված ձեռքերի հաջորդականությունը նմանեցվում է ժեստի, որը մոտ է Իտալիայում 20-րդ դարում ֆաշիստների կողմից օգտագործված ոճին, թեև «սխալ» ձեռքերով[16]։

Եղբայրները մեկնում են իրենց ձեռքերը ողջույնի համար, որն այդ ժամանակվանից ասոցացվում է բռնակալության հետ։ Անտիկ ժամանակաշրջանի «Կեցցե Կեսարը» (չնայած Հորացիոսների ժամանակ Կեսարը դեռ չէր ծնվել) վերածվեց մեր ժամանակաշրջանի «Հեյլ Հիտլերի»։ Եղբայրական մտերմությունը, որը առաջացել է հաղթանակի կամ մահվան բացարձակ սկզբունքներին Հորացիոսների նվիրումից ... սերտորեն կապված է եղբայրական կարգի հաստատման հետ... Ավտորիտար պետության ներուժը մեկ` բացառիկ խմբին ամբողջական կողմ լինելու կամ կույր հնազանդության մեջ է[13]։
- Արվեստի պատմաբան Ալբերտ Բոյմի վերլուծությունը «Հորացիոսների երդումը» (1784) նկարի մասին

1789 թվականի ֆրանսիական հեղափոխությունից հետո Դավիդին հանձնարարվել է նույն ոճով պատկերել հեղափոխական կառավարության ձևավորումը։ «Երդում թենիսի կորտում» (1792) նկարում Ազգային ժողովի բոլոր անդամները պատկերված են ձեռքերը պարզած, միասնական դեպի վեր ուղղված ժեստով (որը համեմատելի է Հորացիոսների ժեստի հետ), երբ նրանք երդվում են ստեղծել նոր սահմանադրություն[17]։ Այդպես էլ անավարտ մնացած այդ հսկայական գծանկարը «Հորացիոսների երդումը» նկարի հետ մեկտեղ ցուցադրվել է 1791 թվականին։ Դավիդը փոխանցում է մտքի և մարմնի միասնությունը՝ ծառայելով հայրենասիրական իդեալին, ինչպես «Հորացիոսների երդումը» նկարում։ Բայց այս գծանկարում նա թեման ավելի հեռուն է տանում` միավորելով մարդկանց ոչ միայն ընտանեկան կապերով, այլև տարբեր դասերի, կրոնների և փիլիսոփայական հայացքներով մարդկանց[13]։

Այն բանից հետո, երբ հանրապետական կառավարությունը փոխարինվեց Նապոլեոնի կայսերական ռեժիմով, Դավիդը հետագայում կիրառեց կայսերական երդման ժեստը «Արծվի ստանդարտների բաշխումը» (The Distribution of the Eagle Standards, 1810) նկարում[18]։ Բայց, ի տարբերություն հանրապետական իդեալները ներկայացնող նրա նախորդ նկարների, «Արծիվ ստանդարտներում» հավատարմության երդումը տրված է կենտրոնական իշխանության գործչին և կայսերական ձևով[18]։ Բոյմը երդման նկարների շարքը տեսնում է որպես «հեղափոխության պատմության առանցքային զարգացումների կոդավորում և նրա գագաթնակետ Նապոլեոնյան ավտորիտարիզմում»[19]։

Կայսերական երդումը երևում է այլ նկարներում, օրինակ՝ Ժան-Լուի Ժերոմի «Ողջույն, Կեսար, մահվան գնացողները ողջունում են ձեզ» (Ave Caesar! Morituri te salutant ) 1859 թվականի նկարում[20]։ Այս նկարում գլադիատորները բոլորը բարձրացնում են իրենց աջ կամ ձախ ձեռքերը՝ ձեռքին եռաժանի և այլ զենքեր[20]։ Նրանց ողջույնը հայտնի լատիներեն արտահայտություն է, որը մեջբերում է Սվետոնիոսի, «Տասներկու Կեսարների կյանքը» գրքում[21]։ Չնայած հետագա ժամանակներում լայն տարածում է գտել այս արտահայտությունը, այն անհայտ է հռոմեական պատմության մեջ, եթե հաշվի չառնել այս անկախ գործածությունը, և կասկածելի է, թե արդյոք դա երբևէ սովորական ողջույն է եղել, ինչպես հաճախ են ասվում է[22]։ Ավելի հավանական էր, որ դա լիներ հուսահատ գերիների և մահվան դատապարտված հանցագործների կոչ[23]։

Ժակ Լուի Դավիդի նկարներ
«Երդում թենիսի կորտում» ( 1791) «Արծվի ստանդարտների բաշխումը» (1810) «Ողջույն, Կեսար, մահվան գնացողները ողջունում են ձեզ» (1859)

19-20-րդ դարեր Միացյալ Նահանգներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1892 թվականի հոկտեմբերի 12-ին Բելլամիի ողջույնը ցուցադրվեց որպես ձեռքի շարժում՝ ուղեկցելու ԱՄՆ-ում Հավատարմության երդմանը։ Ողջույնի ժեստի հեղինակը Ջեյմս Բ. Ափհամն էր՝ The Youth's Companion ամերիկյան մանկական ամսագրի տնօրենի կրտսեր գործընկեր և խմբագիր, որի հետ աշխատում էր Բելլամին[24]։ Բելլամին նմանակել է Ափհամին, երբ վերջինս դպրոցներին դրոշներ հանձնելիս երդման խոսքեր էր ասում. զինվորական ողջույնի կեցվածք էր ընդունում, շրխկոցով սեղմում կրունկները և ասում. «Այժմ դրոշը վերևում է, ես մոտենում եմ պատիվ տալու, ասում եմ՝ «հավատարմության երդում եմ տալիս իմ դրոշին», ես մեկնում եմ իմ աջ ձեռքը և բարձր եմ պահում այն, մինչ ասում եմ հաջորդող հուզիչ խոսքերը»[24]։

Երբ ֆաշիզմը տիրեց Եվրոպայում, հակասությունները աճեցին Բելամիի ողջույնի օգտագործման վերաբերյալ՝ հաշվի առնելով դրա նմանությունը հռոմեական ողջույնի հետ։ Երբ 1939 թվականին սկսվեց պատերազմը, հակասությունները սաստկացան։ Դպրոցների խորհուրդները ամբողջ երկրում վերանայեցին ողջույնը՝ նմանությունից խուսափելու համար։ Դրան ընդդիմացան Միացյալ Նահանգների դրոշի ասոցիացիան և Ամերիկյան հեղափոխության դուստրեր կազմակերպությունները, որոնք կարծում էին, որ տեղին չէ, որ ամերիկացիները ստիպված լինեն փոխել ավանդական դարձած ողջույնը, միայն այն պաատճառով, որ նման ժեստ են ընդունել նաև ուրիշները[25]։

Դպրոցականները հավատարմության երդում են տալիս ԱՄՆ դրոշին

1942 թվականի հունիսի 22-ին Ամերիկյան լեգեոնի և Օտար պատերազմների վետերանների հորդորով Կոնգրեսն ընդունեց Public Law 77-623 հանրային օրենքը, որը կոդավորեց դրոշը ցուցադրելու և հավատարմության երդում տալու համար օգտագործվող վարվելակարգը։ Սա ներառում էր Բելամիի ողջույնի օգտագործումը, մասնավորապես, որ խոստումը «կատարվի՝ կանգնելով աջ ձեռքը սրտի վրա, «իմ դրոշին» բառերն ասելիս աջ ձեռքը երկարացնելով, ափը վերև, դեպի դրոշը և պահելով այս դիրքը մինչև երդման վերջում ձեռքը ներքև իջեցնելը»։ Կոնգրեսը չի քննարկել կամ հաշվի չի առել ողջույնի օգտագործման շուրջ վեճը։ Ավելի ուշ Կոնգրեսը չեղարկեց ողջույնը 1942 թվականի դեկտեմբերի 22-ին, երբ ընդունեց Public Law 77-829 հանրային օրենքը։ Ի թիվս այլ փոփոխությունների, այն վերացրեց Բելամիի ողջույնը և փոխարինեց այն պայմանով, որ խոստումը «կատարվի աջ ձեռքը սրտի տակ դրած»[26]։

20-րդ դարի սկիզբ, թատրոնում և կինոյում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հռոմեական ողջույնի ժեստը, որն արդեն հաստատվել էր Միացյալ Նահանգներում Բելամիի ողջույնի միջոցով, վերագրվում է նաև Բրոդվեյում Բեն-Հուր պիեսի ներկայացմանը[27]։ Պիեսը, որը հիմնված է Լյու Ուոլեսի «Բեն-Հուր. Քրիստոսի հեքիաթը» գրքի հիման վրա, բացվեց Բրոդվեյում 1899 թվականի նոյեմբերին և մեծ հաջողություն է ունեցել[28]։ Լուսանկարներում մի քանի տեսարաններ կան, որտեղ երևում է, որ օգտագործվել է այդ ժեստը։ Դրանցից մեկում Բեն-Հուրը ողջունում է նստած շեյխին, իսկ մյուսում՝ ոչ մեծաթիվ ամբոխը ողջունում է կառքում նստած Բեն-Հուրին[29]։ Ո՛չ Ուոլեսի վեպում, ո՛չ էլ թատերական ներկայացման համար նախատեսված տեքստում հիշատակված չէ բարձրացրած ձեռքի ողջույնը[29]։ Ողջույնն ակնհայտորեն ավելացվել է 19-րդ դարի թատրոնի դերասանական չափազանցված ոճին համապատասխան, որն իր հերթին ազդել է համր կինոյում դերասանական խաղի վրա[30]։

«Կաբիրիա» իտալական համր ֆիլմ, որտեղ փոխառված է հռոմեական ողջույնը որպես նեոկայսերական ծես

Ողջույնը հաճախ հանդիպում է 20-րդ դարի սկզբի ֆիլմերում, որոնք ներկայացնում են անտիկ ժամանակները, ինչպիսիք են ամերիկյան Բեն-Հուրը (1907) և իտալական Ներոնը (1908), թեև այդպիսի ֆիլմերը Հռոմեական ողջույնը բացառապես հռոմեական լինելու չափանիշ չեն կարող հանդիսանալ[31]։ Սպարտակ ֆիլմում (1914 թ.) նույնիսկ ստրուկ Սպարտակն է օգտագործում այն[31]։ Հետագայում օրինակներ են հայտնվում Բեն-Հուրում (1925 թ.) և Սեսիլ Բ.Դեմիլլի Խաչի նշանը (1932 թ.) և Կլեոպատրայում (1934 թ.), չնայած ժեստի կատարումը շարունակ փոփոխվում է[31]։

Առանձնահատուկ ուշագրավ է Ջովաննի Պաստրոնեի «Կաբիրիա» (1914) էպոսիկական ֆիլմում[32]։ Դրա ենթատողերը, կերպարների անունները և ֆիլմի անվանումը վերագրվում է իտալացի ազգայնական Գաբրիելե դ'Աննունցիոյին, որը հայտնի էր որպես «բանաստեղծ-ռազմիկ»[33]։ Ոգեշնչված իտալա-թուրքական պատերազմից, որի ընթացքում Իտալիան նվաճեց հյուսիսաֆրիկյան օսմանյան Տրիպոլիտանիա նահանգը, Պաստրոնեն հետապնդեց քաղաքական անկայուն խնդիր[34]։ Ֆիլմը ընդգծում է Իտալիայի հռոմեական անցյալը և Կարթագենի հասարակության «հրեշավոր» էությունը, որը հակադրվում է հռոմեական հասարակության «ազնվականությանը»[35]։ Կաբիրիան այն ժամանակաշրջանի մի քանի ֆիլմերից մեկն է, որը «օգնեց վերակենդանացնել հեռավոր պատմությունը, որը օրինականացրեց Իտալիայի անցյալը և ոգեշնչեց նրա երազանքները», և որը «հաղորդեց նվաճողական ոգի, որը կարծես թե եկել էր հեռավոր անցյալից», դրանով իսկ կանխագուշակելով «ֆաշիզմի քաղաքական ծեսերը», «շնորհիվ նրա գլխավոր աջակից և այսպես կոչված` իտալական ֆաշիզմի «առաքյալ» Գաբրիելե դ'Աննունցիոյի»[36]։

Հռոմեացիների և աֆրիկացիների կողմից ողջույնի տարատեսակներ են եղել ամբողջ Կաբիրիայում։ Սկրիպիոն օգտագործում է ժեստը մեկ անգամ։ Ֆուլվիուս Աքսիլան՝ պատմվածքի մտացածին հերոսը, երկու անգամ օգտագործում է այն որպես հրաժեշտի ողջույն իր տանտերերին։ Նումիդյան արքա Մասսինիսան՝ Կարթագենյան Հասդրուբալի հյուրը, բարձրացնում է իր աջ ձեռքը` ի պատասխան նրան այդպես ողջունում, մի անգամ էլ նրան այդպես ողջունում է հզոր Մակիստեն։ Արքայադուստր Սոֆոնիսբան և թագավոր Սիֆաքսը փոխադարձաբար ողջունում են միմյանց՝ բարձրացնելով ձեռքերը և իջեցնելով իրենց մարմինները։ Ժեստի բազմազանությունը և այն ազգությունների բազմազանությունը, որոնք օգտագործում են այն Կաբրիայում, դիտվում են որպես լրացուցիչ ապացույց, որ ողջույնը ժամանակակից գյուտ է, որն օգտագործվում է ֆիլմում՝ ընդգծելու հնության էկզոտիկ բնույթը[37]։

20-րդ դարի կիրառություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իտալիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մուսոլինին և Հիտլերը

Դ'Աննունցիոն, ով գրել էր «Կաբիրիա» համր կինոէպոսի ենթագրերը, յուրացրեց ողջույնը, երբ 1919 թվականին գրավեց խորվաթական Ֆիմեն քաղաքը[38]։ Դ'Աննունցիոն նկարագրվել է որպես իտալական ֆաշիզմի Հովհաննես Մկրտիչ[39], քանի որ ֆաշիզմի գրեթե ողջ ծեսը հորինված էր Դ'Անունցիոյի կողմից Ֆիումի օկուպացիայի և «Կառնարոյի իտալական ռեգենտության» ղեկավարության ժամանակ[40]։ Բացի հռոմեական ողջույնից, դրանք ներառում էին պատշգամբի ուղերձը` «Eia, eia, eia! Alalà!» բացականչությունները, դրամատիկ և հռետորական երկխոսությունները ամբոխի հետ և կրոնական խորհրդանիշների օգտագործումը նոր աշխարհիկ միջավայրերում[39]։

Ինչպես Դ'Աննունցիոյի կողմից օգտագործված այլ նեոկայսերական ծեսերը, ողջույնը դարձավ իտալական ֆաշիստական շարժման խորհրդանշական ռեպերտուարի մի մասը։ 1923 թվականի հունվարի 31-ին Կրթության նախարարությունը դպրոցներում դրոշը հարգելու ծիսակատարություն հաստատեց՝ օգտագործելով հռոմեական ողջույնը։ 1925 թվականին, երբ Մուսոլինին սկսեց իր ֆաշիստացումը պետության նկատմամբ, ողջույնը աստիճանաբար ընդունվեց ռեժիմի կողմից, և մինչև 1925 թվականի դեկտեմբերի 1-ը բոլոր պետական քաղաքացիական կառավարիչները պարտավոր էին օգտագործել այն[38]։

Մուսոլինին ստուգում է զորքերը

Իտալիայի ֆաշիստական կուսակցության քարտուղար Աքիլ Ստարաչեն կոչ արեց միջոցներ ձեռնարկել հռոմեական ողջույնի օգտագործումը ընդհանուր առմամբ պարտադիր դարձնելու համար՝ դատապարտելով ձեռքսեղմումը որպես բուրժուական։ Նա նաև գովաբանեց ողջույնը որպես «ավելի հիգիենիկ, ավելի էսթետիկ և ավելի կարճ»։ Նա նաև առաջարկեց, որ հռոմեական ողջույնը չի ենթադրում գլխարկը հանելու անհրաժեշտություն, եթե մեկը ներսում չէ։ 1932 թվականին ողջույնն ընդունվեց որպես ձեռքսեղմման փոխարինող[38]։ 1933 թվականի օգոստոսի 19-ին զինվորականներին հրամայվեց օգտագործել ողջույնը, երբ զինվորների անզեն ջոկատը կանչվում էր թագավորի կամ Մուսոլինիի համար ռազմական պատիվներ մատուցելու համար[41]։

Ժեստի խորհրդանշական արժեքը մեծացավ, և զգացվեց, որ պատշաճ ողջույնը «ազդեցություն է ունեցել ցույց տալու ֆաշիստ մարդու վճռական ոգին, որը մոտ էր Հին Հռոմին»[42]։ Ողջույնը ցույց էր տալիս ֆաշիստի «վճռական ոգին, հաստատակամությունը, լրջությունը և ռեժիմի հիերարխիկ կառուցվածքի ճանաչումն ու ընդունումը»[43]։ Այնուհետև զգացվում էր, որ ճիշտ ֆիզիկական ժեստը բնավորության փոփոխություն բերեց[44]։ Այնուամենայնիվ, կատակելով ասվում էր, որ ֆաշիստական ողջույնի ժամանակ օգտագործվում էր մի ձեռքը, քանի որ իտալացիները հոգնել էին Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ հանձնվելու համար երկու ձեռքերը բարձրացնելուց[45]։

Ենթադրվում էր, որ ձեռքսեղմումը պետք է անհետանար իտալացիների տեսադաշտից և չաղտոտեր նրանց առօրյան։ 1938 թվականին կուսակցությունը վերացրեց ձեռքսեղմումը ֆիլմերում և թատրոնում, իսկ 1938 թվականի նոյեմբերի 21-ին Ժողովրդական մշակույթի նախարարությունը հրամաններ արձակեց, որով արգելվում էր մարդկանց ձեռք սեղմող լուսանկարների հրապարակումը։ Նույնիսկ այցելած բարձրաստիճան անձանց պաշտոնական լուսանկարները ռետուշի են ենթարկվել՝ հեռացնելու նրանց ձեռքսեղմման պատկերը[44]։

Գերմանիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Նացիստական ողջույն

Գերմանիայում 1923 թվականից ի վեր Նացիստական կուսակցության կողմից պարբերաբար օգտագործվող ողջույնը պարտադիր դարձավ շարժման շրջանակներում 1926 թվականին[46]։ Հիտլերյան ողջույնը (Hitlergruß) կոչվում էր և գործում էր որպես կուսակցության ներսում հավատարմության արտահայտություն և որպես ցուցադրական հայտարարություն արտաքին աշխարհին[47]։ Այնուամենայնիվ, չնայած հնազանդության արտաքին դրսևորման այս պահանջին, ընդունվածություն ձեռք բերելու մղումը անառարկելի չմնաց նույնիսկ շարժման ներսում։ Վաղ առարկությունները կենտրոնացած էին ֆաշիստական Իտալիայի կողմից օգտագործված հռոմեական ողջույնի նմանության վրա, հետևաբար այն գերմանական մշակույթից չէ[47]։ Ի պատասխան՝ ջանքեր են գործադրվել հաստատելու նրա ծագումնաբանությունը և դրանից հետո պատշաճ ավանդույթ հորինելու համար[47]։

Հիտլերի ողջույնի պարտադիր օգտագործումը բոլոր պետական աշխատողների համար հետևում էր 1933 թվականի հուլիսի 13-ին Ռեյխի ներքին գործերի նախարար Վիլհելմ Ֆրիկի կողմից տրված հրահանգին՝ ոչ նացիստական բոլոր կուսակցությունների արգելումից մեկ օր առաջ[48]։ Վերմախտը հրաժարվեց ընդունել Հիտլերի ողջույնը և որոշ ժամանակ կարողացավ պահպանել իր սովորույթները[49]։ Զինվորականներից պահանջվում էր օգտագործել Հիտլերի ողջույնը միայն Horst Wessel Lied քաղաքական երգի և Գերմանիայի օրհներգի կատարման ժամանակ, ինչպես նաև ոչ ռազմական հանդիպումներում, ինչպիսիք են քաղաքացիական կառավարության անդամներին ողջունելը[49]։ Միայն 1944 թվականի հուլիսի 20-ի Հիտլերի դեմ անհաջող մահափորձից հետո Երրորդ Ռեյխի զինվորականներին հրամայվեց փոխարինել ստանդարտ զինվորական ողջույնը Հիտլերի ողջույնով[50]։

Այլ խմբեր և շարժումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հռոմեական ողջույնի նման ձևեր ընդունվել են տարբեր խմբերի կողմից։ Ֆրանսիայում դրա կիրառումը սկսվել է հեղափոխությունից։ Այն փոխառեց նաև Հայրենասեր երիտասարդություն (Jeunesses Patriotes) ֆրանսիական լիգան, որը ղեկավարում էր Պիեռ Տեյթինգերը, որը ֆաշիստական ողջույն էր տալիս միտինգների ժամանակ՝ բղավելով «Դիկտատուրա»[51]։ 1933 թվականի սեպտեմբերին հիմնադրված Մարսել Բուքարդի ֆաշիստական Ֆրանկիստական շարժումը (Mouvement Franciste) ընդունեց ողջույնը, ինչպես նաև անդամները հագան կապույտ վերնաշապիկներ և կապույտ բերետներ[52]։ Ֆրանսիական միասնություն (Solidarité Française) ծայրահեղ աջ լիգան նույնպես օգտագործեց ողջույնը, թեև նրա առաջնորդները հերքում էին, որ շարժումը ֆաշիստական է[53]։ Մինչև 1937 թվականը ֆրանսիական աջակողմյան կուսակցությունների միջև մրցակցությունը երբեմն շփոթություն էր առաջացնում ողջույնների կապակցությամբ[54]։ Parti Populaire Français (Ֆրանսիական ժողովրդական կուսակցություն), որն ընդհանուր առմամբ համարվում է ֆրանսիական կոլաբորացիոնիստական կուսակցությունների ամենանացիստական կուսակցությունը, ընդունեց ողջույնի մի տարբերակ, որն իրեն տարբերում էր մյուսներից՝ թեթևակի թեքելով ձեռքը և պահելով այն դեմքի մակարդակի վրա[55]։

1930-ականների սկզբին ողջույնն օգտագործում էին էստոնական ազգայնական աջ թևի Vaps շարժման անդամները[56], ինչպես նաև Բրազիլիայի ինտեգրալիստ ակցիա կուսակցությունը, որոնք սովորաբար ողջունում էին մեկ ձեռքը բարձրացնելով։ Ողջույնի բրազիլական ձևը կոչվում էր «Anauê» - բառ, որն օգտագործվում է որպես ողջույնի և որպես ճիչ բրազիլացի բնիկ տուպի ժողովրդի կողմից, որը նշանակում է «դու իմ եղբայրն ես»[57]։

Հունաստանում 1936 թվականին, երբ Իոաննիս Մետաքսասը և նրա Օգոստոսի 4-ի ռեժիմը վերցրին իշխանությունը, գրեթե նույն ողջույնն ընդունվեց՝ սկզբում Ազգային երիտասարդական կազմակերպության, իսկ ավելի ուշ՝ կառավարության, ինչպես նաև հասարակ մարդկանց կողմից, և օգտագործվեց նույնիսկ Իտալիայի և Գերմանիայի դեմ կռվելու ժամանակ, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում։

Իսպանիայում, 1930-ականների սկզբին, «Իսպանական ինքնավար աջակողմյան խմբերի համադաշնություն» (CEDA - Confederación Española de Derechas Autónomas) կուսակցությունն ընդունեց հռոմեական ողջույնի ձևը[58]։ Այնուհետև, 1937 թվականի ապրիլի 27-ին, այն բանից հետո, երբ գեներալ Ֆրանցիսկո Ֆրանկոն ստանձնեց ֆաշիստական Ազգային սինդիկալիստական հարձակման խորհուրդների իսպանական ֆալանգը (Falange Española de las JONS) կուսակցությունը և միացրեց այն Կարլիստական, միապետական և ուլտրակաթոլիկ Ավանդական Համայնքի հետ՝ ստեղծելով Ավանդական իսպանական ֆալանգ և ազգային սինդիկալիստական հարձակման խորհուրդներ (FET (Falange Española Tradicionalistay) y de las JONS) կուսակցությունը, նա պաշտոնապես հաստատեց ողջույնը մի հրամանագրով, որը դարձրեց այն պաշտոնական ողջույն, որը պետք է օգտագործվեր բոլորի կողմից, բացառությամբ զինվորականների, ովքեր կշարունակեին օգտագործել ավանդական զինվորական ողջույնները[59]։ Սա չեղյալ հայտարարվեց 1945 թվականի սեպտեմբերին[60]։ Երբ Ֆրանկոյի ռեժիմը վերականգնեց «Marcha Real»-ը որպես Իսպանիայի ազգային օրհներգ 1942 թվականին և հաստատեց դրա համար ոչ պաշտոնական նոր բառերը, առաջին տողը վերաբերում էր ֆաշիստական ողջույնին. «Բարձրացրե՛ք ձեր ձեռքերը, իսպանացի որդիներ» («Alzad los brazos , hijos del pueblo español»): Այս բառերը մնացին Իսպանիայի ազգային օրհներգի մի մասը մինչև 1978 թվականը[61]։

Մուսոլինիի հետ հանդիպումից հետո, 1937 թվականի դեկտեմբերին, Հարավսլավիայի վարչապետ Միլան Ստոյադինովիչը և Հարավսլավիայի Ռադիկալ Միության նախագահն ընդունեցին ողջույնի տարբերակը, քանի որ նա սկսեց իրեն ձևավորել որպես վոդա - Vođa (Առաջնորդ)[62][63]։

1939 թվականի հունվարի 4-ին Ռումինիայում մի ձեռքը բարձրացնելով ողջույնն ընդունվեց Ազգային Վերածննդի ճակատը հռչակող կանոնադրությամբ[64]։ Սլովակիայում Հինկա գվարդիան (Hlinka Guard) Նա-սրաժ (Na stráž! ) բացականչությամբ էր բարձրացնում ձեռքը, որը բաղկացած էր ընկերական ձեռքի թափահարումով ողջույնի և ուղիղ բարձրացրած ձեռքով ողջույնի խառնուրդից[65]։

Ողջույն Հունաստանի խորհրդարանում
1938 թվական 		Էստոնիայի անկախության պատերազմի մասնակիցների Vaps շարժում
1933 		Ֆրանկիստների ցույց Իսպանիայի Սալամանկա քաղաքում
Անտե Պավելիչը ողջունում է Խորվաթիայի խորհրդարանին
1943 թվականի փետրվար 		Բրազիլիայի ինտեգրալիստներ
1935 		Մարսել Բուքարդը և Ֆրանկիստական շարժման անդամները
1934

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իտալիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պատերազմից ի վեր ողջույնը բազմիցս օգտագործվել է նշանավոր անհատների, ինչպես նաև մարդկանց խմբերի կողմից։ Հանրահայտ բանաստեղծ Էզրա Փաունդը ողջույնն օգտագործեց՝ ի փառաբանություն իր որդեգրած երկրի՝ Իտալիային, երբ 1958 թվականին Միացյալ Նահանգների հոգեբուժական հիվանդանոցից ազատվելուց հետո կրկին վերադարձավ այնտեղ[66]։ 1968 թվականին Մուսոլինիի կրտսեր դստեր՝ Աննա Մարիա Մուսոլինի Նեգրիի հուղարկավորության ժամանակ նրան հրաժեշտ են տվել հռոմեկան ողջույնով[67]։ Երբ 1971 թվականի հունիսին, երբ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից ի վեր Իտալիայի սոցիալական շարժումն ունեցավ իր ամենամեծ ընտրական նվաճումները, կուսակցության շտաբի ամբոխը բացականչեց և ողջունեց ձեռքերը մեկնած[68]։ 1983 թվականի հուլիսի 29-ին՝ Մուսոլինիի ծննդյան 100-ամյակի օրը, հազարավոր սև շապիկներով համախոհներ վանկարկել են «Դո՛ւչե, Դո՛ւչե»` ձեռքերը բարձրացրած ֆաշիստական ողջույնով երթի ժամանակ Ռոմանիայի իր հայրենի Պրեդապիո գյուղից դեպի գերեզմանատուն, որտեղ նա թաղված էր[69]։ 1994 թվականին Սիլվիո Բեռլուսկոնիի ընտրություններում հաղթանակի նախօրեին Ջանֆրանկո Ֆինիի երիտասարդ կողմնակիցները ֆաշիստական ողջույնը հնչեցրել են՝ վանկարկելով «Դուչե! Դուչե!»[70]:

2005 թվականին իտալացի ֆուտբոլիստ Պաոլո Դի Կանիոն վիճաբանությունների տեղիք տվեց` երկու անգամ օգտագործելով Լացիո ՖԱ-ի երկրպագուներին ողջունելով այդ ժեստով, նախ՝ ոխերիմ մրցակից Ռոմա ՖԱ-ի դեմ խաղում, ապա ընդդեմ Լիվորնո ՖԱ-ի (ակումբ, որը հակված է դեպի ձախ քաղաքականություն)[71]։ Երկրորդ իրադարձությունից հետո Դի Կանիոն մեկ խաղով որակազրկվեց և տուգանվեց 7000 եվրոյով, որից հետո նա ասաց. «ողջունեցի իմ ժողովրդին, ինչը ինձ համար նշան է պատկանելու մի խմբի, որը կրում է իսկական արժեքներ, քաղաքակիրթ արժեքներ՝ ընդդեմ ստանդարտացման, որը մեզ պարտադրում է այս հասարակությունը»[72]։ Նրա ողջույնը ցուցադրվել է արգելքից հետո Հռոմի Օլիմպիական մարզադաշտից դուրս վաճառվող ոչ պաշտոնական ապրանքների վրա[71]։ Դի Կանիոն նաև հիացմունք է հայտնել Մուսոլինիի նկատմամբ[73][74]։

2009 թվականի հունիսին իտալացի քաղաքական գործիչ և գործարար Միքելա Վիտորիա Բրամբիլան, որը համարվում էր Սիլվիո Բեռլուսկոնիի հավանական իրավահաջորդը իտալական աջերի համար մեղադրվում էր հռոմեական ողջույնի ենթադրյալ օգտագործման համար, որի համար կոչ էին անում նրան հեռանալ պաշտոնից։ Նա հերքել է մեղադրանքը՝ ասելով. «Ես երբեք չեմ արել և չեմ մտածել որևէ ժեստ անել, որը գովաբաներ ֆաշիզմը, ինչի նկատմամբ ես երբեք չեմ ցուցաբերել ներողամտություն, առավել ևս համակրանք եմ ունեցել։ Եվ ինչու՞ պետք է հրապարակային ցուցադրություն անեի այդպիսի զազրելի ժեստի` նախարար դառնալուց անմիջապես հետո։ Միջոցառման տեսագրությունը տեղադրվել է La Repubblica թերթի կայքում, որտեղ երևում է, որ Բրամբիլան իր աջ թևը վեր է բարձրացնում՝ կարծես ֆաշիստական ողջույնի տեսքով։ Բրամբիլան ասել է, որ ինքը պարզապես ողջունում էր ամբոխին[75]։

Գերմանիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ողջույնի և ուղեկցող արտահայտությունների օգտագործումը Գերմանիայում օրենքով արգելված է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից ի վեր։ Գերմանիայի Քրեական օրենսգրքի 86ա բաժինը նախատեսում է մինչև երեք տարվա ազատազրկում ողջույնը օգտագործող ցանկացած անձի համար, եթե այն գեղարվեստական, գիտական կամ կրթական նպատակներին ծառայելու համար չէ[76]։

Հունաստան

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հունական ազգայնական «Ոսկե արշալույս» կուսակցությունը ոչ պաշտոնապես օգտագործել է հռոմեական ողջույնը։ Ոսկե արշալույսի հակառակորդները այն մեղադրում էին նեոնացիստ լինելու մեջ, սակայն կուսակցությունը հերքում է դա և պնդում, որ ողջույնը հին հունական կամ հռոմեական է, և որ այն օգտագործվել է որպես հարգանքի տուրք Յովաննիս Մետաքսասին և նրա Օգոստոսի 4-ի ռեժիմին, որը Հունաստանն առաջնորդել է օտարերկրյա օկուպացիոն ուժերի դեմ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում[77][78][79][80][81][82][83]։

Սիրիա և Լիբանան

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Որոշ խմբերի և նրանց կողմնակիցների կողմից օգտագործվող ողջույնները, ինչպիսիք են Հեզբոլլահը, Ասադամետ NDF-ի[84] և Ասադի կողմնակիցները[85], Սիրիայի սոցիալ-ազգայնական կուսակցությունը և Քաթայիբ կուսակցությունը[86], հաճախ շփոթվել են հռոմեական/նացիստական ողջույնի հետ, չնայած շատ դեպքերում ողջույնը կատարվում է փակ բռունցքով, այլ ոչ թե հռոմեական/նացիստական երկարացված ափով։ Սիրիայում ընդդիմադիր զինյալները նույնպես բազմիցս նկարահանվել և փաստագրվել են դրա օգտագործումը կամ դրա տարատեսակները[87]։ Այնուամենայնիվ, լիբանանյան բանակի կողմից հավատարմության երդումը, և դրոշին ուղղված ողջույնը օգտագործում է հռոմեական ողջույնը, որը, հնարավոր է, ազդվել է Վիշի Ֆրանսիայի կողմից 1943 թվականին անկախության պաշտոնապես ձեռք բերելուց անմիջապես առաջ, մինչ օրս շարունակում է օգտագործվել պետության կողմից[88]։

Հարավային Աֆրիկա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աֆրիկաների դիմադրության շարժումy (Afrikaner Weerstandsbeweging), որը նեոնացիստական քաղաքական կուսակցություն է և կիսառազմական ուժ, որը հայտնի է բոլորովին սպիտակ աֆրիկաների Ժողովրդական պետություն (Volkstaat) նախագծի պաշտպանությամբ[89][90], հանդիպումների և հանրահավաքների ժամանակ օգտագործել է նացիստական ոճի համազգեստ, դրոշներ, տարբերանշաններ և ողջույններ[91]։ 2010 թվականին հարյուրավոր համախոհներ հռոմեական ողջույնով ընդունեցին նրա հիմնադիր և նախկին առաջնորդ Էժեն Տեր Բլանշի հուղարկավորությունը, ով սպանվել էր երկու սևամորթ ֆերմայի աշխատողների կողմից՝ աշխատավարձի վերաբերյալ ենթադրյալ վեճի պատճառով[92][93]։

Օլսթերյան ողջույնի կարմիր ձեռք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Լոյալիստների դրոշը Օլսթերի կարմիր ձեռքով և «Աստծո և Օլսթերի համար» կարգախոսով

Օլսթերյան ողջույնի կարմիր ձեռքը հռոմեական ողջույնի փոփոխված տարբերակն է, որտեղ ձեռքը բարձրացվում է ուղղահայաց՝ խորհրդանշելու Օլսթերի Կարմիր ձեռքը։ Այն օգտագործել են որոշ Ռեյնջերս ՖԱ երկրպագուների կողմից` ցույց տալու Լոյալիստների գործին հավատարմությունը։ Նացիստական ողջույնի հետ նմանությունը վիրավորանք է առաջացրել, և ֆուտբոլային ակումբը և նրա աջակիցների ասոցիացիան խնդրել են չօգտագործել այն[94][95]։

Ժողովրդական մշակույթում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Stanford Band-ը նացիստական ողջույններ է հղում Սթենֆորդի մարզադաշտում Spirit of Troy-ի մարտական երգի ներքո:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո նկարահանված մեծ թվով ֆիլմեր հռոմեական ողջույնը դարձրին նախաֆաշիստական հին հռոմեական հասարակության տեսողական կարծրատիպ[96]։ 1951 թվականի «Quo Vadis» (լատ.` Ուր ես գնում) ֆիլմում Ներոնի կողմից զանգվածային ցույցերի ժամանակ ողջույնի բազմիցս օգտագործումը բացահայտորեն ներկայացնում է Հռոմեական կայսրությունը որպես ֆաշիստական ռազմական պետություն[97]։ Ֆիլմը մոդել ծառայեց ժամանակի մյուս կինոգործիչների համար[96], որոնց թվում էին Բեն-Հուրը[98], Սպարտակը[99], Կլեոպատրան[100] և Կալիգուլան։ Միայն «Գլադիատոր» ֆիլմից հետո հռոմեական էպոսը վերադարձավ կինո[101]։ Այս ֆիլմում ողջույնը հատկապես բացակայում է տեսարանների մեծ մասում, օրինակ, երբ Կոմմոդոսը մտնում է Հռոմ կամ երբ Սենատը ողջունում է կայսրին գլուխ խոնարհելով[101]։

Ողջույնի տարատեսակները հայտնվում են նաև նեոֆաշիստական համատեքստում։ Օրինակ, 1985 թվականին հիմնադրված Քրիստոնեական ֆալանգիստական կուսակցությունը օգտագործում է «պեկտորային ողջույն», որի դեպքում աջ ձեռքը, արմունկի վրա թեքված, երկարացվում է սրտից՝ ափով ներքև[102]։ Այս ժեստն օգտագործվել է Ֆրանսուա Տրյուֆոյի 1966 թվականի «Ֆարենհայթ 451» ֆիլմում[103]։ Ֆիլմը ներկայացնում է ֆաշիստական պետության օրինակով ֆուտուրիստական տոտալիտար հասարակություն, ներառյալ սև համազգեստները, գրքերի այրումը և մտքերի վերահսկումը[103]։

«Հայելի, հայելի» գիտաֆանտաստիկ հեռուստասերիալի երկրորդ եթերաշրջանի «Աստղային ճանապարհ» դրվագում ողջույնը սկսվում է նրանով, որ աջ բռունցքը դրվում է սրտի վրա, ինչպես կրծքավանդակի ողջույնի ժամանակ, այնուհետև ձեռքը ձգվում է (սովորաբար վերև) մարմնի առջև՝ բաց ափը ներքև, ինչպես ավանդական հռոմեական ողջույնի մեջ։ Դրվագում կապիտան Քըրքը և նրա անձնակազմի անդամները տեղափոխվում են զուգահեռ տիեզերք, որտեղ մոլորակների միացյալ ֆեդերացիան փոխարինվել է կայսրությամբ, որը բնութագրվում է սադիստական բռնությամբ և խոշտանգումներով, ցեղասպանությունով և իշխանությանը անկասկած հնազանդությամբ[104]։

Փոփոխված հռոմեական ողջույնը սովորաբար օգտագործվում է բրիտանական-ամերիկյան «Rome» սերիալում։ Այստեղ ողջույնը խուսափում է ֆաշիստական ողջույնի նմանությունից, քանի որ շարքը փորձում է չպատկերել այս հռոմեացիներին որպես կարծրատիպային նվաճողների։ Հետևաբար, ողջույնը ծանոթ ուղիղ ձեռքի ողջույնը չէ, այլ հիշեցնում է կրծքավանդակի ողջույնը, երբ աջ ձեռքը դրվում է սրտի վրա, այնուհետև երկարացվում է մարմնի առջևի մասում[105]։

Տես նաև

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նշումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ Քանի որ ողջույնի պատմականությունը երբևէ պատշաճ կերպով կասկածի տակ չի դրվել, դրա կատարումը Իտալիայում ենթակա է քրեական պատասխանատվության միայն այն դեպքում, երբ կիրառվում է Ազգային ֆաշիստական մեռած կուսակցության «ներկայացուցիչներին, սկզբունքները, իրադարձություններն ու մեթոդները» մեծարելու նպատակով[2]։
  2. ↑ Ներկաները ձեռքերը բարձրացնում են կայսրին ողջունելու համար:
  3. ↑ Օկտավիանոս Օգոստոսը Անտոնիոսի դեմ պատերազմելու կոչով ժողովրդին է դիմում։ Սակայն ունկնդիրները հրաժարվում են կռվել Կեսարին հավատարիմ Անտոնիոսի հետ, առավել ևս, որ այդ ժամանակ Օկտավիանոսը շատ երիտասարդ էր և չուներ բավարար լիազորություններ պատերազմ հայտարարելու համար։
  4. ↑ Պարզ չէ, արդյոք Օկտավիանոսի հատուկ երդման ողջույնը նախկինում գոյություն ունեցող հռոմեական սովորույթ էր, թե արդյոք նա փոփոխել է նմանատիպ երդման ժեստը իր կոնտիոյի (contio) համար, բայց Ցիցերոնն ակնհայտորեն չի հավանել Օկտավիանոսի վարքը, բացականչելով. «Ես չեմ ուզում փրկվել այդպիսի մարդու կողմից»։ (Quamquam enim †postea† in praesentia belle iste puer retundit Antonium, tamen exitum exspectare debemus. at quae contio! nam est missa mihi. iurat "ita sibi parentis honores consequi liceat" et simul dextram intendit ad statuam. μηδὲ σωθείην ὐπό γε τοιούτου! [Nec servatoribus istis!])[4]:
  5. ↑ Հավանաբար ինչպես համաձայնություն/անհամաձայնություն արտահայտող` acclamatio[8], որտեղ ձեռքի ափը ուղղահայաց է գետնին, իսկ բթամատը ցցված[9]։
  6. ↑ Բարձրացված բազուկը, որը սկզբում պարզվել է որպես արդար եռանդի խորհրդանիշ, ինչպես ներկայացված է «Հորացիոսիերի երդումը» կտավում, իսկ ավելի ուշ որպես ժողովրդի և նրա առաջնորդի միջև քաղաքական հավատարմության և կրոնա-քաղաքական միասնության խորհրդանիշ, դառնում է նոր հասարակությունների պատկերագրության կարևոր մասը։ Ի հավելումն իր հատուկ ժամանակակից օգտագործման, ժեստը գալիս է արտահայտելու այնպիսի ձևով, որը թվում է հավերժական և նույնիսկ առեղծվածային, կոչ է անում բարձր էակին և հերոսական հին անցյալին, որը դարեր շարունակ օրինակ է ծառայել արևմտյան քաղաքակրթության մեծ մասի համար, թեև հաճախ այն ձևերով, որոնք չեն հաստատվում պատմական փաստերով։ Ժակ Լուի Դավիդի «Հորացիոսների երդումը» սկզբնակետ հանդիսացավ գրավիչ ժեստի համար, որը երդումից վերածվեց այն, ինչը հայտնի էր դառնալու որպես հռոմեական ողջույն[12][13]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Winkler (2009), p. 2
  2. ↑ «Saluto fascista, la Cassazione: "Non è reato se commemorativo" e conferma due assoluzioni a Milano» [Ֆաշիստական ողջույն, Գերագույն վճռաբեկ դատարան. «Հանցագործություն չէ, եթե հուշ է» և Միլանում վավերացվում է երկու արդարացում]. La Repubblica (իտալերեն). Milan. 2018 թ․ փետրվարի 20. Վերցված է 2020 թ․ հունվարի 3-ին.
  3. ↑ K.E. Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, Leipzig, Hahn'sche Verlags-buchhandlung Lateinisch-deutscher theil. 1879–80. 2 v.--Deutsch-lateinischer theil 1882 2 v (reprint Berlin 2007), s.v. "dexter"; cf. Lewis-Short s.v. "dextera"; cf. LSJ s.v. "δεξιά".
  4. ↑ 16.15.3.6
  5. ↑ Winkler (2009), pp. 17
  6. ↑ Winkler (2009), p. 20
  7. ↑ Winkler (2009), pp. 20–21
  8. ↑ «Dictionary of Greek and Roman Antiquities, page 3». web.archive.org. 2013 թ․ մայիսի 11. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ մայիսի 11-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 31-ին.
  9. ↑ Sumner, Graham (2002 թ․ օգոստոսի 19). «Roman Military Clothing: 100 BC – AD 200» (English). Osprey Publishing. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 31-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link), Oxford 2002, p. 47, pl. G3
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Moon, Warren G. (1995). Polykleitos, the Doryphoros, and tradition. Wisconsin studies in classics (illustrated ed.). Univ of Wisconsin Press. էջեր 271–272. ISBN 978-0-299-14310-7.
  11. ↑ Caplan, Harry (1954). Ad C. Herennium de ratione dicendi (Rhetorica ad Herennium). Kelly - University of Toronto. London : Heinemann ; Cambridge, Mass. : Harvard University Press.
  12. ↑ Winkler (2009), p. 55
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Boime, Albert (1987). Art in an age of revolution, 1750–1800. Social history of modern art. Vol. 1. University of Chicago Press. էջեր 400–401. ISBN 978-0-226-06334-8.
  14. ↑ 14,0 14,1 Roth, Michael (1994). «Facing the Patriarch in Early Davidian Painting». Rediscovering history: culture, politics, and the psyche. Stanford University Press. էջ 308. ISBN 978-0-8047-2313-8.
  15. ↑ Marvin, Roberta Montemorra; Downing A. Thomas (2006). «Roman Republicanism and Operatic Heroines». Operatic migrations: transforming works and crossing boundaries (illustrated ed.). Ashgate Publishing, Ltd. էջեր 102–103. ISBN 978-0-7546-5098-0.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Winkler (2009), p. 44
  17. ↑ Parker (1990), p. 87
  18. ↑ 18,0 18,1 Winkler (2009), p. 51
  19. ↑ Boime, Albert (1993). Art in an age of Bonapartism, 1800–1815. Social history of modern art. Vol. 2 (reprint, illustrated ed.). University of Chicago Press. էջ 46.
  20. ↑ 20,0 20,1 Winkler (2009), p. 40
  21. ↑ Suetonius, De Vita Caesarum: Divus Claudius, 21.6
  22. ↑ Baker, Alan (2000). The gladiator: the secret history of Rome's warrior slaves. Ebury Press. էջ 84. ISBN 978-0-09-187880-1.
  23. ↑ Kyle, Donald (2001). Spectacles of death in ancient Rome. Routledge. էջ 94. ISBN 978-0-415-24842-6.
  24. ↑ 24,0 24,1 Miller, Margarette S. (1976). Twenty Three Words: A Biography of Francis Bellamy: Author of the Pledge of Allegiance. Natl Bellamy Award. ISBN 978-0-686-15626-0.
  25. ↑ Ellis, Richard (2005). To the Flag: The Unlikely History of the Pledge of Allegiance (illustrated ed.). University Press of Kansas. էջեր 113–116. ISBN 9780700613724.
  26. ↑ Ellis, Richard (2005). To the Flag: The Unlikely History of the Pledge of Allegiance (illustrated ed.). University Press of Kansas. էջեր 116–118. ISBN 9780700613724.
  27. ↑ Winkler (2009), p. 70
  28. ↑ Winkler (2009), p. 71
  29. ↑ 29,0 29,1 Winkler (2009), p. 73
  30. ↑ Winkler (2009), p. 75
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Winkler, Martin. «The Roman Salute on Film». 2003 APA Annual Meeting. The American Philological Association (APA) (January 8, 2003). Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ մայիսի 20-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 31-ին.
  32. ↑ Winkler (2009), pp. 94–95
  33. ↑ Leeden (2001), p. 67
  34. ↑ Solomon, Jon (2001). The ancient world in the cinema (2, revised, illustrated ed.). Yale University Press. էջ 48. ISBN 978-0-300-08337-8.
  35. ↑ Wood, Mary P. (2005). Italian cinema. Berg Publishers. էջ 138. ISBN 978-1-84520-162-3.
  36. ↑ Brunetta, Gian Piero; Jeremy Parzen (2009). The History of Italian Cinema: A Guide to Italian Film from Its Origins to the Twenty-First Century. Princeton University Press. էջ 34. ISBN 978-0-691-11988-5.
  37. ↑ Winkler (2009), p. 99
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Falasca-Zamponi (2000), p. 110
  39. ↑ 39,0 39,1 Leeden (2001), p. xiii
  40. ↑ Paxton, Robert O. (2005). «Taking Root». The Anatomy of Fascism. Vintage Series (reprint ed.). Random House, Inc. էջեր 59–60. ISBN 978-1-4000-3391-1.
  41. ↑ Wireless (1933 թ․ օգոստոսի 20). «Fascist Salute Is Adopted By Italian Armed Forces». The New York Times. էջ Page 1. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 1-ին.
  42. ↑ Falasca-Zamponi (2000), pp. 110–111
  43. ↑ Falasca-Zamponi (2000), pp. 112–113
  44. ↑ 44,0 44,1 Falasca-Zamponi110 (2000), pp. 113
  45. ↑ Gunther, John (1936). Inside Europe. Harper & Brothers. էջ 183.
  46. ↑ Kershaw (2001), p. 26
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Tilman (2009), p. 55
  48. ↑ Kershaw (2001), p. 60
  49. ↑ 49,0 49,1 Tilman (2009), pp. 80–82
  50. ↑ Tilman (2009), p. 82
  51. ↑ Soucy (1997), p. 40
  52. ↑ Soucy (1997), p. 38–39
  53. ↑ Soucy (1997), p. 71
  54. ↑ Soucy (1997), p. 142
  55. ↑ Soucy (1997), p. 217
  56. ↑ Kasekamp, Andres (2000 թ․ հունիսի 3). The Radical Right in Interwar Estonia – Andres Kasekamp – Google Boeken. ISBN 9780312225988. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  57. ↑ Payne, Stanley (1995). «Fascism outside Europe?». A history of fascism, 1914–1945 (2 ed.). Routledge. էջ 345. ISBN 978-1-85728-595-6.
  58. ↑ Kershaw, Ian (2016 թ․ նոյեմբերի 15). To Hell and Back: Europe 1914-1949 (English) (Reprint edition ed.). Penguin Books. էջեր 239–240. ISBN 978-0-14-310992-1. {{cite book}}: |edition= has extra text (օգնություն)CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
  59. ↑ «Fascist Salute Adopted». The Montreal Gazette. 1937 թ․ ապրիլի 27. էջ 10. Վերցված է 2010 թ․ փետրվարի 14-ին.
  60. ↑ Decreto de la Presidencia del Consejo de Ministros derogando la obligatoriedad del saludo brazo en alto, de fecha 11 de septiembre de 1945, publicado en el B.O.E. núm, 257 con fecha 14 de septiembre de 1945.
  61. ↑ Elkington, Mark (2008 թ․ հունվարի 16). «Divisive national anthem lyrics ditched». Reuters. Վերցված է 2016 թ․ օգոստոսի 24-ին.
  62. ↑ Singleton, Frederick Bernard (1985). «The kingdom of Yugoslavia». A short history of the Yugoslav peoples (2, illustrated ed.). Cambridge University Press. էջ 167. ISBN 978-0-521-27485-2.
  63. ↑ Benson, Leslie (2001). «Destruction of the First Yugoslavia». Yugoslavia: a concise history (illustrated ed.). Palgrave Macmillan. էջ 65. ISBN 978-0-333-79241-4.
  64. ↑ Webb, Adrian (2008). «The Rise of Authoritianism 1919–1939». The Routledge companion to Central and Eastern Europe since 1919. Routledge companions to history. Routledge. էջ 153. ISBN 978-0-203-92817-2.
  65. ↑ Jelinek, Yeshayahu (1971). «Storm-Troopers in Slovakia: The Rodobrana and the Hlinka Guard». Journal of Contemporary History. Sage Publications. 6 (3): 104. doi:10.1177/002200947100600307. ISSN 0022-0094. JSTOR 259881. OCLC 49976309. S2CID 159713369.
  66. ↑ «Pound, in Italy, Gives Fascist Salute; Calls United States an 'Insane Asylum'». The New York Times. 1958 թ․ հուլիսի 10. էջ 56. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 1-ին.
  67. ↑ «Mussolini's Followers Mourn Death of His Daughter». The New York Times. 1968 թ․ ապրիլի 27. էջ 8. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 15-ին.
  68. ↑ UPI (1971 թ․ հունիսի 16). «Fascists Make Gains In Italian Elections». Montreal Gazette. էջ 5. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 15-ին.
  69. ↑ «Thousands Give Fascist Salute At Rally To Honor Mussolini». Montreal Gazette. 1983 թ․ հուլիսի 30. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 15-ին.
  70. ↑ COWELL, ALAN (1994 թ․ մարտի 31). «Italy's Neo-Fascists: Have They Shed Their Past?». The New York Times. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 15-ին.
  71. ↑ 71,0 71,1 Kassimeris, Christos (2008). European football in black and white: tackling racism in football. Rowman & Littlefield. էջ 70. ISBN 978-0-7391-1960-0.
  72. ↑ Nursey, James (2005 թ․ դեկտեմբերի 19). «Football: ll Di Canio new salute row». The Daily Mirror; London (UK). Վերցված է 2010 թ․ փետրվարի 28-ին. (չաշխատող հղում)
  73. ↑ Duff, Mark (2005 թ․ հունվարի 9). «Footballer's 'fascist salute' row». BBC News. Վերցված է 2010 թ․ փետրվարի 16-ին.
  74. ↑ Fenton, Ben (2005 թ․ դեկտեմբերի 24). «I'm a fascist, not a racist, says Paolo di Canio». Telegraph. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 12-ին. Վերցված է 2010 թ․ փետրվարի 16-ին.
  75. ↑ AP foreign (2009 թ․ հունիսի 17). «Italy official in row over apparent fascist salute». The Guardian. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 15-ին.
  76. ↑ Tilman (2009), p. 94–95
  77. ↑ «Ο ναζιστικός χαιρετισμός του αρχηγού της Χρυσής Αυγής». Madata.GR. 2008 թ․ հոկտեմբերի 9. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 11-ին.
  78. ↑ «Τα παιδιά του Χίτλερ με στολή "Χρυσής Αυγής"». Ethnos. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 11-ին.
  79. ↑ «Ναζιστικός χαιρετισμός στο Δημοτικό Συμβούλιο της Λαμίας». tvxs.gr. 2012 թ․ ապրիլի 11.
  80. ↑ «Επιμένει στον ναζιστικό χαιρετισμό η Χρυσή Αυγή». To Vima. 2012 թ․ հոկտեմբերի 22.
  81. ↑ Kyriakidou, Dina (2012 թ․ նոյեմբերի 12). «Special Report: Greece's far-right party goes on the offensive». Reuters. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հոկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 11-ին.
  82. ↑ «Far-right Golden Dawn goes on the offensive in Greece». ekathimerini.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 11-ին.
  83. ↑ «Golden Dawn chief admits his party uses "nazi salute" and demonstrates it with a gesture». Keeptalkinggreece.com. 2012 թ․ հոկտեմբերի 21. Վերցված է 2013 թ․ մարտի 11-ին.
  84. ↑ YouTube
  85. ↑ «Yourmiddleeast.com». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հունվարի 1-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունիսի 2-ին.
  86. ↑ Thearabdigest.com Արխիվացված Դեկտեմբեր 9, 2014 Wayback Machine
  87. ↑ Rocklandtimes.com
  88. ↑ Archived at Ghostarchive and the Wayback Machine: «Timeframe 0:06 – 0:07». Lebanese Army.
  89. ↑ "Separation, even after apartheid; Many whites fear for life after Mandela," (June 21, 2013) National Post, Ontario
  90. ↑ "Extremists Steal Guns for S. Africa War" (May 30, 1990), Elyria Chronicle Telegram
  91. ↑ "Eugene Terre'Blanche's Afrikaner Resistance Movement – Rally," youtube. See 0:40 for salutes.
  92. ↑ «AWB leader Eugene Terreblanche's funeral in Ventersdorp, South Africa, in pictures». The Telegraph. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 19-ին.
  93. ↑ «South African white supremacist Eugene Terreblanche laid to rest». The Telegraph. 2010 թ․ ապրիլի 9. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 12-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 19-ին.
  94. ↑ «Uefa drops Rangers salute probe». BBC News. 2007 թ․ փետրվարի 21.
  95. ↑ «Outrage at 'Nazi salutes' by soldiers in front of Union Flag». Herald Scotland. 2013 թ․ հոկտեմբերի 28.
  96. ↑ 96,0 96,1 Winkler (2009), p. 151
  97. ↑ Winkler (2009), p. 143–145
  98. ↑ Winkler (2009), p. 155
  99. ↑ Winkler (2009), p.158
  100. ↑ Winkler (2009), p. 159
  101. ↑ 101,0 101,1 Winkler (2009), p. 164
  102. ↑ Winkler (2009), p. 6
  103. ↑ 103,0 103,1 Winkler (2009), p. 176
  104. ↑ Winkler (2009), p. 169
  105. ↑ Winkler (2009), p. 174

Գրականություն

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հռոմեական ողջույն» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Հռոմեական_ողջույն&oldid=10061043» էջից